Laatste post uit Mexico!

Lieve familie, vrienden, (oud en huidige)collega´s en andere volgers,

Omdat wij op onze eerste stranddag in Tulum (Mexico) gruwelijk verbrand zijn en drie dagen de zon hebben moeten mijden, hebben we de laatste verhalen van onze (veel te korte!!) reis kunnen afmaken. Jullie boffen.
Maar nu is het genoeg, na een paar maanden soms op tijd maar meestal achter de feiten aanhollend verhalen plaatsen, stoppen we ermee.

We zijn toe aan vakantie!

Bedankt voor alle leuke reacties en het meegaan op onze reis, daar hebben we van genoten en ook steeds naar uitgekeken!

Hasta lunes o hasta pronto!
(tot maandag of tot snel)

Veel liefs Jitze & Maaike

Taca, een meerdaagse tocht van Buenos Aires naar Belize City

Na een veel te korte nacht omdat we te lang onze dromen hebben uitgewerkt op het terras, moesten we de volgende ochtend om half vier in de taxi zitten. Op naar het vliegveld. Toen we daar een half uur later aankwamen troffen we een enorme rij voor de incheckbalie. We hadden de dag ervoor geprobeerd online in te checken maar dat ging niet. Nu wilden we dat proberen bij een computer op het vliegveld, maar ook dat ging niet. Er bleek niets anders op te zitten dan aan te sluiten in die enorme rij. Nadat we drie uur in de rij hadden gestaan en de vertrektijd van het vliegtuig al ruim was overschreden, werd ons duidelijk dat we helemaal niet in dat vliegtuig kwamen. Het bleek zelfs al gewoon vertrokken te zijn. Niemand die ons iets vertelde. Nadat een aantal van de andere pechvogels zich begon op te winden, vertelden ze ons dat het helaas niet ging lukken. Dat kwamen ze niet echt vertellen, ik probeerde het op te maken uit het rappe Spaans en de gezichtsuitdrukkingen van de mensen. Dat was dus mooi, drie uur voor niks gewacht, wat nu?
Uiteindelijk heb ik me tussen de mensen door een weg naar de dame gebaand en gevraagd wat de bedoeling was. Geen vlucht vandaag, dat was duidelijk, maar wat dan wel? Wij hadden namelijk drie op elkaar aansluitende vluchten, lekker ingewikkeld. Na heel veel wachten vertelde ze me dat we morgen konden gaan, met precies dezelfde vluchten. We moesten dan dus wel een nacht in Buenos Aires blijven, dat betaalden zij, evenals de taxi´s en het eten. Omdat we wel in de gaten hadden dat stennis schoppen ons niet veel verder zou brengen (de stennisschoppers moesten net zolang op informatie wachten als wij) hebben we het geaccepteerd en de lol van een extra dagje Buenos Aires er maar van ingezien. Jammer was wel dat ze ons op de vouchers voor het hotel en de taxi al met al vier uur heeft laten wachten. Na in totaal meer dan zeven uur op het vliegveld konden we vertrekken. Ze hadden taxi´s geregeld die ons en de andere achterblijvers naar het hotel zouden brengen. Toen we buiten kwamen en er al twee taxi´s klaar stonden, begon het gedoe opnieuw. De taxichauffeurs kwamen tot de ontdekking dat deze achterblijvers allemaal bagage hadden! Nou dat is toch vreemd, je gaat op reis en je hebt bagage bij je. Ja, dat paste natuurlijk niet allemaal in de auto. De dame van Taca had een fantastische oplossing, als jullie bagage nou op het vliegveld laten, dan is het hier alvast voor morgen en dan past het in de auto. Ik dacht het niet. Nee dame, we hebben spullen nodig en ik ga niet hier twee tassen staan door te spitten opzoek naar een onderbroek en een tandenborstel. De bagage gaat gewoon mee. Met m´n grote backpack op schoot vertrokken we naar de stad, wat een geweldige service toch..

Het hotel lag midden in het centrum en was luxe, ik ben even het aantal sterren vergeten. We besloten te genieten van het goede bed en ons extra dagje hier. Zo hadden we mooi de gelegenheid om naar ons oude koffietentje te gaan waar we in september iedere ochtend in de zon koffie dronken. Het was leuk om daar weer een kopje koffie te bestellen, dit keer onder parasol omdat het nu veel heter is dan in september. De ober keek ons even bevreemd aan met een moment van herkenning maar blijkbaar dacht hij dat hij zich vergist had.
De rest van de dag hebben we van Buenos Aires genoten, we hielden in september immers al van deze stad.
De volgende ochtend om drie uur zouden we door een taxi die Taca had geregeld, op worden gehaald en opnieuw naar het vliegveld worden gebracht. Er was geen taxi om drie uur.. Een slimme Argentijnse dame die met ons de taxi zou delen, had weinig vertrouwen in de goede afloop en liet de receptie naar het taxibedrijf bellen. Ze wisten van niets, erwas geen taxi geregeld. Uiteindelijk kwam er naar een half uur alsnog een taxi en konden we vertrekken. Een maal op het vliegveld kwam de dame van de dag ervoor direct op ons af. Ze had ons gister verteld dat ze de tickets al had geregeld. Dat blijkt niet zo te zijn want ze vertelt nu dat wij volgens haar helemaal niet op de lijst voor de vlucht van gister stonden. Het moet toch niet gekker worden. Ze vraagt om onze e tickets die ze gister zelf heeft ingenomen en ze blijkbaar ergens kwijt is geraakt. Inmiddels alweer kokend van woede geven we onze paspoorten aan haar mee zodat ze het een en ander uit kan zoeken. He gelukkig, we stonden wel op de lijst, ze had op de verkeerde naam gezocht, terwijl ik toch alles duidelijk voor haar had opgeschreven en ze onze tickets had...
Uiteindelijk kregen we tickets met stoelnummers zodat we op iedere vlucht gezellig apart zaten en konden we vertrekken
Tijdens de vlucht naar Lima valt mijn oog op de datum van de laatste vlucht. Van San Salvador naar Belize staat gepland op de veertiende, het is vandaag de dertiende... Vreemd. In Lima besluiten we dit direct na te vragen en de dame vertelt ons dat er vandaag geen vlucht is naar Belize en dat dat de reden is dat we pas morgen kunnen vertrekken. Dat hebben ze ons in Buenos Aires niet verteld. We zouden precies hetzelfde schema hebben maar ze hebben het zonder overleg of mededeling veranderd. We informeren bij het meisje of ze de tickets misschien kan omboeken want we verliezen steeds meer tijd en vliegen dan liever rechtstreeks naar Cancun. Ze zegt dat we dat beter in San Salvador kunnen vragen omdat zij niet kan zien of er ruimte is op een andere vlucht...vreemd.

Eenmaal in San Salvador gaan we direct weer opzoek naar de balie en leggen voor de zoveelste keer het verhaal uit. De jongen neemt ons weinig serieus en de irritatie begint toe te nemen. Jitze kookt van woede en lijkt in staat om de jongen aan z´n Tacastropdas over de balie te sleuren. Ik besluit dat ik beter het woord kan voeren maar ook dit heeft weinig uitwerking. Het enige dat hij voor ons kan doen is een hotel en taxi regelen in San Salvador, ik vertel hem dat dat niet het enige maar het minste is dat hij kan doen. En dat ik een andere compensatie verwacht. Maar omboeken doen ze niet, volgens hem kan het niet, maar dat lijkt me sterk. Een andere compensatie is een voucher t.w.v. $ 400 om nog eens met Taca te vliegen. Ja daar heb je wat aan als je in Nederland woont. Jitze vraagt boos hie hij er bij komt dat we ooit nog met Taca zouden willen vliegen. Na een uur onderhandelen blijkt de maatschappij onvermurwbaar en besluiten we onszelf niet langer te kwellen en naar het vijfsterren hotel te gaan. Nadat we luxe kamer en badkamer hebben geinspecteerd ploffen we neer o het terras van het hotel met veel te dure drankjes en blazen we stoom af. Nadat we onze frustratie eruit hebben gegooid besluiten we om ook hier dan maar om te lachen omdat al het andere weinig zin heeft. Morgen nog een uurtje vliegen en dan zeggen we Taca voorgoed gedag. We genieten van de luxe van het hotel en bedenken ons dat dit waarschijnlijk de enige keer zal zijn dat we in zo´n luxe oord verblijven. Het ontbijt de volgende ochtend is zo´n enorm buffet dat we onze ogen uitkijken.

Precies op tijd worden we naar het vliegveld gebracht en alles verloopt vandaag gelukkig soepel. Aan het eind van de middag komen we zonder gedoe aan in Belize City. Omdat we gelezen en van verschillende mensen hebben gehoord dat het er onveilig is, hebben we een hostel geboekt en laten we ons door een taxi brengen. Het hotel is een beetje vergane glorie, en nee onze kijk hierop is niet veranderd door de laatste twee nachten in dure hotels. Er is behalve een kiosk met hamburgers, biertjes en afschuwelijk sigaretten niets in de buurt. We belsuiten de avond door te brengen op het dakterras dat waarschijnlijk ooit leuk is geweest maar nu bestaat uit muren met afgebladderde verf en kapotgewaaide, omgevallen, metalen parasols die volop klepperen in de zeewind.
De volgende ochtend nemen we de eerste boot naar Caye Caulker, een eilandje op een uurtje varen van het vaste land. Het weer is vreselijk, harde wind, donkere, dreigende lucht en regen. Welkom in de Caribean. Als we van de boot komen is het gelukkig even droog en kunnen we opzoek naar een betaalbare slaapplek want we hebben al begrepen dat het hier niet goedkoop is. Een slaapplek is snel gevonden. Het eiland is klein dus na een rondje lopen hebben we het gezien en gaan we genieten van de zee vanuit een luie strandstoel. ´S middags slaat het noodweer weer in alle hevigheid toe, het plenst en het stormt.. We besluiten om nog een dag te blijven en te hopen op beter weer en vertrekken de dag daarna naar Mexico.

Krishna´s & katers

Als we in Buenos Aires uit de bus stappen staat de taxichauffeur die ons naar het Eco Yoga Park brengt al een uur op ons te wachten. De bus heeft een uur vertraging, jammer want als de taxi moet wachten betaal je ook voor de tijd dat hij daar staat te niksen.. Dat wordt dus een extra duur ritje.
Na een uurtje rijden door de voorsteden of buitenwijken van Buenos Aires en vervolgens door the middle of nowhere komen we aan bij het park.
We weten niet zo goed wat we kunnen verwachten. Omdat we geen goed project voor vrijwilligerswerk konden vinden dat we beiden leuk vonden, hebben we besloten hier te gaan werken. Op internet lijkt het een prachtig park dus we zijn benieuwd. Maar waar we nog meer nieuwsgiering naar zijn is hoe de levenswijze ons zal bevallen en in hoeverre we ons daaraan aan gaan of moeten aanpassen. Het park is van Hare Krishna´s, niet drinken, niet roken, veganistisch eten...daarnaast buiten werken. Gezond toch?

Als de monnik waarmee we al mailcontact hebben gehad ons opvangt, kan Jitze toch niet nalaten om te vragen of er buiten de poort gerookt mag worden, dat mag. We vallen met onze neus in de boter (die ze niet eten natuurlijk, tenzij soya) want de lunch wordt geserveerd. Onze eerste keer veganistisch eten. Na de paar dagen bij de Gaucho´s en de barbecue van twee dagen daarvoor ben ik wel blij met groentes en kruidenthee. Alle maaltijden bestaan met name uit groentes uit de grote tuin op het park. De aubergines die je ´s ochtends van de plant haalt, liggen ´s middags op verschillende manieren bereid op je bord.
De dagen bestaan uit vier uur werken per dag, we beginnen om zes uur ´s ochtends om te voorkomen dat je in de middag in 40 graden en de brandende zon staat te werken. Tussendoor om acht uur een ontbijt met nog warme versgebakken broodjes, fruit en pap, een vreselijk zwaar ontbijt, maar na twee uur werken in de buitenlucht eet je ook je pap op. Gelukkig laten de monniken ons kaas en yoghurt halen bij de boerderij achter het park. Elke ochtend mix ik pap met yoghurt, want ze eten misschien geen vlees, vis en zuivel, ze compenseren dit graag met suiker..
Om een uur of elf zit het werken er alweer op en ben je de rest van de dag vrij. Er is meditatie en ´s middags yoga, dus je komt je dag prima door. Niet dat wij al die lessen hebben gevolgd overigens. De eerste twee dagen zijn we zowel naar de yoga als de meditatie geweest, en de eerste dag zelfs nog naar de ochtendmeditatie om vijf uur, voor het werken aan..
Maar de andere dagen was het heel heet, waren we aan het overwerken met een bestekbak van bamboe en eerlijk gezegd hebben we ook drie keer verzaakt omdat we een biertje zijn gaan drinken in het dorp of op een naburige boerderij. Biertjes en zelfgemaakte kaas, een fantastische aanvulling op ons veganistische dieet.
De eerste twee ochtenden heb ik doorgebracht onder het wakende oog van Maria, de baas in de tuin. Mijn ochtenden bestonden uit water, water en water. Een prima klus op zich, alleen de kanaaltjes waar het in moest om de tomatenplanten en andere groentes vanonderen water te geven liepen voor geen meter door. Om het proces wat te bevorderen heb ik met m´n handen in de modder de kanaaltjes wat uitgegraven of vlakker gemaakt. Zo stond ik niet te niksen en had de volgende er misschien iets aan. Ik verscheen beide ochtenden compleet zwart van de modder aan het ontbijt. Het heeft een week geduurd tot mijn voeten niet langer zwart waren, regelamtig zakte ik tot mijn enkels in de modder. Het tweede deel van de tweede ochtend zou ik helpen in de keuken. Leuk dacht ik nog, dan kan ik eens zien hoe ze dat veganistische voedsel bereiden. Want ondanks dat we niet van plan zijn veganisten te worden, het eten was heerlijk! Helaas werd mijn ochtend in de keuken gevuld met het schillen en snijden van twee pompoenen, niet erg educatief, en het doen van de afschuwelijk grote afwas die door de hele keuken verspreid stond, dan toch liever tot m´n enkels in de modder. Gelukkig kreeg ik na een uurtje hulp van een van de andere vrijwilligers. Samen kwamen we tot de ontdekking dat de keuken afschuwelijk smerig was. We zijn met z´n tweeen twee uur aan het schrobben geweest met vieze doeken, koud water en een beetje zeep. Sponzen en chloor waren er niet. Het stikte van de vliegen door al het vuil en het onafgedekte eten dat al voor de lunch klaar stond. We hebben de boel afgedekt en apparaten schoon gemaakt die er uitzagen of ze bang waren voor water. De houten tafel waarop alles wordt gesneden en waar ze alles op laten liggen zat ook vol vliegen en een doekje was hier niet tegen opgewassen. Na een tip pver zout en citroen hebben we de tafel onder handen genomen. Het hout was na onze aanval een paar tintjes lichter geworden, maar hij was schoon en de vliegen bleven er eindelijk weg. Op de aanrechten bleven ze ondanks dat we ze zes keer hebben afgenomen wel komen. Na een uur keken we weer de keuken in en was de chaos opnieuw compleet, ik denk dat niemand onze resultaten heeft opgemerkt. Ik besloot wel dat ik als het even kon, ik niet meer de keuken in dook.

We hadden geluk, Jitze was al twee dagen bezig om een afdak te maken boven de wasbak waar we onze borden afwasten. Hij deed dit samen met een andere vrijwilliger die vandaag vertrok. Het dak ging voorlopig niet lukken omdat de juiste materialen constant ontbraken maar ze hadden wel een afdruiprek voor de borden gemaakt van bamboe. Ook voor de bekers en de bakjes moest nog wat verzonnen worden, een mooi project om samen om te werken. Weinig materiaal en niet al te best gereedschap, dus creatief denken. We hebben heel wat afgeknutseld en zelfs de bestekbak afgekregen, het is alleen de vraag hoe duurzaam het is..
Ashley, degene die alles rondom de vrijwilligers regelde (geen monnik, geen krishna) heeft in de afgelopen maanden bomen gepland, maar het is zo droog dat ze extra water nodig hebben. Dus op zaterdagochtend om zes uur gingen we gewapend met vijf tuinslangen en stukjes binnenband om ze aan elkaar te knopen, op weg naar het enorme achterland. Sommige bomen stonden erg ver van de rest, dus om tijd te besparen heeft Jitze met een emmer heen en weer gelopen om ze water te geven, een zware klus. Maar we waren blij dat we dit om zes uur ´s ochtends deden en niet in de brandende middagzon.

Na een ochtend water, zon en wind hadden we weekend, zondag werd er niet gewerkt. Samen met Ashley zijn we naar het stadje vertrokken om onze was op te halen. We hebben een drankje gedronken in een cafe met airconditioning, een verademing na die enorme hitte. `S nachts om drie uur kwamen we terug op het park, zonder was (we waren te laat) maar wel na heel veel interessante gesprekken. Dit heeft zich de rest van de week doorgezet, aangevuld met documentaires die je minstens aan het denken zetten. Na ruim een week moesten we vertrekken, we hadden een vlucht naar Belize op donderdag. We hebben nog geprobeerd deze te wijzigen want we wilden nog lang niet weg van het park. We vonden het lekker om buiten te werken, we voelden ons thuis en hadden inspirerende gesprekken. En nee, het Hare Krishna leven is zeker niet voor ons weggelegd..we zouden onze dagen niet eens doorkomen want ze doen de hele dag niet veel. Tenzij je mantra´s zingen als een dagtaak beschouwt.
Maar wel dit basic leven, daar voelden we ons goed bij.
Jammer genoeg was onze vlucht niet meer te veranderen en moesten we echt gaan nadat ons keer op keer verzekerd werd dat we altijd welkom waren om terug te komen. Op naar de grote stad, Buenos Aires, een groter contrast was waarschijnlijk niet denkbaar.

Maar eerlijk is eerlijk, we hebben een leuke laatste dag in Buenos Aires gehad. Het voelde toch een beetje als thuiskomen omdat we de stad al kenden. We hebben op een terras met een glaasje rose (de tweede van deze reis en natuurlijk veel te duur) gefilosofeerd over teruggaan naar het park voor een langere periode, of ergens dichterbij huis. Of zelf gewoon ´buiten´ gaan wonen met een groentetuin en een picknicktafel. Zo hebben we buiten toch een beetje meegenomen naar de stad.

Water & een warm oud & nieuw

Na de laatste dagen in Salta, waar we lekker van het stadse leven en de terrasjes hebben kunnen genieten, gaan we naar een van onze laatste bestemmingen. Ook ongeveer het laatste hoogtepunt, althans aan grote dingen in Zuid Amerika die we gaan bekijken. Dat doet je beseffen dat de tijd razend snel gaat en dat het meeste al achter ons ligt.
We nemen een van onze laatste nachtbussen. Niet dat bussen onze hobby is geworden, maar toch zo´n nachtbus is goed te doen en we zijn er aan gewend geraakt.
In Puerto Iguazu (een stadje vlakbij het park waar de grote watervallen zich bevinden) hebben we van te voren een hostel geboekt omdat we hier zijn met oud & nieuw. Je weet nooit hoeveel mensen bedenken om daar de jaarwisseling te vieren, en een nacht op een bankje in het park trok ons allerminst. Een relaxte aankomst dus omdat we niet met onze zware bepakking hostel na hostel af hoeven te gaan voor een kamer. Het is heet in Iguazu en we zijn dan ook erg dankbaar voor het zwembadje dat in de tuin van het hostel ligt. Onze oudjaarsdag ziet er erg bijzonder uit dit jaar. We hebben niets te maken met ´de laatste boodschappen´, oliebollen (bakken), champagne en vuurwerk kopen. Geen Nederlands winters- of guur herfstweer en geen oudejaarsloten. Onze dag bestaat uit vroeg opstaan, in een bus en het park in om de watervallen te zien. Zo´n bloedhete oudjaarsdag hebben we lang niet meegemaakt!
Het park is enorm, net als de watervallen. We lopen keurig de geplande route waardoor je begint met wat kleinere watervallen, die op zich al mooi zijn maar niet het spectaculaire dat je in gedachten hebt. Uiteindelijk bereiken we die natuurlijk wel. Wat een water! Ik vraag me af of de foto´s het enorme geweld waarmee ze naar beneden denderen kan overbrengen. We waren minder onder de indruk dan we hadden verwacht, maar misschien is dat meer te wijten aan het feit dat we al zoveel moois hebben gezien dan aan de watervallen.
En als we even stil staan bij de natuur die dit voortbrengt, dan is het natuurlijk heel bijzonder dat we dit hebben gezien!
Wel hebben ze er een aardige touristisch attractie van gemaakt. Je kunt in een boot naar de watervallen. Het deed me nog het meest denken aan de Efteling, waar je in gele, ronde bootjes tussen watervallen doorvaart en met een beetje pech een nat pak haalt. Zo ging dit ook ongeveer. Eerlijk gezegd leek het ons wel aantrekkelijk, het was zo heet dat we de hele dag druipend van het zweet hebben rondgelopen. Maar omdat we rustig aan zouden doen met ons krappe budget, hebben we deze dure grap maar aan ons voorbij laten gaan. We hadden ook af kunnen koelen door te gaan zwemmen bij het eilandje van waar je een mooi zich had op een van de watervallen, maar we hebben nooit gedacht aan zwemkleding..helaas. Daarom zijn we maar wat langer bij de waterval blijven staan die door de wind verkoelend op ons af waaide, als een neveldouche.

Na een dag middenin de natuur (op alle andere toeristen na dan), begon het tot ons door te dringen dat het echt oudjaarsavond was. Heb jij een oud & nieuw gevoel, nee, jij? Niets in onze omgeving kon ons ervan overtuigen dat het oudjaar was. Op het moment dat het te laat was en in Nederland dus al twaalf uur geweest, bedacht ik me dat ik natuurlijk even de Top 2000 op de laptop aan had kunnen zetten. Normaal mis ik dat laatste stukje altijd omdat we druk zijn met, waar is de champagne, en oooh nog twee minuten! Nu hadden we alle tijd en vergaten het. Wat ook niet bijdroeg aan het oud & nieuw gebeuren was de barbecue die gepland stond voor die avond in het hostel. Wel heel leuk natuurlijk, en waarschijnlijk de eerste en laatste barbecue op 31 december voor ons. Met alle gasten in het hostel zaten we aan een lange tafel terwijl er veel vlees op de barbecue werd gegooid. Gelukkig hadden ze ook salades, zodat ik niet zoveel vlees hoefde te eten. Proostend met een Argentijns biertje i.p.v. champagne zijn we het nieuwe jaar ingegaan. Een leuke ervaring om de jaarwisseling eens op deze manier mee te maken, met feliz anos i.p.v. gelukkig nieuw jaar, met een barbecue i.p.v. oliebollen en winterkost, met vreemden i.p.v. met vrienden (dat was gek) maar wel met twee andere Nederlanders, die misschien net als wij best een oliebol hadden gelust.
Het werd geen laat feestje, sterker nog pap en mam hebben het veel langer volgehouden dan wij, dat is natuurlijk een beetje beschamend. Maar de meeste mensen gingen op tijd hun bed in en om twee uur heb ik het ook voor gezien gehouden.

Nog een dagje niksen bij het zwembad op 1 januari. Ik moet zeggen dat 1 januari in Argentinie veel beter te doen is dan die in Nederland. Geen nieuwjaarsdag gevoel, geen grauwe lucht en druilerige regen buiten. Zon, een boek en een zwembadje, prima!
We hebben een busticket geregeld voor de nachtbus naar Buenos Aires voor de volgende dag, dat was zo ongeveer de grootste activiteit van die dag.

Terug in Argentinie en kerst bij de Gaucho´s

Na een goede nachtrust even ontbijten om vervolgens een colectivo pakken naar de grens (Bolivia/Argentinie). Nadeel is wel dat je bij een colectivo moet wachten tot die vol genoeg is voordat je vertrekt, het is bijna leuk om te zien hoe ze liegen om een taxi vol te krijgen, eerst was er nog maar een persoon nodig even later was het drie toen twee uiteindelijk zaten we met z´n zessen in de taxi. De rit ging gelukkig over een snelweg, de beste die we in Bolivia hebben gezien. Onderweg volgden de nodige stops om mensen er uit te laten en nieuwe mensen mee te nemen, wat inhield dat we uiteindelijk met acht mensen in de colectivo zaten. Na anderhalf uur kwamen we aan in de grensplaats, het was niet duidelijk waar we heen moesten maar we zagen een bordje met bano (toiletten) en zijn daar eerst maar heen gegaan. Een avontuur op zich, openbare toiletten zijn niet erg schoon! Daarna zijn we op zoek gegaan naar de grens en nadat we een paar mensen hadden gevraagd kwamen we aan bij de grens. Eerst in de rij bij de Boliviaanse immigratie en daarna in een nog langere rij bij de Argentijnse grens om vervolgens aan te sluiten in een net ontstane rij voor de bagagecheck. Wat nergens op sloeg want alle locals moesten alles uitpakken maar met ons werd een vrolijk praatje gemaakt en op onze tas geklopt en dat was dat?!! En daar sta je dan een half uur voor in de rij??? Na wat navragen hebben we taxi genomen naar het busstation (was niet echt op loop afstand).

Op het busstation vonden we al snel buskaartjes maar geen pinautomaat. Dus tassen achterlaten bij het busticket kantoortje en op zoek naar een automaat het duurde even (nieuw land, alles staat weer anders aangegeven) maar we vonden er een. Terug op het busstation bleek de bus die we wilden onderhand vol te zitten:( Dus maar een bus later. Toen de bus kwam werden we netjes door de jongen die ons de tickets had verkocht gewaarschuwd. Niet de bus waar we op hoopte maar hij reed, helaas werden we bij het eerste checkpoint al aangehouden en moest iedereen er uit en werden we wederom gecontroleerd. Weer een half uur verspeeld. Maar ja we weten dat Argentinie gek is op controles. Na vijf uur moeten we overstappen en blijken we onze kaartjes nog in een kantoortje te moeten omwisselen gelukkig is iedereen heel vriendelijk en worden we door een ´loopjongen´ geholpen die ons eerst het kantoor wijst en daarna ook nog even de bus. En toen verdween hij zonder fooi. Heerlijk weer mensen die met je meedenken en waar je je welkom voelt.

De nieuwe bus voldoet wel aan onze wensen: ruim, nieuw, arco, toilet (die het doet!) films, en vriendelijk personeel. Na twee uurtjes komen we aan in Salta, het is onderhand 12 uur s´nachts we waren om half negen ´s ochtends vertrokken!

Na wat navragen nemen we een taxi, bleek niet echt nodig te zijn, aangezien het hostel nog geen 5 min rijden is maar ja. Gelukkig hebben ze water en bier in het hostel, dus drinken we nog wat en gaan daarna maar naar bed zonder echt avondeten, maar daar naar zoeken is ons te veel moeite. Een voordeel van zo laat aankomen is wel dat het eindelijk begint af te koelen naar een aangename 27°C en we dus lekker kunnen slapen.

De volgende ochtend ontbijten, het stelde niks voor: thee met geroosterde stokbrood plakjes en marmelade:(
Daarna de stad verkennen, dat bleek een behoorlijk stuk lopen maar toen we uiteindelijk bij de plaza uitkwamen werden we weer blij, allemaal terasjes met goede koffie en lekker eten.

Dus drie dagen genieten van de rust, het gemak, het eten en het drinken. Bijzonderheden: het bezoek aan het museum met nog een ingevroren Inca kind. Maar dit was veel mooier dan in Arequipa. Ook maakte we de eerste echte tekenen mee van het regen seizoen. We zaten lekker wat te drinken op het dakterras toen het begon te regenen eerst dachten we nog lekker dan koelt het te minste wat af. Maar het werd harder en harder en toen ik even bier ging halen begon het zelfs licht te hagelen en ik stond net weer onder het afdakje toen er hagelstenen met een doorsnee van 3 tot 4 cm naar beneden kwamen. Dat hoort bij holland niet als je in 40°C ligt te puffen. De medewerker van het hostel kwam nog even kijken maar durfde ook niet door de hagel heen dus wachten maar tot het voorbij was. Een half uur later konden we toch naar de stad om te eten. Toen we ´s avonds terugkwamen bleken we nog de enige gasten te zijn (het hostel ging voor de kerstdagen dicht) en hebben we samen met de medewerker van het hostel en iemand die daar voor langertijd verbleef nog gezellig zitten drinken en kletsen. De volgende ochtend was alleen wat vreemd, ze waren duidelijk nadat wij naar bed waren gegaan nog lang doorgegaan. Dus toen wij ´s ochtends beneden kwamen zat de een te slapen op een stoel en lag de ander op een bank. Nadat we wat thee hadden gezet ben ik toch maar een wakker gaan maken aangezien we nog moesten betalen. En even later verscheen onze transfer naar de Estancia(Gauchos) waar we kerst zouden door brengen.

Een opgevoerd brikkie waar wij en onze bagage maar net in past. Aangezien het zo gestormd had de vorige dag kregen we de touristische route en stopte hij regelmatig om andere mensen te vertellen waar ze het beste langs konden gaan. Ondanks dat moesten wij ook door enorme plassen. Er was er een waar een scooter ons voor ging, benen hoog in de lucht en niet voor niks, de wielen verdwenen onder water, jammer genoeg bleven ze overeind. Wij volgden en even later lag er een boom over de weg waardoor wij door de berm moesten, volgens mij is zo´n opgevoerd karretje daar niet echt voor gemaakt maar we haalde het. We zouden er een uurtje over doen, het duurde anderhalf uur en onderweg hebben we ons even in Nederland gewaand plat, nat en koeien:) Daar aangekomen werden we enthoushast onthaalt door de dochter van de eigenaar en de twee vrijwilligsters. Vlak na ons kwamen twee Zwitserse dames aan en samen met hen bleken we de enige gasten voor kerst. Een tweede ontbijt volgde waarna we onze bagage weg konden zetten en even om kleden voor de paardenrit. Oeps!??! Daar hadden we niet op gerekend, we wisten dat het een mogelijkheid was maar niet dat er een programma was. Maar netjes als we zijn opgevoed doen wat verwacht werd en zo zaten we even later op een paard, simpele uitleg en gaan met die banaan(paard). Wat volgde was een mooie tocht over paadjes met geweldig uitzicht over de tabaksvelden en de bergen op de achtergrond. Ik heb ook nog een zwerm papagaaien gezien, Maaike helaas niet die was druk in gesprek met een van de vrijwilligsters en samen aan het roken op het paard als een echte gaucho. Ook gingen we een heel stuk door een rivier, na ja misschien is rivier ovedreven aangezien het stroompje op dit moment niet breder was dan 20 cm, maar het voelt wel bijzonder. Vlak daarna een sprong over een sloot (het was maar goed dat ik het niet aan zag komen anders had ik vast niet gedurfd). Even daarna stopten we en als je wilde mocht je galopperen. Maaike en ik hebben afgeslagen ik i.v.m rug klachten bij eerder galoperen en Maaike ze voor het eerst in 20 jaar op een paard zat en er zouden meer kansen volgen. De Zwitserse dames gingen wel, maar het was een klein stukje dus ze waren zo klaar en we vervolgden onze weg. Even later waren we terug op de Estancia. Drie uur paardrijden zonder conditie, niet echt verstandig voor de spiertjes ondanks dat het redelijk makke dieren zijn, al viel mijn paard een ander paard aan en kon ik net aan blijven zitten.

Toen we terug kwamen konden we ons even omkleden en op frissen als we wilden en dan wat drinken in de tuin. Het was onderhand 1 uur ´s middags en toen we aankwamen in de tuin stond de wijn klaar, toen we water vroegen kon dat maar daarna wel een wijntje toch??? Dus 13.15 aan de wijn, gelukkig een licht rood wijntje. Het probleem was wel dat elke keer als je twee slokken op had er werd bijgevuld. Een voorbode van wat ging komen???

Jaaa, om ongeveer twee uur kregen we luch (dus ongeveer vier wijn verder). Lunchen bij Sayta Enstancia houdt in; meer wijn, een heleboel keuze uit salades, groente en aardappel of rijst. Maar vooral niet te vergeten..vlees van de BBQ. De eigenaar heet Enrique en als je niet meer dan twee stukken vlees eet beledig je hem en zijn (FUCKING)BBQ. Eerst drie stukjes worst (dit telt als 1 stuk?!) dan een stuk lomo(biefstuk) en daarna meer lomo of rib. Maaike gaf op na de tweede maar werd overgehaald om nog een stuk te nemen. Daarna was alle aandacht op mij gericht, Big man want some more??( ik weet ook niet waar die naam vandaan komt). Na zes stukken had ik eigelijk wel genoeg maar ik moest van hen toch nog het beste stukje rib proefen en zo ging het door. Maar bij het achtste stuk moest ik echt opgeven, ik was op een ander na ook nog de enige die aan het eten was! Na het eten werden we getrakteerd op wat live muziek van de zoon en zijn vriend en de wijn bleven ze maar bij vullen.

De vrijwilligsters vroegen of we nog een keer wilden rijden. Lijkt me leuk met al een fles wijn achter de kiezen. Maar dat doen we natuurlijk niet.

We vulde de rest van de middag met wijn drinken en gezellig kletsen. Er kwamen steeds meer vrienden en familieleden binnen druppelen en werd het steeds gezelliger. In een van de gesprekken kwamen we er achter dat we het terrein niet zelf af mochten zonder begeleiding. Dat kwam doordat kort geleden twee Franse meisjes in de buurt van Salta vermoord waren en de regering nu alles controleerde. Als er iets met ons zou gebeuren dan zou Enrique aansprakelijk zijn. Vandaar dat de politie elke ochtend alle hostels bij langs gaat om te controleren of alle toeristen wel thuis zijn gekomen. Hoe idioot is dat??

Tegen tien uur kwam de zoon van een vriend van Enrique om het eten te maken voor kerstavond. Heel veel kleine hapjes en een grote varkenspoot waar je stukjes af kon snijden. Ondertussen was de lichte goedkoope wijn ingewisseld voor een duurdere en vooral zwaardere wijn, speciaal voor kerst.

Na het eten was het tijd voor de kerstman om zijn kadootjes bij de ophaard te laten verschijnen, de klein kinderen waren door het dolle heen en het duurde dan ook niet lang voor de eerste traantjes van de spanning vloeiden.

Na deze korte onderbreking ging de gezelligheid weer gewoon verder, met nog meer drank en veel muziek. Rond twee uur gaf Maaike het op en ging naar bed, ik bleef hangen en belande zo in een drink spelletje, erg vermakelijk. Nadeel ik lag pas om 6 uur in bed.

Toen Maaike mij tegen 12 uur wekte lag er al een big in de houtoven voor de lunch. Daarnaast was het wel de bedoeling dat ik met champagne begon i.p.v een kopje thee. Ik heb eerst maar afgeslagen, en ben begonnen met thee en water. Wat mij weer op comentaar kwam te staan: water is om te douchen, niet om te drinken! zei Enrique. Dus zat ik niet veel later toch aan de champagne. De lunch bestond uit de overgebleven restjes van de avond daarvoor en het biggetje. Ik moet zeggen dat het best goed smaakte maar zo´n biggetjes is wel lastig eten, heel veel botjes en nog maar weinig vlees. Na deze heerlijke lunch/ontbijt gingen we vrolijk verder waar we gisteren gebleven waren: drank, muziek en kletsen. Er kwam een grote glazen kan op tafel die werd gevuld met vermouth en cola en ijs, het smaakt als berenburg met cola. Enrique had al iets te veel champage gehad en was al stilletjes naar bed gegaan, toen het tweede biggetje de oven in ging. Doordat het Enriques taak is om het vlees in de gaten te houden ging het mis. Resultaat: een zwart biggetje. Gelukkig werden ergens empanadas vandaan getoverd zodat we wel iets te eten hadden. Toen Maaike en ik kwamen kijken bij het biggetje vertelde de vriend van de zoon dat de hersenen een delicatesse zijn, waarop ik vroeg of die ook verkoolt waren. Nee, die waren nog prima te eten, willen jullie proberen? Ach doe eens gek, geef mij een stukje biggenhersens. Waar we bij stonden werd het kopie in tweeen gehakt en kregen we wat brei op een brodje. LEKKER!!!
Jammer dat zo´n beestje zo weinig heeft, erg lekker.

Na de empanadas nog een tijdje zitten drinken maar dit keer niet zo lang, want hier hebben ze maar een kerstdag dus de meeste moesten de volgende dag weer aan verplichtingen voldoen. Voor ons wel een beetje vreemd om maar een kerstdag te hebben. Al was ik wel blij dat ik een beetje eerder naar bed kon. We hadden en schattig huisje dat wat apart stond van de rest van de gebouwtjes en wat dus heerlijk rustig was.

De volgende dag weer bij tijds op en ontbijten, gevolgd door onze tweede paardenrit. Dit keer met twee gezinnen die alleen voor de rit langs kwamen. Het was de zelfde rit als de eerste dag alleen had ik dit keer een ander paard zo´n joekel waar ik bijna niet in het zadel kwam maar wel een stuk makker. Toen we in de rivier bedding liepen struikelde Maaike haar paard en viel ze er van af, gelukkig ging het vrij langzaam en rolde Maaike mooi mee. Zodat de schade beperkt bleef tot een paar schaafplekjes. Maar wel even goed de schrik er in, zowel bij Maaike als bij de gaucho´s (de paardenmannen) en de vrijwilligsters. Maaike was zo dapper om gelijk weer op het paard te stappen en weer door te gaan. Je zult begrijpen dat we de galop weer overgeslagen hebben.

Toen we terug waren ging het verhaal natuurlijk heel snel, en iedereen was overbezorgd om Maaike (het is apart volk maar wel heel vriendelijk). En nu was Maaike wel toe aan een borrel!De rest van de dag hebben we lekker gerelaxt, we zouden de site bij werken maar we konden ons er niet toe zetten. Bij de lunch ben ik me weer even te buiten gegaan aan het vlees. Dit keer lukte het om 9 stukken weg te werken. Wat zal ik dat vlees missen:(. Alhoewel Maaike meer verlangt naar het gezonde eten dat we in het Eco Yoga park voorgeschoteld zullen krijgen over een week.

´S avonds aten we met een heel klein groepje gewoon simpele spaghetti bolognese.

De volgende ochtend zijn we terug gebracht naar Salta waar we nog twee dagen hebben genoten van het mooie weer en de terrasjes. En toen was het tijd om weer in een bus te stappen op weg naar Iguazu.

Bergen(en)zout

Van Potosie naar Tupiza pakken we een bus. Deze busreis blijkt een avontuur op zich. Er wordt gewerkt aan een nieuwe weg, daarom zijn er wat stukken onverharde weg en heel wat stukken gewoon door de rivier en voor de verandering staan ze een keer niet droog. Maar het zal wel gewoon zijn want er reageert bijna niemand als we weer door een meter hoge rivier rijden en ik maar hopen dat de bagage droog blijft?!

Na 8 uur bussen over 290 km komen we aan in Tupiza en blijkt onze bagage gelukkig nog droog. we zijn nog niet goed en wel uit gestapt of we krijgen weer een aanbieding voor een hotel en tours, aangezien we wat anders op het oog hebben weigeren we vriendelijk maar vragen wel waar het tour bureautje staat.

Tupiza is een klein stoffig dorpje met hotels/hostels en pizzeria´s, stelt niet echt wat voor maar de bergen in de omgeving die je kunt zien zijn adembenemend door hun verschillende kleuren. Bij het hotel van onze keuze blijkt geen plek meer te zijn maar bij hun tweede hotel wel en dat is wat goedkoper maar zonder zwembad. Jammer van het zwembad maar goedkoop is ook mooi en als we willen mogen we gratis gebruik maken van het zwembad in het eerste hotel. Na dat we ons geinstaleerd hebben, gaan we op zoek naar wat te eten. Je raadt het waarchijnlijk al, bij een pizzeria, omelet met cola en alles moest weer eens opgehaald worden bij de buren maar het smaakte prima.

We zijn daarna bij drie verschillende touroperators geweest maar kregen aldoor ongeveer hetzelfde verhaal en dezelfde prijzen voor de Salartour van vier dagen. We hebben maar gekozen voor degene die het beste voelde, zij hadden voor morgen geen tour maar de dag erna was wel zeker want er hadden al mensen geresveerd via email. Prima dan wachten we een dag. Uitslapen, de was laten doen, proberen geld te krijgen dat was bijna net zo moeilijk als een goede kop koffie krijgen. Skypen, website bijwerken en de dag is zomaar voorbij.

De volgende ochtend vroeg op, ontbijten en naar het tour kantoortje, we waren natuurlijk weer veel te vroeg. Dus hebben we nog een kamer geboekt voor de nacht dat we terugkomen. Na een tijdje kwam ook het stel dat samen met ons vier dagen de omgeving en natuurlijk de zoutvlakte gingen ontdekken. Katy en Michael uit Canada. Ze waren nog een beetje gestrest doordat ze hun was net voor de tweede nat terug hadden gekregen, maar ze ook niet meer lager konden wachten. Na deze korte kennismaking propte we ons in de jeep, na 5 minuten waren we al blij dat we maar met zijn vieren waren en niet met vijf( wat goedkoper is maar niet comfortabeler. Onze chauffeur was Angel, hij sprak geen woord engels. De kokkin heet Isabel, een hele vrolijke tante die al giegelend en cocabladeren eten met ons mee ging. Ik heb nog nooit iemand zo veel cocabladeren zien eten! Zelfs de porters van de Inca Trail konden nog wat van haar leren.

Daar gingen we dan, Angel achter het stuur en Isabel naast hem, dan Maaike en ik op de eerste bank en Michael en Katy op de achterste bank daar was erg weinig beenruimte. Na nog wat stops in het dorp onder andere voor de coca, de andere twee keer weten we niet waarom we stopten, reden we het dorp uit en verlieten al snel de verharde weg. Al hobbelend en slingerend volgde we weggetjes de bergen in, het uitzicht werd mooier en mooier. Na ongeveer anderhalf uur stopten we op een plek om foto´s te maken en te genieten van het uitzicht. Bekijk de foto´s maar! Na nog een stuk rijden konden we weer lama´s kijken alleen dit keer waren het er erg veel. Weer een stuk rijden en toen was het tijd voor de lunch op een grasveld tussen de bergen en lama´s. Naar het toilet tussen de struikjes en toen een heerlijke lunch al durf ik niet met zekerheid te zeggen wat het allemaal was. Wat wel nieuw voor me was is dat je naast macaronie met ketchup ook macaronie met ketchup, mosterd en mayonaise kunt eten, ik weet ook niet of het lekker is maar Angel vond duidelijk van wel.

Bij een volgende stop vroeg Angel of we om drie uur wilden stoppen zoals de planning was en dan om vier uur op. Of nu doorrijden tot een uur of zeven en dan de volgende morgen om zeven uur op. We besloten om door te rijden onderweg hebben we nog een oude mijn nederzetting bekeken, daar zagen we ook nog zo´n leuk konijntje met pluisstaart. Ook hebben we op een top gestaan van een berg, was een beetje koud en winderig. Terwijl de schemering begon kwamen we aan in het dorpje waar we zouden overnachten. Van te voren was ons verteld dat de accomodatie heel basic zouden zijn, dus hadden we ons ingesteld op niet al te beste nachten. Maar het viel reuze mee, al was het bed voor mij iets te klein, het sliep wel lekker, de toiletten waren netjes en er was zelfs stroom. Toen we aankwamen kregen we thee met koekjes en toastjes, zo hadden we even de tijd om elkaar en twee andere groepen wat beter te leren kennen, erg gezellig. Tijdens het gesprek komen we er achter dat Katy en Michael nooit een email hadden gestuurd en kwamen zij er achter dat wij helemaal niet verzocht hadden om een jeep met maar vier personen (niet dat er iemand rauwig om was maar het blijven leugens). Een uurtje later eten, wat ook weer erg smaakvol was, maar iets te veel. Wat ons weer commentaar van Isabel opleverde, wij als gezonde jonge mensen moesten echt meer eten. Daarna tandjes poetsen en naar bed, voor ons wel vreemd want het was voor ons de eerste dorm (slaapzaal). Maar met alleen Katy en Michael beviel het prima. De volgende ochtend vroeg weer op, even ontbijten ( met een eitje, jippie) en weer de jeep in. Veel rijden levert onderhand wel een houten kont op maar het uitzicht blijft geweldig. Naast het mooie uitzicht hebben we ook ons eerst flamingos van dichtbij gezien. Daarna volgt de vallei van Dali, heel bijzonder om te zien.sommige bergen doen me denken aan drie chocolade of tiramisu-ijs van Hertog. Even later zien we lagoon verde(verde is groen) met een vulkaan op de achtergrond. We rijden een klein stukje terug om van een bronbad te genieten en daarna van de lunch. Volgende stop de geiser, ik had er niet veel van verwacht aangezien we al geisers in Chili hadden gezien. Maar deze waren compleet anders, veel minder stoom maar elk ´modderbad´ had zijn eigen kleur en Angel doet nog even voor waar de stoom vandaan komt. Om drie uur komen we aan bij onze vogende slaapplaats en hebben we de middag voor onszelf. Bij het avondeten haalt Angel ons over om de volgende dag een andere route te nemen. Die zou mooier zijn en minder saai, ik twijfel nog het langst omdat ik wel erg benieuwd ben naar de stenen boom maar ook ik ga uiteindelijk overstag. Die nacht krijgen we veel dekens want het zou koud worden, maar het valt mee, twee van de vier dekens was genoeg geweest.

De volgende ochtend gaan we na het ontbijt weer op pad eerst flamingos kijken, iets minder was dat aan de rand van het meer allemaal skeletjes lagen van flamingo kleintjes die het niet gered hadden in deze boze wereld. Na uitgebreid foto´s te hebben gemaakt gaan we weer verder. Onderweg zien we iets wat op een zoutvlakte lijkt maar het is carbon in het Engels en je maakt er zeep van. Of te wel we weten niet precies wat het was. Langzaamaan wordt het landschap iets saaier maar wel heel uitgestrekt, je voelt je bijna weer in de prehistorie, behalve dan dat je in een auto rijdt. Van de volgende stop weten we de naam niet meer behalve dat er iets met Italie in de naam voorkwam, een hele mooi rotsformatie die er soms een beetje uitziet als de stenen boom. We maken wat leuke foto´s ook van Isabel. En krijgen van Isabel een asbak van het steen waar we tussen staan. Erg lief:) Bij de volgende rots stop krijgt Angel van een andere chauffeur/gids te horen dat er nog steeds veel water op de zoutvlakte staat. Daardoor wil Angel niet door naar het volgende huisje maar naar Uyuni om daar te overnachten en dan zouden we in iedergeval de zoutvlakte op kunnen en foto´s maken. Maar het cactuseiland was maar zeer de vraag. Het cactuseiland moet een van de hoogtepunten zijn van de tour dus wij vieren waren daar niet zo blij mee. Maar wij zijn geen ervaren chauffeurs in dit gebied en hebben ook geen idee wat voor gevaren het oplevert om over een natte zoutvlakte te gaan. Na een lange rit komen we in een zouthotel net buiten Uyuni aan, van buiten ziet het er niet echt mooi uit. De zoute muren zijn bruin van vuil en zand. Maar eenmaal binnen ziet het er nog best aardig uit, al vraag ik me wel af of een bed van zout wel lekker slaapt, gelukkig ligt er een gewoon matras op. Ook de tafel en stoelen zijn van zout, erg grappig om te zien. Maar ondertussen blijkt wel dat wij de enige zijn en dat is toch wel raar als het zoooooo gevaarlijk is. Wij worden wat kribbig en dat waardeert Angel niet echt. Als we even later de thee met koekjes van Isabel krijgen zegt ze dat we morgen gewoon door moeten zetten en dat Angel dan wel naar het eiland gaat. Na de thee gaan we nog even met de jeep de zoutvlakte op om de zonsondergang te zien. Angel probeerde ons op te vrolijken door te vertellen dat de ander groepen dit niet konden doen. En ik moet toegeven dat het erg mooi was, al lukte de foto´s niet zoals wij wilden.
Bij het eten kregen we een lekker flesje wijn om ons nog wat verder op te vrolijken.

De volgende ochtend vertrekken we voor zonsopgang zodat we ook daarvan kunnen genieten. Het mooie van water op de zoutvlakte is dat het heel mooi spiegelt. Dus bergen onder bergen of een perfect spiegeling van je zelf. Maar er was dus nog water en Angels gezicht betrok al en toen wij zeiden dat we toch naar het eiland wilden werd het een donderwolkje. Het zou de hele ochtend kosten om daar te komen en dan kon hij niet beloven dat we op tijd terug kwamen enz enz. Maar we hielden voet bij stuk, onderhand hadden we door dat Angel wel een heel voorzichtige chauffeur was en dat je soms wat door moet drukken. Dus gingen we weer op weg met een super chagrijnige Angel( het was op dat moment even geen engeltje) naar het gemopper luisterend reden we ongeveer twee uurtjes door het meertje op de zoutvlakte, ik denk dat het niet dieper was dan 5 cm. En toen kwam het eiland in zicht, als een fatamorgana. Toen we daar aankwamen stonden er al twaalf jeeps die druk aan het ontbijten waren. En Angels humeur veranderde ook weer met 180° opeens was het geweldig en mooi en waren we zijn vrienden, hij knuffelde zelfs met ons.

Wij mochten het eiland gaan ontdekken terwijl Isabel het ontbijt klaar ging maken, nadat ze ons een dikke knipoog had gegeven. Het eiland is echt geweldig en doordat alle andere toeristen al eerder aan waren gekomen hadden we het rijk voor onszelf op twee lama´s en een konijn na. Een cactus groeid gemiddeld 1 cm per jaar dus reken maar uit hoe oud sommige wel niet waren. Boven op het eiland was nog een klein altaartje waar ik nog een sigaretje heb geofferd.

Na een heerlijk ontbijt met drinkyoghurt en cake gingen we terug. Dit keer was Angel veel zelfverzekerder en ging het een stuk sneller. Halferwege hebben we nog geprobeerd de befaamde zoutvlakte foto´s te maken, sommigen zijn erg leuk maar wat we wilden lukte niet echt. Na de fotoshoot reden we verder terug, we zijn niet gestopt bij het overbekende zout hotel op de zoutvlakte, ten eerste omdat ze de zoutvlakte vervuilen met hun niet aangesloten riool en ten tweede omdat er geen Canadese of Hollandse vlag stond, terwijl veel andere landen met vlaggen vertegenwoordigd werden.

In Uyuni hebben we afscheid genomen van Katy en Michael waar zij de bus naar la Paz gingen pakken. Na een stop bij een kennis van Angel en het tankstation (een volle tank voor ons Yarisje zou hier maar 15 euro kosten!!) begonnen we aan de terugreis naar Tupiza. Het was een lange rit en het begin was wat saai (de eerste 5 km na Uyuni ligt vol met afval) maar uiteindelijk was het bijna net zo mooi als de tour zelf (de terugweg hoort er officeel niet bij!). Zoveel verschillende bergen, landschappen, regenbogen en zandtornadootjes .

Maar ik was blij om eindelijk van de jeep verlost te zijn toen we in Tupiza aankwamen. Daar moesten we genant genoeg eerst pinnen voordat we Angel een fooi konden geven.

In het hotel bleek onze resevering vergeten en was er alleen een kamer met twee bedden, daar waren wij niet blij mee maar we moesten het er maar mee doen zei het gezicht van de recepcioniste. Eigelijk hadden we onze spullen moeten pakken en weg gaan maar daar hadden we allebei geen zin in. Maar we waren de leugens en afstandelijk gedrag in Bolivia meer dan zat. Dus maar snel even douche, was weer vier dagen geleden. En dan een biertje en een pizza en dan morgen naar Salta in Argentinie.

Afscheid na twee weken, de rest van Bolivia weer met z´n tweeen..

Na de hete dagen, voor het eerst in een maand even niet op hoogte, in Rurrenabaque, hebben we gezamenlijk nog anderhalve dag in La Paz. De tijd is razend snel gegaan en mam en Fem hadden op vrijdagavond een vliegtuig te halen. Omdat ze geen enkel risico willen lopen, pakken ze op donderdag alvast de nachtbus richting Cusco, vanaf daar vliegen ze naar Lima en dan door naar Amsterdam. Slim om ruim tijd te nemen want in Zuid Amerika weet je het maar nooit met de bussen, zeker niet in Bolivia! Maar voordat ze echt weer moeten gaan, hebben we nog tijd om de markten in La Paz over te struinen. We gaan met name voor de heksenmarkt, hoe kan het ook anders met mam erbij!
Terwijl we zoeken naar de heksenmarkt komen we over de gewone toeristenmarkt waar mam en Fem nog wat laatste cadeautjes voor thuis en zichzelf scoren. De heksenmarkt lijkt wat lastig te vinden en als we hem uiteindelijk gespot hebben is het een kleine tegenvaller. Het zijn veel dezelfde kraampjes met artikelen waarvan we geen idee hebben wat het is. Wel zijn er de beloofde lamafoetussen..gelukkig maar! Ze hangen aan iedere kraam en zouden geluk brengen of kwaad tegengaan, daar wil ik vanaf zijn. We hebben besloten om toch zelf maar voor ons geluk te zorgen en hebben de lamaatjes laten hangen waar ze hingen..

Toen we nog in Nederland waren hadden we gelezen over een Nederlands restaurant in La Paz waar ze hutspot serveerden. Omdat wij al bijna niet meer weten wat de smaak is van Hollandse kost, besloten we daarheen te gaan om te lunchen. Voor mam en mij werd het toch maar geen typisch Nederlands gerecht, maar Jitze en Fem hebben zich de gehakt bal met brood erg goed laten smaken.
Mam was nog niet moe van alle marktjes dus gingen we opzoek naar een lokale markt, die hebben we niet kunnen vinden. Wat we wel vonden was een kraampje met heerlijk uitziende verse vrunchtensappen. Wat we toen nog niet wisten, was dat er waarschijnlijk toch iets was wat iets minder vers moet zijn geweest. Nadat we een sapje hadden besteld bleek dat we bijna een liter drap per persoon kregen! En dat na die gehaktballen! Mam dronk haar sap met veel smaak op, Jitze had de zijne ook snel weggewerkt. Fem en mij koste het wat meer moeite, het was zoveel en zo lekker was het niet. Achteraf zal blijken dat mam, Fem en ik er niet zo goed aan hebben gedaan. We hadden alledrie hetzelfde goedje en alledrie dezelfde gevolgen. Weken lang opstandige darmen.. Op de menukaart stond niet dat ze sapjes met een bacterie leverden, anders hadden we uiteraard een andere genomen! Inmiddels is de bacterie overleden en brengen we iets minder tijd door op het toilet.

Voor de een na laatste keer konden we die avond eten in ons favoriete eettentje. Na het eten zijn we heel snel naar het hostel gelopen omdat bij mij de eerste gevolgen van de bacterie zich aandienden. Fem was de volgende ochtend aan de beurt. We hebben ons die dag maar rustig gehouden en zijn alleen de deur uitgeweest om te lunchen. Aan het eind van de middag ging hun bus naar Cusco en ´s avond de onze naar Cochabamba. Afscheid op het busstation, altijd vervelend. Gelukkig verliep het vertrek soepel. Raar om weer afscheid te moeten nemen, maar wel de wetenschap dat we binnen twee maanden dit keer hun kant op zouden komen. Na het afscheid zijn we naar het Nederlandse Eetcafe gegaan om onze laatste uren in La Paz door te brengen. Met een vreemd gevoel, zonder twee kletsende dames, beginnen we aan onze laatste maanden, weer met z´n tweeen. We hebben weken mensen om ons heen gehad dus het is even wennen. Eerst Marloes en Paul, dan de Inca Trail met een groep en daarna mam en Fem.

Na een paar uur kunnen we richting busstation. Daar blijkt dat het vertrek niet altijd even soepel verloopt. We worden van loket naar loket gestuurd en tussendoor een paar keer naar de bus. De eerste dame vertelt ons dat we door kunnen lopen zonder onze voucher in te wisselen voor een ticket, dit kan helemaal niet.. Een politieagent neemt ons op sleeptouw en snapt uiteindelijk na veel navragen dat we de voucher moeten omwisselen. Bij het loket waar we net door zijn gestuurd wisselen we de voucher in. Dan naar het hokje voor de tax die we moeten betalen, die vrouw stuurt ons naar een ander hokje waar we onze tax betalen. Daar is een andere klant zo vriendelijk gebruik te maken van het feit dat ik haar er langs wil laten en probeert voor te dringen. Ik was op dat moment al zo geirriteerd dat het voordringen haar helaas dit keer niet lukte. Toen we voor de zoveelste keer de man van de controle passeerde en bij de bus onze bagage wilden inladen, bleek dat we weer terug konden naar het station omdat we onze bagage eerst moesten inchecken. Waarom vertelt niemand ons iets?? Even dachten ze nog dat onze bus al was vertrokken omdat ze blijkbaar hun eigen ingewikkelde systeem niet begrijpen. We zijn weer teruggegaan en hebben onze bagage ingecheckt. Gelukkig zijn we altijd ruim van te voren op het station.. Al met al zaten we ruim een half uur later in de bus. Irritaties laten varen en op naar Cochabamba. We hadden het geluk dat de bus vol zat met schreeuwerige, puberale Amerikaanse dames die iedereen met hun weinig interessante verhalen uit hun slaap hielden.

Na een nacht bussen, kwamen we aan in Cochabamba. We hadden nog geen hostel omdat het hostel dat we wilden reserveren voor een halve nacht extra betaling vroeg als je op tijdbij hen aankwam. Dat doen we dus niet. Lopend door de uitgestorven stad om zeven uur ´s ochtend zoeken we een plek om te slapen. We hebben ons voorgenomen om te gaan besparen in Bolivia dus het moet goed en goedkoop. Het eerste is met name goedkoop, het tweede staat ons te woord met weinig woorden (alleen het noemen van de prijs) en vanachter een gesloten hek..Welkom! Het derde is al iets toeschietelijker, de kamers zijn goedkoop en vrij slecht. Maar we besluiten om hier toch eerst maar onze intrek te nemen. Hij biedt ons wel een ontbijtje aan dus het kan slechter. Onze kamer moest nog schoongemaakt worden en als we erin mogen blijkt dat we een prachtig kinderbehangetje uit de jaren tachtig hebben, wat wil je nog meer met een hostel met zoveel gevoel voor aankleding.

We besluiten eerst maar eens te gaan bekijken waar we ons bevinden en gaan de stad in. Al snel komen we erachter dat Cochabamba voor ons niet the place to be is. We voelen ons er niet goed en besluiten de dag erop te vertrekken. Omdat we zeker willen zijn van een plekje in een bus naar Sucre, gaan we gelijk opzoek naar tickets. We blijken hiervoor naar het busstation te moeten. Hier blijkt dat we alleen met een lokale bus kunnen (ofwel een oude, slechte Boliviaanse bus met minder comfort dan een stadsbus) en dat je alleen een kaartje kan kopen op de dag zelf. Dus morgenochtend moeten we het maar opnieuw proberen en hopen dat er plek is. Niets gaat makkelijk, of eigenlijk, niets gaat zoals we het verwachten. We besluiten het voor die dag maar op te geven en op een terras een biertje te gaan drinken. Het klimaat in Cochabamba is wel heel goed dus we kunnen voor het eerst in tijden de hele avond met blote armen en benen buiten zitten.

Gelukkig lukt het om tickets te regelen de volgende ochtend, we moeten wel de rest van de dag wachten en zullen op een belachelijk vroeg tijdstip aankomen in Sucre, maar we kunnen gaan. De dag vullen we met lezen, een hostel boeken in Sucre en de site bijwerken. Op de valreep worden we nog getrakteerd op een parade. Muziek, verklede mensen en dansen in een optocht, daar zijn ze echt dol op hier! Het komt ons mooi uit want zo worden onze laatste uurtjes mooi gevuld.

De bus naar Sucre is geen feest en we slapen nauwelijks, maar gelukkig worden we in het hostel vriendelijk ontvangen en kunnen we nog een paar uurtjes slapen. Om een ons onbekende reden hebben we geen bed in de kamer maar een matras op de grond. Na een paar uur slaap, gaan we de stad in om wat te eten en blijkt Sucre ons veel meer te bevallen. Het is zondag en het is er uitgestorven, maar dat is na de enorme hectiek van La Paz eigenlijk wel lekker. `S avonds in het hostel ontmoeten we een ander Nederlands stel die hun (veel te zoete) als verjaardagscadeau gekregen wijn met ons deelt. Daarop delen wij onze gekregen pepernoten en chocoladeletter met hen, het is vier december. Diezelfde middag hebben we een klein sinterklaasfeest gevierd m.b.v. Skype en een door Marloes en Paul meegebracht sinterklaaspakket van pap en mam. Het pakket was voorzien van een heus gedicht dat we voor hebben gelezen terwijl pap, mam, Jelmer en Fem aan de andere kant van de wereld zaten te kijken en luisteren. Zij vierden die avond sinterklaas en we konden de boerenkool bijna ruiken! Dan steekt de jaloezie wel de kop op! Gelukkig was het eten dat we ´s avond met het stel van de rode wijn hebben gegeten ook lekker.
Omdat Sucre ons wel beviel besloten we ons verblijf te verlengen. Maar meer dan twee nachten op dat matras leek geen goed plan dus zijn we van hostel gewisseld. Via een Nederlandse met een lunchtentje in de stad, kwamen we bij de Belgische Rene en zijn Casa Verde uit. Een fijn plekje waar we ons een beetje thuis voelden. Jitze had inmiddels griep en kon hier rustig uitzieken, terwijl ik kon lezen in de tuin bij het zwembadje. Omdat we vlak daarvoor in Malariagebied waren geweest, hebben we bij een arts toch maar even nagevraagd hoe een griep in het geval van Malaria er uitziet. Hij stelde ons gerust, geen malaria. Wel allerlei andere dingen. En toen ik per ongeluk wat hoeste en vertelde dat mijn darmen al een week van streek waren na het rare sapje in La Paz lag ik in een mum van tijd op zijn onderzoekstafel. Hij trok ee conclusie die ik me niet herinner maar die met antibiotica op te lossen zou zijn. Ook zou ik Anchina hebben, gezien de paar keer dat ik hoeste.. Zijn advies..een hoestdrank voor ons beiden en drie keer een injectie met antibiotica. Omdat dat drie keer een consult zou betekenen, zouden we daarna meer dan vijfhonderd euro lichter zijn. Dat zagen we niet zitten en kozen voor de pillen die ook een optie (maar volgens hem een veel slechtere) waren. Jitze kreeg uiteindelijk een afschuwelijk pijnlijke prik in zijn bil, van het huis. De antibiotica heeft niet opgelost...dat scheelt.

Op de laatste avond in Sucre hebben we een documentaire over Potosi (onze volgende bestemming) gekeken in Café Amsterdam. Een indrukwekkend verhaal over de mijnwerkers (in dit geval twee kinderen) in Potosi. We waren al niet van plan de mijnen in te gaan, maar na dit naargeestige verhaal waren we ervan overtuigd.

We hoopten met de trein naar Potosi te kunnen, even wat anders dan al die bussen en de route moest geweldig zijn. Je kunt alleen geen kaartjes reserveren en moet vroeg in de rij. Het is een heel klein treintje dus de kans dat je een kaartje bemachtigd is klein. We hebben het geprobeerd, maar helaas..geen kaartjes. Dus op naar het busstation waar we snel een bus richting Potosi hebben.
In Potosi brengen we maar een nacht door zodat we vanuit daar de bus naar Tupiza kunnen nemen. Als je niet naar de mijnen gaat heb je er niet zoveel te zoeken. Het is een klein centrum met heel veel kerstversiering en het is er koud. Even wennen na zoveel mooi weer. Daarnaast is het ook behoorlijk hoog en voelen we onze ademhaling weer versnellen. Het wordt tijd dat we weer naar beneden gaan. Al met al zijn we straks twee maanden op hoogte geweest en we zijn toe aan een normale ademhaling. Na Potosi nog een kleine week op hoogte voor de tour naar Salar de Uyuni.

Drukke stad en stille rivier..

Daar waren we dan, in Bolivia... Even wennen na Cuzco, het is hier zo anders! La Paz is druk, druk, druk! Van de lucht genieten we allemaal volop! Mama met name van de weinige lucht die ze krijgt door de hoogte maar ook de uitlaatgassen zijn heerlijk! Dus, even omschakelen.

Omdat de tijd verschrikkelijk snel gaat en mam en Fem over een dag of vijf alweer in de bus naar Cuzco stappen, moeten we haast maken met het boeken van een tour naar Rurrenebaque. We hoopten een eendaagse tour op de pampas te doen maar dat zat er niet in. Wat wel lukte, was de driedaagse tour te verkorten naar een tweedaagse, voor dezelfde prijs, ja Bolivianen weten wel hoe ze geld moeten verdienen. Het voordeel was wel dat niemand de verkorte versie doet, dus we hadden een tour met z´n viertjes.
De volgende dag konden we vertrekken met een vliegtuigje richting de jungle. Ja een vliegtuigje, ik geloof dat er een man of vijftien in kon. Heel apart om bukkend door het smalle gangpad te lopen en zo de cockpit in kunt kijken! Gelukkig hoeven we niet met zo´n vliegtuig terug naar Amsterdam, maar voor een uur vliegen is het heel leuk om mee te maken!
Voordat we die middag in richting het vliegveld gingen is Jitze ´s ochtends om zes (!!) uur nog bezocht door een zeer creatieve dokter die zonder echt onderzoek constateerde dat hij salmonella had. Een (zeer pijnlijke) prik in de bil en drie soorten medicijnen voorgeschreven, maar na twee dagen was de rust in zijn opstandige darmen wedergekeerd.
Toen we in Rurrenebaque uit het vliegtuig stapten werden we verrast door een enorme klamme hitte. We hebben meer dan een maand op hoogte gezeten dus het klimaat hier was totaal anders. Met een busje werden we van de landingsbaan naar het vliegveldje gebracht en vervolgens in het dorp afgezet. We hadden al een hostel geboekt dus we konden direct richting onze kamers. Een simpel hostel met een leuke binnentuin.
Nadat we ons hadden gemeld bij het reisbureau om de tour te bevestigen zijn we opzoek gegaan naar twee witte shirts voor mam en Fem. Het schijnt hier te stikken van de muggen en een wit t-shirt met lange mouwen schijnt de beste remedie, in combinatie met deet natuurlijk.

De volgende ochtend zijn we keurig op tijd (Hollands op tijd) bij het reisbureau en vertrekken we keurig aan de late kant (Zuid Amerikaans op tijd) met een soort Jeep richting rivier. We zullen twee dagen op een bootje doorbrengen om veel dieren te spotten. We hadden geen idee hoe lang de trip naar de rivier zou duren..dat bleek vier uur te zijn. Vier uur hobbelen op harde bankjes over een stoffige ´weg´. Maar onderweg hebben we wel een luiaard gezien!
Nadat we hadden gelunchd in een plaatselijk soort restaurant was het nog een klein stukje tot de rivier. Eenmaal bij de rivier aangekomen zochten we beschutting tegen de zon onder een boom. Tegen de zon werden we inderdaad beschut maar een handige keus was het niet. We werden aangevallen door hordes muggen! Voordat ik deet kon zeggen, laat staan smeren, zat ik onder de muggebulten. Daarom toch, ondanks de enorme hitte, een t-shirt met lange mouwen aan. Mam en Jitze hebben blote armen gehouden, en dat resultaat is op bij mam op de foto duidelijk te zien. Ik zat naast haar in de boot waardoor ik een schouder redelijk mugvrij kon houden, de ander niet.. Jitze had geen deet op z´n rug gespoten en ook dat resultaat mocht er wezen, hiervan zij helaas geen foto´s maar geloof me, zoveel muggebulten op één rug heb je niet eerder gezien. Op de boot was het een stuk aangenamer, zolang de boot bleef varen hadden we een nauwelijks waarneembaar briesje dat voor een beetje verkoeling zorgde. Zodra de boot werd stilgelegd om dieren van dichtbij te bekijken werden we weer bestormd door een leger muggen en liep het zweet over onze ruggen.
Gelukkig hebben we behalve muggen ook veel andere dieren gezien! Toen we net op weg waren zagen we schildpadden, die hebben we onderweg ontzettend veel gezien! Na veel schildpadden, vreemde vogels en apen vanuit de verte, dagen we onze eerste aligator! best indrukwekkend, vooral wanneer je heel dichtbij ze komt. Ze lijken bijna onecht omdat ze zo stil liggen. Als je ze diep in de ogen kijkt en je bedenkt hoe snel ze zijn en wat dan het gevolg is, is het wel even slikken. Maar we gaan er maar vanuit dat de gids weet wat hij doet. We hebben veel aligators gezien, op het land en soms alleen met hun ogen boven het water uit.

Na een halve dag varen komen we aan bij onze lodge waar we die nacht zullen overnachten. Misschien ben ik wat naief maar ik had me een lodge in de jungel iets romantischer en mooier voorgesteld dan dat hij in werkelijkheid was. We sliepen in een dorm, wat voor ons inhield dat we gewoon met z´n vieren een kamer deelden wat prima was. Het matras was een soort gevulde deken en we hadden alleen een (smerig aandoende) wollen deken. Het was er niet te harden zo warm, dus een fris laken voor de nacht was meer op z´n plaats geweest. Gelukkig hadden we wel klamboes...met grote gaten. Dat hebben mam en Fem geweten... de volgende ochtend werden ze beiden wakker met vreselijk veel muggebulten! Waarschijnlijk hebben ze beiden een nachtelijke bezoeker gehad.
`S avonds zijn we naar de zonsondergang gaan kijken, de gids vertelde ons dat je daar kon voetballen (ja daar hadden we enrome zin in, we zweten ons al een ongeluk als we met onze ogen knipperen en zijn dol op voetbal) en koude cola en koude biertjes kon krijgen. Nou vooruit, het hoort blijkbaar bij de tour. Na vijf minuten varen blijken alle mensen die deze tour doen hier verzameld te zijn, het bier en de cola lauw en de cola is zo enthousiast dat mams witte shirt vanaf dat moment versierd was met een bruine vlek groter dan een voetbal.
Eigenlijk hebben we met onze warme drankjes zitten wachten tot we terug mochten om te eten.
Na het eten, gingen we weer de boot in om in het donker aligators te kijken. Wanneer je ze met een zaklamp beschijnt lichten de ogen rood op. Het is stikdonker en ons hoofdlampje dat voor de Inca Trail perfect was, doet nu geen dienst, veel te zwak. We hebben veel rode ogen gezien. Fem en ik zaten voorin de boot en vonden op een gegeven moment dat de gids wel ver genoeg de bosjes in was gevaren om een aligator van dichtbij te bekijken. Het was stikdonker en konden niet inschatten wat hij zou doen, dus best spannend. Mama vond ons mietjes, maar zij zat veilig met Jitze achterin, of is minder bang aangelegd als het om aligators gaat.

De volgende ochtend zouden we vroeg op om de zonsopgang te zien. Heel vroeg in deochtend, toen het net licht begon te worden werden we gewekt door de brulapen. Wat maken die een ongelofelijke herrie! Wel een heel bijzondere manier om wakker te worden. Ik lag onder m´n klamboe en prente mezelf in dat ik de enige was die onder die klamboe lag ondanks de gaten. Je hoorde vleermuizen over fladderen en ik hoorde gebonk en geritsel bij onze deur. Wat het was zullen we nooit te weten komen. Na het ontwaken van het oerwoud zijn we allemaal weer in slaap gevallen en hebben we de zonsopgang gemist.

Na het ontzettend uitgebreide en calorierijke ontbijt met dikke pancakes, donuts en andere vettigheid zijn we vertrokken om nog wat rond te varen maar vooral om piranas te gaan vissen. Na een tijdje varen komen we in het pirana gebied maar je ziet ze niet echt boven komen, daarvoor moet je echt vissen. We hebben met de gids afgesproken dat we gaan vissen, tenzij de muggenplaag te erg wordt. Als hij de boot stil legt lijkt het te doen met de muggen. Alleen een probleem, het vlees dat hij in de boot had gelegd om mee te gaan vissen is spoorloos verdwenen. Hij zoekt alles af, maar geen vlees. De lodge heeft een kat...waarschijnlijk had zij een fantastische ochtend. Zonder piranas verlaten we het gebied weer om terug te gaan naar de lodge voor een laatste lunch voordat we terugvaren.
Op de terugweg heeft de gids de vaart er flink in en is het heerlijk op de boot, er staat wat wind en we hebben geen muggenplaag meer. Dit begint onmiddelijk weer als we het vaste land bereiken en wachten op de auto die ons terug zal brengen naar Rurrenebaque.
Onderweg breekt noodweer los, de wind is gigantisch en de regendruppen zijn enorm! Als we in Rurrenebaque aankomen blijkt dat we er profijt van hebben want het is lekker afgekoeld. Eenmaal bij ons hostel aangekomen rennen we gelijk naar de koude douche, die is fantastisch na twee dagen zweten en niet douchen! De rest van de avond brengen we heerlijk opgefrist door op het terras waar we twee dagen daarvoor ook aten.
De volgende dag gaan we opnieuw met het kleine busje naar het vliegveld. De vertrekhal stelt niets voor en het is een bijzonder klein vliegveld met slechts een bestemming en een vliegtuig maar toch weten ze het te presteren om ons langs vier balies te laten gaan! Een voor bagage, een voor inchecken, een voor tax en nog een voor een andere tax... Koester de Nederlandse bureaucratie!
Op de terugweg in het vliegtuigje, worden we verrast door een behoorlijke turbelentie, die je in zo´n klein toestel heel goed voelt. Een beetje op m´n hoede vraag ik me af waarop je in zo´n klein toestel moet letten als er turbulentie is. Normaal kijk ik naar de stewardessen, als zij nog glimlachen en rondlopen zal het wel goed zijn. Maar hier heb je geen stewardessen... Dan zie ik de twee piloten met elkaar kletsen, ze glimlachen nog..gelukkig.