Na de geweldige dagen in Puerto Madryn, stond er weer een lange busreis op het programma. Dit keer ging de reis van 24 uur naar El Calafate, nog zuidelijker in Patagonie. In de bus had Jitze al een hostel uitgezocht. Het klonk erg ongezellig dus besloten we te bekijken wat er werd aangeboden op het station. Daar werd ook dit hostel aangeboden voor een hele lage prijs. Er waren ook andere, knus aandoende aanbiedingen gedaan maar op de een of andere manier koos ik voor de ongezellige optie. Logisch ook natuurlijk want ik geef nou eenmaal niets om een leuke aankleding en fijne sfeer, dat weet iedereen. Stom genoeg kwamen we dus in een kil hostel, maar wél goedkoop! Ik lijk wel een kind van m'n vader.
Er stonden enorm grote gletsjers op ons programma en ijs betekent kou. Daarom was onze tweede missie het aanschaffen van een muts. Ik heb nog een laatste eigenwijze poging gedaan om zo'n leuke muts met van die flappen met vlechtjes te passen, om opnieuw de conclusie te trekken dat die me toch echt niet staat. Jitze kocht 'm wel. Toen de mutsen binnen waren was de volgende stap, het boeken van de tour naar de gletsjer. Jitze had gelezen dat je behalve de gletsjer bekijken, hem ook kon bewandelen. Na een kort beraad besloten we de wandeling te gaan maken. Terwijl Jitzes hart een sprongetje maakte bij de gedachte alleen al, hield ik het mijne vast. Lopen over schuivend ijs..
De volgende dag begonnen we met het bekijken van de gletsjer, zo groot en zoveel blauw! De man bij het reisbureautje vertelde dat het meest ideale weer bestond uit wolken en een beetje zon. Zo kon je veel kleurnuances zien. Onze dag bestond uit veel grijze wolken met regen, je kunt niet altijd geluk hebben.
Na twee uur kijken stapten we op de boot die ons naar de gletsjer zou brengen. Tussen de andere durfals zag ik twee belegen en ietwat gezette dames. Ik was stiekem dankbaar, als zij het kunnen..
Op het moment dat we onze spikes onder gebonden kregen waren de dames in geen velden of wegen meer te bekennen. Een beetje onwennig zetten we onze eerste stapjes op de enorme ijsblokken. De gidsen lopen met het grootste gemak over de ijzige grond en ook Jitze lijkt er gevoel voor te hebben. Hij presteert het zelfs om onderweg druk met het fototoestel in de weer te zijn. Als we eenmaal voelen dat de spikes ons houvast geven en het ijs ons draagt, gaat het lopen steeds beter. De stukken stijl omhoog en naar beneden zijn spannend en zullen de volgende dag voor spierpijn zorgen. Maar hé, je loopt niet iedere dag op een gletsjer. Als beloning voor het zwoegen staat na anderhalf uur de whiskey koud, geen wonder in deze omgeving. De gids hakt ijs van de gletsjer en vult de glazen. We houden niet eens echt van whiskey maar met gletsjerijs.. We besluiten het keurig bij een klein glaasje te houden, we zijn namelijk nog niet van het ijs af.