Na al dat ijs en onze wollen mutsen, waren we toe aan bikini's en slippers. Ofwel, warmte en vooral zon, veel zon! Natuurlijk klagen we niet met de komende maanden zonder Hollandse winter voor de boeg, maar toch. Bij jullie zit de afgelopen zomer vast ook nog vers in het geheugen. En ik vermoed dat jullie daardoor ook naar een beetje zomer en warmte snakten. Wij dus ook. Daarom zijn we na twee dagen El Calafate met frisse moed in de bus gestapt voor een reis van dit keer 28 uur, op naar Bariloche. Een meer en een mooie omgeving naar het schijnt. Zelfs skiën moet er geweldig zijn! Een Zwitsers aandoende plek met de beste chocola. Uit de Lonely planet zochten we een goed klinkend, aan de prijzige kant, hostel aan het meer uit, het grote nietsdoen kon voor ons beginnen. Toen we de bus uitstapten bleek het vijf kilometer naar het centrum ipv de verwachtte 500 meter, dan maar een taxi. Het was koud, maar daar kon je nog niks van zeggen, het was avond en donker en na de lange busreis waren we ook gewoon moe. Na wat zoeken vonden we het hostel dat fantastisch zou moeten zijn. Het was duurder dan gedacht en de kamer was matig, maar ach, een bed en douche wat heeft een verreisd mens nog meer nodig? Eten.. Na de vis en de schnitzel hebben we ons bed opgezocht zodat we de volgende dag weer fris onze omgeving bij daglicht konden gaan ontdekken. De volgende ochtend hingen de grijze wolken laag boven het meer en was het uitzicht erop redelijk troosteloos, de bergen die achter het meer liggen werden door de mist, grotendeels aan het oog onttrokken. Maar optimistisch als we waren door het door ons geplande warmere weer, trokken we onze linnen broeken en slippers aan. Gelukkig hadden we nog wel de tegenwoordigheid van geest om een vest mee te nemen. Eenmaal buiten, met laten we zeggen, koele voeten, bevonden we ons in een drukke stad, gevuld met Zwitserse winkeltjes met chocola. Wat ook opviel dat wij op onze slippers langs in skipakken gehulde mensen liepen. Allemaal op weg naar een uitdagende piste. Maar onze missie was zoveel uitdagender, wij zochten de zon.
Omdat we ons hostel vonden tegenvallen, zijn we zonder de last van onze zware backpack, opzoek gegaan naar een beter betaalbaar en leuker hostel. We vonden een die ons voor een fractie van de prijs die we nu betaalden, meer bood. We reserveerden niet maar spraken af dat we de volgende dag terug zouden komen. Dat was mooi geregeld. Toen we 's avonds echter achter een heerlijke pizza zaten, pizza bakken kunnen die Argentijnen wel, vroegen we ons af wat we dan eigenlijk van plan waren. We hadden een betere kamer geregeld, maar waar zaten we, een druk en koud stadje, waar het stikte van de skiende schoolklassen. ' S avonds struikelde je over de hangjongeren. En eerlijk is eerlijk je zou er prachtige hikes kunnen doen en het moet een van de mooiste skigebieden van Argentinië zijn, en laten we vooral de Sint Bernard honden op het plein niet vergeten. Voor een kleine vergoeding kun je op de foto met een heuze Sint Bernard, compleet met drankvaatje om zijn nek! Maar toch, het was niet wat we voor ogen hadden. Dus stapten we de volgende ochtend opnieuw een bus in om naar een kleiner plaatsje, een paar uur verderop te gaan. Onderweg zagen we de resultaten van de vulkaan in Chili, die kort geleden actief was. Grote hopen as lagen als opgeschoven sneeuw in een wintersportgebied langs de weg. De takken van de bomen bogen door onder het gewicht van de as. Dorpen waren veranderd in grijze spookdorpen. Stilletjes hoopten we dat wij niet zo'n dorp zouden aantreffen. En gelukkig, eenmaal in San Martin, bleek dit een vriendelijk, grotendeels asloos stadje aan een Mooi meer tussen de bergen. Ook hier was het niet constant warm, maar als de zon de ruimte kreeg was het lekker. We hebben twee keer in een t-shirtje kunnen zitten. Dat was een goed begin!