Omdat we stug beleven volhouden dat we erg graag naar de zon wilden, hebben we na een paar dagen San Martin, Argentinie ingeruild voor Chili.
We hebben drie weken Argentinie achter de rug en zullen er aan het einde van de reis nog drie weken doorbrengen. Dan zitten we in het noorden waar het gegarandeerd warm is. Het is een vreemde gewaarwording dat je hier (in Argentinie en Chili) naar het noorden moet voor warm weer. Iedere keer vergis ik me daar weer in.
Maar voordat we echt mooi weer tegemoet gingen, zijn we naar Pucon gegaan.
In de planning die Jitze thuis maakte staat bij Pucon; vulkaan, meer en genieten van het warme weer. Dit werd; vulkaan, meer en heel even zon. Op het moment dat ´ie even scheen hebben we ook direct onze smerige fleecevesten uitgetrokken (die we al weken bijna non stop dragen zonder dat ze gewassen zijn). Koffie op een terrasje in de zon, dat was genieten! We wisten toen nog niet dat het slechts twintig minuten zou duren en dat we de dag erop alleen maar regen zouden hebben, haha!
Ondanks dat is Pucon een leuk stadje met een geweldig uitzicht op een rokende vulkaan.
De eerste avond hebben we bij een parilla gegeten (vlees van de barbecue) en zijn we in een gesprek verwikkeld geraakt met een stel waarvan hij oorspronkelijk uit Ierland kwam maar nu op de Falkland eilanden woont en zij uit de buurt van Pucon kwam. Na een avond eten, Chileense wijn drinken en interessante gespreken betaalden zij prompt de rekening! Toen wij daartegen heftig protesteerden, vertelden hij ons dat hij ooit in Ushuaia een stel tegenkwam dat met de moter reisde. Ze kwamen vanuit Canada begonnen. Na een leuke avond bleek dat dit stel op de een of andere manier de volledige rekening had betaald. Omdat hij zich hierover nog steeds bezwaard voelde, gaf hij het nu aan ons. Zo is het een leuk gebruik geworden en kunnen wij het doorgeven als zich zo´n spontane avond voordoet.

Op de laatste dag in Pucon, we zijn er kort geweest omdat we regen ook in Nederland wel konden krijgen, zijn we naar een soort eco hostel gegaan voor een geweldige massage! Als je het even hebt gehad met kou, reizen en slechte bedden (want dat hadden we in Pucon!!) dan is dat een mooie traktatie voor jezelf.
Diezelfde avond zijn we met opnieuw een luxe bus naar Valparaiso vertrokken.
Het busstation lag vrij ver van de wijk waar wij een hostel zochten dus we hebben ons door een taxi laten brengen. Helaas werd na acht keer aanbellen bij het hostel niet opengedaan. Gelukkig hadden we de Lonely Planet en zagen we dat er nog genoeg andere opties in de buurt waren. Dit deel van Valparaiso ligt tegen een berg, waardoor de straatjes zo stijl (in ons geval) omhoog liepen dat het met bepakking en na een nacht slapen in een bus, behoorlijk zwaar was. Nadat we ongeveer zes hostels hadden geprobeerd, hadden we nog steeds geen douche en slaapplek. Er werd simpelweg niet opengedaan. We waren ons bewust van onze verfomfaaide verschijning na een nacht in een bus, maar zo erg konden we er toch niet uitzien dat we geweigerd werden in hostels? Na ongeveer een uur zwoegen vonden we uiteindelijk een kamer (en een douche!!).

Na ons een beetje te hebben gefatsoeneerd, konden we eindelijk onze slippers en een t-shirtje aan! En dit keer zonder dat er mensen in skipakken naar onze blote voeten staarden. Sterker nog..tijdens het welverdiende kopje koffie dat we zijn gaan drinken (in de zon, zonder zonnebrand) is mijn linker arm direct verbrand. Het is niet te geloven hoe krachtig de zon hier is! Om een beetje te genieten van de zon zijn we wat langer gebleven dan we hadden gepland. Na een dag hadden we de stad met haar gekleurde huisjes wel een beetje gezien dus de dag erop hebben we de metro naar het strand gepakt. De middag hebben we gevuld met lezen in het park bij de zee. Zo kon Jitze genieten van de schaduw en ik van de zon.
Valparaiso staat bekend als artistiek en daarom zijn we op de laatste dag opzoek gegaan naar het huis van de Chileense schrijver Pablo Neruda. Blijkbaar hield hij van uitzicht, wat een klim! De stad is net zoals in Lissabon voorzien van kabelbaanachtige treintjes zodat je niet het hele stuk omhoog hoeft te lopen. We hadden dan ook besloten om het eerste stuk met een treintje te doen en de rest te lopen. Helaas bleek juist dit treintje buiten dienst of gewoon dicht, in ieder geval werd het lopen. Tig trappen op en vervolgens nog ´gewoon´ het laatste stuk omhoog. Met een aantal (door mij) ingelaste rustpauzes van een paar minuten hebben we het gered. Toen we boven waren en op het tweetafelige terrasje een glas water dronken vervloekte ik mezelf over de moeite die het had gekost op boven te komen. Er liepen namelijk heel veel mensen rond met duidelijk een mindere conditie en een veel grotere omvang, hoe hadden zij dat klaargespeeld?? Lachend wees Jitze me op de toeristenbussen die voor de ingang van het museum stonden. Blijkbaar moet ik niet te slecht over mezelf denken, we waren de enige enthousiastelingen die de weg naar boven lopend hadden afgelegd..

Vanaf Valparaiso ben je zo in Santiago. Dat was dan ook wat we de volgende dag in de loop van de ochtend deden. Het zou slechts een ritje van ruim een uur zijn en eenmaal op het station bleek dat we direct de bus in konden stappen. In Santiago pakten we een metro en zochten het hostel dat we hadden uitgezocht. Die vonden we dit keer direct, dat scheelde. We vonden Santiago niet te vergelijken met Buenos Aires, maar wel een relaxte stad met gezellige terrasjes. Jitze vond een eettentje waar je fantastisch vlees kon eten. Het was inderdaad heerlijk maar het wordt inmiddels hoog tijd voor minder vlees, althans wat mij betreft! Jitze denkt hier wat anders over..
Terwijl we in Santiago genoten van het rondslenteren in de stad, de Chileense zon en kletsen op de terrassen, verheugden we ons vooral erg op Paaseiland (Rapa Nui)!
Om acht uur ´s ochtends zouden we vliegen dus we pakten rond half zeven samen met twee meiden uit Zwitserland een taxi richting het vliegveld. De meiden zaten in hetzelfde vliegtuig dus een gedeelde taxi was een stuk voordeliger! Het hostel had een taxi met extra bagageruimte besteld voor alle tassen. Het paste eigenlijk net niet maar gelukkig had de inventieve taxichaufeuze een spin meegenomen waardoor de achterklep prima bleef zitten.
Eenmaal op het vliegveld bleek dat onze vlucht pas een uur later zou gaan. Dat is een of andere rare verandering in tijdzone (denk ik) die op electronische aparaten tevoorschijn komt maar niet wordt gehanteerd. Op onze tickets stond dus acht uur maar in werkelijkheid was het negen uur. Hadden we een uur langer kunnen blijven liggen...helaas.
Ondanks onze vroege aankomst op het vliegveld, bleken we laat met inchecken, waarschijnlijk kon dat online, want we hadden twee stoelen apart van elkaar. Sterker nog, ik zat op de voorste rij en Jitze zat helemaal achterin op de laatste stoel. Dat was een gezellige vlucht. Maar ook LAN Airlines is erg modern zodat we onze tijd konden doden met het kijken van films. Ik heb me laten verleiden tot het kijken van The Hangover 1 & 2... Erger kon het niet worden :-) Maar nu kan ik in elk geval met Femke meepraten als ze het heeft over die film.