Na een zware nacht in een bus, die helaas minder luxe was dan we tot nu toe gewend waren, stapten we op een stoffige weg uit. San Pedro de Atacama is zo ongeveer wat je verwacht van een woestijndorp. Stoffige onverharde wegen, omringd door rode zand en stenen bergen, brandende zon en lage huisjes die van zand gemaakt lijken. De hoofdstraat bestaat uit souvernierswinkeltjes, restaurantjes en kantoortjes waar je een tour kunt boeken. De bevolking bestaat met name uit een tijdelijke, toeristen. Hadden we op onze reis nog weinig Europeanen gezien, hier word je er door onder de voet gelopen. We hoorden zelfs regelmatig Nederlands.
We hadden bedacht om maar kort te blijven omdat het zo enorm toeristisch is en we eigenlijk alleen voor de geisers kwamen. Bij de verschillende boekingsbureautjes bleek echter dat er veel meer leuke tours te doen waren. Maar meer tours betekent ook meer geld uitgeven, dus na een middag voors en tegens afwegen hebben we het toch maar bij de geisers gehouden. Naar de geisers betekent, om drie uur ´s nachts opstaan, vier uur vertrek met een busje, twee uur rijden en met zonsopgang aankomst bij de geisers. Pittig ochtendje dus! De dame bij het bureautje raade ons aan om warme kleding aan te trekken omdat het hard kan vriezen in de woestijn. Ze zei wel tien tot vijftien graden onder nul, maar het is niet helemaal goed doorgedrongen misschien. Voor de zekerheid trokken we onze warmste kleding aan (niet helemaal tegen zulke temperaturen opgewassen misschien, maar je moet wat) en stopten we onze handschoenen en mutsen die we gelukkig nog hadden van El Calafate in onze tas. Natuurlijk stonden we keurig op tijd op het busje te wachten dat ons naar de geisers zou brengen. Het was behoorlijk koud maar gelukkig was de bus er een half uur later al. Al flink afgekoeld stapten we in een klein busje waar nog een aantal andere slaperige, rillende toeristen zaten. Met ons erbij was de groep compleet en konden we opweg. Een rit van twee uur kan lang duren als het koud is. Af en toe dommelde ik wat weg omdat ik zo uit mijn slaap was gerukt, maar het werd steeds kouder. Blijkbaar had de gids niet zoveel met verwarming. Toen we bij de ingang van het national park kwamen, waar we konden betalen en plassen, waren we door en door koud. Terwijl Jitze het entreegeld ging betalen, keek ik op de thermometer die aan het huisje hing, elf graden onder nul! Geen wonder! Als het overdag zo warm is kun je je niet voorstellen dat je in zulke vrieskou terechtkomt, ook al wordt het je duidelijk verteld. Wanneer was het bij ons voor het laatst zo koud geweest, we konden het ons niet zo snel herinneren. De geisers waren bijzonder maar konden de kou niet verdrijven. We hadden verwacht dat ze meer en hoger water zouden spuiten, maar ondanks dat, toch bijzonder om te zien. Toen Jitze uitgebreid foto´s stond te maken, ben ik dichtbij een grote geiser gaan staan zodat de stoom me een beetje zou opwarmen. Na een half uur werden we aan het ontbijt verwacht. Een ontbijt bestaande uit warme chocolademelk, opgewarmd in een geiser en gekookte eitjes, jullie raden het al, gekookt in de geiser! Waarschijnlijk het meest bijzondere ontbijt dat we ooit zullen hebben!

In een ander deel van het national park is een geiser met een ´zwembad´. Jitze was zo stoer om in de afschuwelijke kou uit de kleren te gaan en in het warme water te stappen. Het was jammer dat het water niet zo warm was dat je het vervolgens niet meer koud hebt als je eruit stapt. Klappertandend en rillend over zijn hele lichaam kwam hij weer aan de kant. Daar lag een handdoek die nog een beetje nat was van de douche van die ochtend en koude kleren op hem te wachten, niet erg aanlokkelijk. Nadat Jitze weer in de kleren was, zijn we verder gereden, naar een woestijndorpje van tien huizen. Waarschijnlijk leven de mensen daar met name van de inkomsten die ze krijgen uit het toerisme. We stopten namelijk voor het eten van een empanada en een Vacuna (soort lama) spies van de barbecue. Ook stond er een vrouwtje warme mutsen te verkopen. Behalve het eten gingen ook de mutsen als warme broodjes over de toonbank. Het is toch bijzonder dat dat zó goed verkoopt, we hadden de kou inmiddels achter ons gelaten en waren weer opweg naar de warmte van San Pedro, geen muts nodig dus. Blijkbaar beweegt de herinnering tot kopen.
Onderweg hebben we veel levende Vacuna´s gezien, ze leven in het wild en lijken zich weinig aan te trekken van voorbijscheurende en stoppende busjes. Dat gold ook voor de enorme cactussen die we onderweg tegenkwamen.
Al met al en ondanks de kou, een hele leuke tour! Diezelfde avond zouden we alweer een nachtbus pakken om naar Arica te gaan, een stadje aan de grens met Peru. Hier wilden we een paar dagen blijven voordat we naar Peru vertrekken. We hadden nog uren wachten voor de boeg want onze gids zette ons keurig om half een ´s middags af en de bus ging om half negen. Doodmoe hebben we de uren overbrugt met lezen, eten en rondslenteren. Soms ben je dan blij om een bus in te mogen stappen.