Jeuh! Jitze is in zijn digitale pengeklommen!

Na een nacht in een bloedhete en benauwde bus, kwamen we
rond negen uur ´s ochtends aan in Arica, een stadje vlakbij de grens met Peru.

Met de taxi naar een hostel....volgens de LP (Lonley Planet) een leuk hostel met zwembad, sauna en massage, dat leek ons wel wat. Maar daar aangekomen viel het wel tegen, een beetje in verval geraakt zullen we maar zeggen. We hebben de kamer bekeken maar besloten toen om toch maar even verder te kijken. Dus met alle bepakking op het centrum ingelopen en toen richting optie 2, maar waarom moet je toch altijd weer om hoog lopen:(. Na zo´n 20 minuten zwoegen kwamen we aan bij hostel Jardin del sol.Dat was een hele verademing, schoon, netjes, duidelijk beter onderhouden en tegelijkertijd zag het er ook nog gezellig uit.
Nadat we ingecheckt hadden kregen we zelfs nog ontbijt, een lekker broodje kaas en een kopje thee, daarna volgde een heerlijke douche.

Terwijl Maaike twee uurtjes ging liggen lezen op het dakterras, ben ik twee uurtjes gaan slapen, want in de bus had ik wel geslapen maar om nou te zeggen dat ik uitgerust was...

Tegen twaalven zijn we de stad ingelopen door de winkelstraat en gelijk door naar de kust dachten we. Maar eerst kwam de haven tegen en zoals ons wel vakker gebeurt was het strand weer eens verder lopen dan we dachten. Maar na een goed half uur was dan eindelijk het strand in zicht. Een mooie baai met bij behorende palmbomen!

Aangezien we nu toch echt wel dorst en honger hadden, stapten we het eerste de beste restaurantje binnen zonder naar de kaart te kijken. Het uitzicht was geweldig maar ik word altijd een beetje nerveus als je door drie obers wordt bedient met vlinderdasjes. Op de kaart stonden alleen maar luxe gerechten terwijl wij trek hadden in een simpele lunch. Na een lekker vers sapje zijn we toch maar opzoek gegaan naar een iets simpeler tentje.
Even later zaten we in een retaurantje op het strand met een frisje en een paar mini empanadas. Lekker simpel lekker goedkoop.

Na de lunch zijn we over het strand teruggelopen. Ondanks dat er een paar mensen aan het zwemmen waren vonden wij de zee nog erg koud aanvoelen dus bleef het bij een beetje pootje baden waarna de lange weg terug begon.

´S avonds hebben we in de winkelstraat bij een restaurantje/snackschuur wat gegeten. Het was erg lekker en voor de verandring niet duur. Na het eten bestelde Maaike een kopje thee. Dat bleek anders dan gewend. Hier krijg je een leeg kopje, dan komen ze langs met twee kannetjes, de een gevuld met hele sterke thee daaruit schenken ze tot jij aangeeft dat het genoeg is en dan vullen ze de rest van je kopje met heet water uit de tweede kan. Een beetje als de koffie van Marianne en Herman maar dan met water.

Terug bij het hostel nog even een sigaretje roken voor het slapen gaan, toen we opgeschrikt werden door een vreemd schrapend geluid. Even dachten we aan een rat of zo maar toen we beter keken bleek er een schildpad te zitten!! Dat maak je ook niet elke dag mee, een hostel met huisschildpad.

Toen we in bed laagen kregen we onze tweede schrik. Een brommend geluid en alles begon even kort te schudden! Dit was de tweede aardschok die we voelde. In La Serena hadden we er ook al een mee gemaakt maar die was ietsje heftiger, hij begon hetzelfde maar eindigde in een heftige schok.

De volgende dag hebben we lekker winkels gekeken zonder iets te kopen, zoals een goede Hollander betaamt. Toen de zon doorbrak wilde ik nog even een mooie foto van de kerk maken. De kerk gemaakt, in Frankrijk door meneertje Eiffel, zou helemaal van metaal zijn op de deur na. Volgens ons klopt dat niet helemaal, in ieder geval zijn de raamkozijnen ook van hout. Op de terugweg ondekten we een leuk patiootje met wat terrasjes, tja daar moesten we natuurlijk even van genieten. Na een vers sapje was de vraag, wat nemen we nu voor drankje? De ober, een jonge vent uit Santiago die ook van reizen houdt, vond dat we een Pisco Sour moesten proberen. Om twee redenen, 1 het was happy hour, punt 2, deze was veel lekkerder want hij was gemaakt met echte Peruaanse Pisco. Wij hebben het na even twijfelen toch maar gedaan en dat hebben we geweten! Ik weet niet hoeveel alcahol er in dat glas past maar het zat er vol mee! De ober kwam ons dan ook trots vertellen dat hij het zelf gemixt had. Daarna zijn we maar weer netjes op bier en wijn overgestapt om de schade te beperken. Maaike vroeg of ze ook rose hadden, het andwoord was nee maar hij had wel iets organisch. Hij haalde de fles op om het ons te laten zien en komt terug met een fles rose. Schijnbaar is rose hier nog zo nieuw dat ze de naam nog niet kennen. De fles werd ook nog uitgebreid bestudeerd door collega´s en schoonmakers. Maar Maaike was bij met haar eerste rose van de vakantie. Terwijl we daar redelijk aangeschoten begonnen te worden (door die ellendige Pisco Sour) besloten we om nog maar een dagje te blijven en een massage te boeken voor de volgende dag. Maaike ging voor Hot stone en ik voor een therapeutische nek- en schoudermassage.

De volgende ochtend licht katerig aan het ontbijt, fijn zo n Pisco Sour. Na het ontbijt nog even navraag gedaan in het hostel over de grensovergang, de informatie was een precieze kopie van de LP. Wat wel een leuk nieuwtjes was, was dat in Peru de tijd twee uur terug gaat. Dus als wij om 8 uur uit Chili weg zouden gaan en een uur later in Peru zouden aankomen dan was het daar 7 uur. Altijd leuk om te weten.
Daarna eerst nog even lezen op het terras. Daar raakten we in gesprek met een Engelsman die voor vrijwilligerswerk naar Pisco in Peru ging om mee te helpen aan de wederopbouw na de aardbeving van 2007. Het was leuk om ervaringen uit te wisselen en hij raadde ons aan om in Peru met Cruz del Sur te reizen. Door al dat geklets kwamen we maar net op tijd bij de massage, gelukig was de masseuse nog later. We hebben alle bij genoten van de massage en de rest van de dag lekker gerelaxt

´S ochtends om 7 uur opgestaan, ingepakken en douchen, nog even ontbijten en uitchecken, plus een taxi regelen en opweg naar het busstation. Eenmaal daar aangekomen was het even zoeken naar de collectivos (soort taxi´s die je deelt en een specifieke bestemming hebben) maar die bleken op het internationale busstation te staan. Het leek net een grote ongeorganiseerde parkeerplaats. We werden naar een auto geloodst waar we in mochten stappen, we hadden geluk er zaten al drie andere passagiers in waardoor we direct konden vertrekken naar de andere kant van het station. Daar aangekomen stapt de chauffeur vrolijk uit met onze paspoorten en pas 15 minuten later zien we hem weer. Leuk al die papierrompslomp. Na 20 minuten rijden mochten we weer uitstappen om bij de Chileense grens in de rij te gaan staan. Gelukkig waren we vroeg en hoefden we niet lang te wachten, wel moesten we wederom op de chauffeur wachten. Weer een klein stukje rijden en toen de Peruaanse grens, nu moesten ook onze tassen uit de auto en konden we opnieuw in de rij gaan staan. Even wachten, stempeltje en door de scanner. Weer op de chauffeur wachten en daar gaan we weer. Na een kleine 30 minuten rijden waren we dan eindelijk in Tacna, de Peruaanse grensplaats.
We zijn gelijk maar op zoek gegaan naar de bus naar Araquipa, dat is natuurlijk een nationaal bus en wij stonden op het internationaal station gelukig liggen ze tegen over elkaar. Terwijl we daar liepen werd het gelijk duidelijk dat je echt in een ander land bent. De mensen zien er ander uit en zo Europees als Argentinie en Chili vaak aandeden, zo ver weg voel je je nu. Als we de bushal in lopen staan er overal mensen te schreeuwen met de bestemmingen van bussen. Maar wij wilden met Cruz del Sur, na even zoeken vonden we het kantoortje en vroegen hoe laat de bus naar Araquipa zou gaan 13.30 was het antwoord (het was 9.15 op dat moment). Dat vonden we te lang wachten, dus toch maar met een andere maatschappij. Hadden we niet moeten doen, hij vertrok te laat had geen a/c en stopte om de haverklap. Dus bezweet, moe en vies kwamen we aan in Araquipa.