Lieve lezers!
We hebben het in het begin van onze reis natuurlijk al een keer gemeld hier, maar ik doe het nog nog maar een keer.. We vinden het super om elke keer al jullie reacties te lezen! Dat is het leukste aan het bijhouden van een site :-)

We hebben Chili inmiddels ruim twee weken geleden achter ons gelaten, tijd voor Peru!
Misschien is het jullie opgevallen dat ons reisschema aardig is aangepast. De hele westkant van Peru hebben we geschrapt. Heel erg jammer, maar we hebben keuzes moeten maken.
Niet omdat we te weinig tijd hebben, want zoals iedereen wel weet, als we iets hebben is het tijd!
Uit onderstaande zal wel duidelijk worden hoe onze eerste week in Peru is verlopen en waarom we onze planning hebben omgegooid.

Aan het eind van een lange zaterdag reizen kwamen we aan in Arequipa, welkom in een andere wereld! Volgens mij heeft Jitze daarover al wat genoemd in het vorige verslag. Ineens sta je écht in Peru! Vrouwen in rokken dragen hun lange haren in twee vlechten en hun kind in een doek op hun rug. Alles lijkt minder strak georganiseerd dan in Argentinie en Chili en de busticket verkopers schreeuwen je de oren van het hoofd. Lima, Lima, Limaaaaa! Cuzco, Cuzco, Cuzcooooo!! Nee bedankt, na zeven uur in een bloedhete bus, geen Lima en Cuzo voor ons. Maar wel een taxi naar een hotel, waar we hopen dat ze een kamer voor ons hebben. Want zoals gewoonlijk zijn we op de gok gegaan en hebben we niets geboekt. Hoe meer reizigers we spreken, hoe vaker blijkt dat we een van de weinigen zijn die dat doen. Maar tot nog toe heeft ons dat geen echte problemen opgeleverd. En ook hier hebben we geluk. De receptioniste laat ons twee kamers zien, een iets goedkopere en een wat duurdere en laat aan ons de keus. Als ik een korte blik werp op Jitzes gezichtwordt me duidelijk dat de keus niet moeilijk zal zijn. De iets duurdere kamer heeft een groot tweepersoons bed en doet iets luxer aan. Jitze kijkt een beetje verliefdnaar het grote bed met spierwitte lakens...wenemen ´m.
Nadat we van de laatste zonnestralen in de grote binnetuin hebben genoten, wordt het heel snel donker en fris. We pakken onze vesten en gaan inhet centrum opzoek naar wat te eten en drinken.
Tijdens zo´nbusreis probeer je zo weinig mogelijk te drinken omdat naar het toilet in een hobbelige bus niet ideaal is. Sterker nog, deze bus had geen toilet...
Het eerste stukje lopen vanaf ons hotel gaat omhoog. Jitze zet flink de pas erin zoals hij gewend is te doen. Na een paar meter zegt hij hijgend dat we het maar iets rustiger aan moeten doen. In een tempo waarin een gemiddelde negentig-jarige met rolator ons lachend in zou halen, lopen we naar het centrum. Wat is er aan de hand...oh ja hoogte!!
Lichtelijk uitgedroogd bestellen we een cola (bah) en wat te eten. We hebben een plekje gevonden op het plein op een van de vele balkons. We zitten volop in de wind dus zijn erg blij met de ponchos die de ober ons aanbied. Over het eten hoeven we het verder niet te hebben, dat was geen succes,maar we hebben een mooi uitzicht op het verlichte plein.

Omdat we erg moe waren, het koud was en Jitze toch echt last had van de hoogte zijn we op tijd ons frisse bed ingekropen. Jitze heeft de hele nacht bewust van het mooie bed kunnen genieten, hij heeft geen oog dicht gedaan. Op hoogte kun je soms slechtslapen.
Op de tweede dag hebben we besloten om maar even rust te nemen totdat Jitze zich beter voelt, In de tuin is datgeen straf, het is zonnig, warm en we hebben een laptop en boeken, niets meer aan doen. Omdat we naar het centrum moesten om te eten, maakten we twee keer per dag de wandeling naar het plein.
Terwijk ik dacht dat ik er makkelijk van af kwam met de hoogte had Jitze het zwaar. Helaas begon het op dag twee en nog meer op dag drie bij mij ook toe te slaan. Hoofdpijn, misselijk, buitenadem zonder inspanning (tenzij je een boek lezen erg inspannend vindt), een hart dat op hol slaat, heel moe en weinig eetlust. Een klassiek geval, behalve dan dat het bij mij pas na een tijdje begint in plaats van direct. Ach, ik ben nooit de snelste geweest.
Het stomme was, we zaten nog niet eens erg hoog, ik geloof dat we slechts op 2300 meter zaten. Dat beloofde weinig goeds voor Cuzco en Puno en vooral voor de Inca trail!
We hebben zitten wikken en wegen over wat wijsheid was en hebben eerst maar eens bij de receptie gevraagd wat we het beste konden doen. Het antwoord: Cocathee drinken.
Tja, prima plan maar is dat voldoende?
We hebben een zakje cocablaadjes ingeslagen en Jitze heeft voor de zekerheid toch een arts om advies gevraagd. De arts kwam samen met een assistente en onderwierp ons aan een volledig onderzoek met een soort echo apparaat. Hij heeft geconcludeerd dat we beiden gezond waren. Een goed hard, goeie longen, goeie lever en nog een aantal andere organen. Ook concludeerde hij dat ik niet zwanger was, dat was dan ook weer mooi meegenomen. Op een rode vlek in m´n maag na konden we er prima mee door. De rode vlek zou een ontsteking zijn. Misschien vandaar het eeuwige darmprobleem, haha!
Jitze had een duidelijk sporthart en moest nodig weer gaan sporten. Maar voorlopig voelde de wandeling naar het centrum al als een uur in de sportschool, dus dat leek ons eerst voldoende.
De dokter schreef wat receptjes uit voor een aantal pillen maar zijn meest dringende advies was: Cocathee! De pillen tegen hoodpijn en tegen hoogteziekte (die je alleen mocht nemen in noodgevallen) hebben we nooit opgehaald. We hebben een grote pot cocathee gezet.
Wonder boven wonder ging het vanaf dat moment beter met ons. Het looptempo ging langzaam maar zeker omhoog van een negentig-jarige naar een zeventig-jarige en aan het eind van de week liepen we bijna weer in ons normale tempo. De kok waarvan we op vrijdag kookles zouden hebben, vertelde ons dat de werking van cocabladeren nooit is bewezen. Dat maakte ons niet veel uit, ook zonder bewijs kan het helpen, al is het maar als placebo. Wij waren ermee geholpen.
Hij gaf ons het advies om te denken aan rode bloedlichaampjes, als je veel aan ze denkt worden er meer aangemaakt...misschien is dit wel wetenschappelijk is bewezen...

Onze dagen in de tuin werden opgeleukt door Paco, de tuinschildpad. Iedere ochtend werd hij gevoerd door een van de andere gasten. Paco kwam niks te kort, en verorberde de banaantjes met veel smaak. Ik heb nooit geweten dat een schildpad nog zo´n grote bek heeft. Het was ook best een grote schildpad. Toen ik op een middag aan het skypen was met pap en mam, schuifelde er iets onder mijn stoel door en duwde met z´n kop tegen m´n benen. Hij was opzoek naar aandacht, hij bleek ergens op een ´bouwplaats´ rondgescharreld te hebben want hij zat van top tot teen onder een dikke laag witte verf. Jitze heeft de hulptroepen ingeschakeld en de schoonmaaksters hebben een uur op zijn buik staan schrobben met zo´n groen schuursponsje. Weer fris en fruitig werd zijn buik als beloning (of waarschijnlijk noodzaak) ingesmeerd met vaseline.Na dit ongelukje hebben we hem minder vaak gezien...