Ten eerste een toevoeging op het vorige verhaal:
Ik werd door een opmerkzame volger gewezen op het feit dat het nou niet helemaal duidelijk was waarom we een deel van de reis hebben gewijzigd (bedankt Len).

Het westelijke deel dat we wilden gaan doen ligt op zeeniveau. Dat zou betekenen dat we eerst weer moesten dalen, om vervolgens een heel stuk te moeten stijgen, naar Cuzco. Omdat wij op 2300 meter al ziek werken en Cuzco hoger ligt, waren we bang dat we opnieuw zouden moeten wennen. Dat is op zich geen ramp, maar we zouden misschien te weinig tijd hebben om te wennen voor de start van onze Inca Trail. Dus hadden we het risico gelopen dat we de trail niet konden lopen. Het was een prachtig excuus geweest om deze slopende trip over te slaan, maar dat was onze eer te na. Nu is het vast duidelijker.

Toen we met behulp van liters cocathee weer wat begonnen op te knappen, vonden we dat het hoog tijd was om weer eens wat te gaan doen. Zonnen en een boek lezen is heerlijk maar het voelt op den duur wat onbevredigend. Daarom zijn we donderdag opzoek gegaan naar iets meer cultuur en activiteit! Dit resulteerde in een kookcursus voor de volgende dag, een tweedaagse tour naar de Colca Canon in het weekend, acht uur Spaanse les voor mij en een salsacursus. Zo waren onze komende dagen weer goed gevuld. En tussen de bedrijven door hebben we het Pre-Columbiaanse museum en het klooster meegepakt.

Op vrijdagmiddag was de kookworkshop die begon met een bezoek aan de lokale markt. Meer verschillende soorten aardappels dan je je voor kunt stellen, Peru heeft 3000 soorten...
Ook aan groente was geen gebrek, en het fruit..ik denk dat we een kwart nog nooit hadden gezien. Omdat voor onze mede-koks ook gold, konden we proeven wat we wilden. Erg leuk en vaak verrassend lekker! Zo proef je fruit in Nederland niet!
Na een half uur slenteren over de markt, was het tijd voor het echte werk. We propten ons weer in het busje en vertrokken richting de buitenkeuken in de tuin van het hotel.
Daarstonden de ingredienten al voor ons uitgestald, alleen het schort en de koksmuts ontbraken nog. Nadat we waren omgetoverd tot heuze koks en de opperkok ons drie gevraagd had of we onze handen echt hadden gewassen, konden we beginnen.
Op het menu: Ceviche (rauwe vis in limoen, zout en kruiden), een taartje van aaradppelpuree, tonijn en avocado (is lekkerder dan het misschien klinkt) en Lomo Saltado (vlees met ui en tomaat). Voor Jitze waren vooral de eerste twee gerechten een beproeving, niet om te bereiden maar om op te eten. Maar zelfs de rauwe vis, die ´gekookt´ wordt doordat je het een tijdje laat staan in limoen en zout, heeft ´ie geproefd! Het blijft echter wel bij een keer.
Na veel snijden, roeren en proeven was de Lomo Saltado aan de beurt. Op heel hoog vuur stond een wok (zonder anti-aanbaklaag) waar volgens de hulpkok een béétje olie in moest. Nadat ze de halve fles olie in de pan had geleegd, waarschuwde de kok mij dat ik m´n fototoestel bij de hand moest houden. Toen ze een lepel knoflookpasta in de pan kieperde sloeg de flam in de pan. Dat bleek normaal te zijn, maar vervolgens moest je wel snel handelen voordat alle olie zou verbranden. De kookcursus heeft ons geleerd dat een beetje olie en een beetje zout, hoeveelheden zijn waarvan de gemiddelde dietist of huisarts stijl van achterover slaat.
De kok bleek ook zeer bedreven in het mixen van een echte Pisco Sour, dus het toetje was was snel gemaakt. Zelfs het verse fruit dat hij had meegenomen van de markt was niet veilig voor de Pisco! Maar een goeie combinatie was het wel! En de lekkerste Pisco Sour die we tot nu toe hebben geproefd! Het avond eten hebben we die avond maar overgeslagen...

De volgende ochtend werden we om acht uur verwacht bij de receptie voor het begin van de tour naar de Colca Canon. Toen we om tien over acht in het busje stapten stond onze (hele lieve) receptioniste ons enthousiast uit te zwaaien, hasta manana!
Met een man of vijftien begonnen we aan de vijf uur durende rit naar Chivay, waar we zouden overnachten. Het was voor ons een mooie test want we zouden onder andere stoppen op het hoogste punt van de tour, op ongeveer 4900 meter. De tour ging door een nationaal park met llama´s, alpaca´s en vicuna´s. Aangekomen op het hoogste punt had ik inmiddels hoofdpijn gekregen en voelde me wat licht in m´n hoofd. Jitze stapte enthousiast de bus uit om foto´s te maken en ik liep er enigzins verdwaasd achteraan. Ik kan me de stop welq herinneren maar ik heb er weinig echt van meegekregen. Eenmaal terug bij de bus ontdekte Jitze nadat hij even gebukt had dat de hoogte ook hem te pakken had gekregen.
Rond lunchtijd kwamen we aan in Chivay, waar we heel logisch, eerst lunchten. Vervolgens bracht de bus ons naar ons hotel. Daar hadden we vrije tijd (jeuh) tot vier uur, dan werden we weer opgehaald om naar een bronnenbad te gaan. Je mocht slechts een half uur in het bad blijven, dat leek me erg kort. Maar na een kwartier hebben we ons op het randje gehezen, veel te heet!
Andere mensen dobberden rustig rond en namen af en toe een slokje van een koud biertje. Dat hebben we maar overgeslagen, hoogte, hitte, bier....

Van een stel in ons hotel in Arequipa, die deze tour vlak voor ons hadden gedaan. hoorden we dat het eten ´s avonds geweldig moest zijn. Compleet met muzikanten en traditionele dansers. Het klonk ons in de oren als een georganiseerde busreis voor bejaarden die vermaakt moeten worden, zelfs tijdens het eten, maar ze waren zo enthousiast dat we onze sceptische houding over boord zetten. Dat was dom... Toen we werden opgehaald voor het eten, bleken wij de enige naievelingen die erin ware getrapt. De rest van onze groep was zo slim geweest het aanbod af te slaan en zelf opzoek te gaan naar wat te eten. Misschien hadden onze oude hotelgenoten geen smaak of hadden ze een duurdere tour geboekt... Het restaurant was een met plastic zijl overdekte pizzaria, het zat vol met schoolkinderen, de bediening rende als een kip zonder kop rond, de wijn was waarschijnlijk echt Peruaans, want het was niet te drinken en het eten..ach..het kon erger. Gelukkig hadden we dan nog de muziek en de dans waarop we even wilden wachten, we hadden ons eten namelijk allang op. Maar aangezien het er niet naar uit zag dat we snel een ober konden strikken om ons de rekening te brengen, bleven we nog even zitten wachten en kletsen met twee van onze tourgenoten uit Lima, die inmiddels aangeschoven waren voor een warme wijn (het leek me een soort glugwein) en de muziek. Toen de muziek eindelijk begon bleek dat we ook wel wat eerder hadden kunnen vertrekken... Ze hebben welgeteld een nummer gespeeld en gedanst, een soort stappen of huppelen waarmee zelfs de meest a-ritmische persoon nog uit de voeten kan. Nadat ze klaar waren met de dans mocht je op de foto met de dansers en muzikanten. Wie wil dat nou nog tegenwoordig, dachten we... Maar ik heb nog nooit zoveel mensen, zo snel met fototoestellen op dansers af zien rennen! Ze gedroegen zich alsof Michael Jackson zelf het dansje had uitgevoerd en ze nu naast hem mochten poseren! Helaas was het hierdoor zo druk bij de dansers dat wij de foto hebben moeten overslaan, jammer, jammer.
We hebben toch maar snel de rekening gevraagd en onze reisleidster ons de weg naar ons hotel laten uitleggen. Wachten op het vertrek van de bus (die er waarschijnlijk alleen voor ons was en voor de chauffeur en reisleidster die zich misschien wel prima vermaakten) hebben we snel ingeruild voor teruglopen naar ons hotel. We weten het zeker, dit doen we nooit weer!

De volgende ochtend worden we om zes uur ´s ochtends weer opgepikt met het busje en de andere reizigers zijn erg nieuwsgierig naar onze belevenissen bij het etentje. We kunnen ze geruststellen, ze hadden niets gemist.

De volgende ochtend stonden we om 6 uur klaar om opgepikt te worden voor de rit door de Colca Valley naar de Colca Canon. De Colca Canon met z´n condors is bijzonder maar de Colca Valley is echt prachtig! Zo ver je kunt kijken zijn terrassen waarop mais en aardappelen verbouwd worden, klinkt misschien suf maar dat was het zeker niet! We hopen dat we dat door de foto´s een beetje duidelijk kunnen maken. Na een aantal keer stoppen voor de broodnodige foto´s, bereikten we Colca Canon. Helaas was het niet hét seizoen om condors te spotten maar als we onze vingers gekruisd hielden, hadden we misschien geluk... En dat hadden we! We moesten er wel een tijdje op wachten. Toen we op een muurtje zaten te wachten kwam er een groepje kinderen naar ons toe, waarvan een jongetje in keurig Engels vroeg of hij ons mocht interviewen. Dat mocht en zo werden wegefimd en geinterviewd. Na het interview van een vraag of drie bedankte hij ons uitermate vriendelijk. Toen kwamen de fototoestellen tevoorschijnen wilden alle kinderen giechelend met ons op de foto. Nadat weeen tijdje onze beste tandpastaglimlach hadden getoond vertrokken de kinderen opgewonden.
En daar kwam dan toch de eerste condor! Jitze is zich weer te buiten gegaan aan het maken van foto´s maar het resultaat mag er dan ook wezen. Hij heeft zichzelf nog wel even vervloekt omdat hij de grotere lens toch wat te duur vond...
Toen voor de tweede keer een condor zich liet zien kwam hij veel dichterbij. En uiteindelijk vlogen ze met z´n drieen tussen de bergen door. Volgens mij hadden we een goeie dag, samen met honderden andere mensen. De condors zijn populair en waren die dag erg fotogeniek!

Na anderhalf uur begon de terugreis met opnieuw een tussenstop in Chivay voor de lunch. Omdat we bij hetzelfde bufetrestaurant aten als de dag ervoor, besloten ook wij er voor te kiezen om de lunch daar over te slaan. Samen met Nederlands stel en twee Duitse gepensioneerde broers zijn we een sandwich gaan eten. Toen we richting het centrale plein liepen kwamen we een enrome begrafenisstoet tegen, compleet met dragers die de kist met vlag boven hun hoofden droegen en met fanfare..bijzonder! Na onze sandwich liepen ze nog steeds in een lange stoet over het plein en waren er veel meer mensen bij gekomen. Ze stopten voor een gebouw waar uit de luidsprekers een soort afscheidstoespraak wed gehouden.

Onderweg moest er natuurlijk, net als op de heenweg, gestopt worden bij een aantal toeristische plekken waar je verzoop in de souveniers. Ook kon je natuurlijk op de foto met een lama, of met een havik op je hoofd..
Een van de medereizigsters had een cactusvrucht gekocht bij een van de mooi geklede dames. Ze heeft de vrucht de bus rond laten gaan om te proeven...ik heb nog nooit zoiets zuurs gehad! Zelfs die groene en rode zure matjes zijn er zoet bij! Na wat slapen en plaspauzeswerdenwe weer afgezet bij ons hotel en onthaald door de receptioniste. Die ons en iedereendie het maar horen wilde steeds vertelde dat we haar lievelingsgasten waren. Misschien kwam dat doordat we zo lang bleven en een dure kamer hadden.

Toen de maandag aanbrak begonnen mijn lessen Spaans. Jitze had er na Buenos Aires echt genoeg van, dus begon ik aan mijn privéles. Ik heb zoveel informatie gekregen dat het me nog duizeld als ik er aan denk, maar ze heeft me enorm veel geleerd. Nu nog actief gaan beheersen. Iedere dag oefenen natuurlijk, dat deed ik ook keurig gedurende de lesweek..maar nu is het weer wat afgezakt...ik vind de moed vast wel weer.

Omdat Jitze jaren gelden heel dapper heeft geroepen dat hij wel salsalessen wilde nemen, leek me dit de uitgelezen kans om ermee te beginnen. Samen met twee mensen uit Canada begonnen we aan de les. Ik was blij dat ik nog niet alles wat ik van Juan Carlos geleerd had vergeten was en dus ging het me makkelijk af. Jitze heeft alles in de strijd gegooid maar de docente had zo´n moordend tempo dat het niet te volgen was. Het was duidelijk dat het voor haar gesneden koek was en ze verwachtte dat het niet zo moeilijk kon zijn voor een ander om te leren. Volgens mij hebben we in twee lessen gedaan wat ik ooit in zeven lessen leerde en het tempo van de muziek was meer iets voor gevorderden. Maar Jitze heeft zich kranig geweerd en zelfs af en toe de draak met haar gestoken door overdreven heupwiegend te dansen. We hebben samen gedanst en achteraf heeft hij van de medecursisten en de giechelende medewerksters van het hotel (die steeds om het hoekje gluurden) vele complimenten mogen ontvangen!

We hebben ons ook nog even verdiept in klooster dat jaren afgelsoten is geweest van de buitenwereld en sinds de jaren vijftig open is gesteld voor publiek. Erg mooi, met vooral veel oude kamers waar de nonnen verbleven.
Bij Arequipa is in de jaren negentig, in een vulkaan het lichaam van een Inca meisje gevonden. Ze heeft jaren ingevroren gezeten nadat ze door haar stam aan de goden was geofferd. Doordat ze ingevroren was, is haar lichaam heel goed bewaard gebleven en had ze nog huid en organen toen ze haar vonden. Door de activiteit van de naastgelegen vulkaan is het ijs gesmolten en kwam ze tevoorschijn. Ze is volledig onderzocht en is nu te bekijken, opnieuw ingevroren, in het museum. Een interessant verhaal maar ik kwam met een naar gevoel weer naar buiten.

Onze twee weken in Arequipa zitten er alweer op. Wehebben een nachtbus geboekt naar Cuzco, Daar blijven we (met waarschijnlijk een uitstapje naar Puno met Marloes en Paul) ook ongeveer twee weken. Zo hebben we opnieuw de tijd om te wennen aan de hoogte, mocht dat nodig zijn. We hebben de Inca Trail voor de boeg met als afsluiting een ontvangst door mam en Femke die dan twee weken met ons mee zullen reizen en die dag net in Cuzco zijn aangekomen.