Na een zwaar vermoeiende rit van tien uur in de nachtbus, komen we om half zes ´s ochtends aan in Cusco. Een half uur eerder dan gepland, de bussen hebben hier regelmatig vervroeging i.p.v. vertraging. Tenminste, als je een wat duurder busticket koopt. Normaal gesproken zijn de ritjes nachtbus prima te doen en komen we niet helemaal gebroken aan. Helaas hadden we dit keer de pech om voor een ontzettende asociale oude man te zitten. Om het half uur ramde hij tegen onze stoel aan om te zeggen dat de stoel (die hij zelf heerlijk achterover had gekiept om te kunnen slapen) naar voren moest omdat hij anders te weinig ruimte had. De eerste keer leek het nog een eenmalige grap te zijn maar na twee keer waren we zo pissig dat Jitze op mijn plek is gaan zitten zodat hij de man de volgende keer kon vertellen dat dit geen manier van doen was. Ik heb hem nog in mijn beste en vriendelijkste Spaans uit proberen te leggen dat dit niet werkte maar ik werd compleet genegeerd. Toen hij voor de derde keer op de stoel beukte, kreeg hij in plaats van mijn gezicht een heel boos gezicht van Jitze. Die zich niets van het Spaans aantrok maar hem in het Engels heel duidelijk maakte dat hij op kon rotten... Hij heeft zich daarna redelijk ingehouden maar we hebben beiden nauwelijks geslapen. Ik omdat de situatie zo vervelend was en Jitze waarschijnlijk door enorme woede.
Al met al kwamen we dus doodmoe aan in Cusco. Voor de eerste keer hadden we een kamer geboekt waar we zo in konden, een perfecte timing! Zo konden we eerst een paar uur slaap inhalen voordat we ons naar het centrum zouden begeven.

Omdat we niet van te voren wisten hoeveel last we van de hoogte zouden krijgen, hadden we ervoor gezorgd dat we ruim de tijd hebben om te wennen. Voordat Marloes en Paul zouden terugkomen van hun Inca Trail hadden we nog bijna vier dagen.
Het mooie van zo´n reis is dat dingen soms anders lopen dan je denkt. We hadden helemaal geen last van de hoogte! Natuurlijk, het lopen gaat was zwaar, maar geen andere symptonen. Het hotel dat Marloes en Paul uit hadden gezocht, hebben wij ook geboekt en ligt tegen een berg met prachtig uitzicht. Maar voor uitzicht moet je omhoog.. Een flinke klim met als kers op de taart een trap op het einde. Een goede oefening voor onze Inca Trail. Heel rustig als oude mensjes lopen we omhoog. Als je maar even iets te snel gaat hol je jezelf voorbij en ben je buiten adem. Sommige trappen lijken dan ineens zo inmens lang! We proberen ook expres heel langzaam te lopen om een goed tempo voor de trail te vinden. De grootste vergissing (naast het boeken van de trail ;-)) is waarschijnlijk om te hard te beginnen en binnen no time uitgeput te zijn. Dus we oefenen en oefenen. Eerst met name in de stad omdat ons hotel toch zo hoog ligt maar later in deweek hebben we een wandeling naar een Inca side gemaakt. Nog lang niet zo ver als de dagen op de trail, dit was waarschijnlijk ongeveer anderhalve of twee kilometer in plaats van vijf uur, maar je moet iets doen. En om nou al een oefen trail te lopen voor de echte..je kunt ook te ver gaan.
We zijn in een traag tempo omhoog gelopen en kwamen zonder al teveel problemen boven. Dat voelde in elk geval goed, dit kunnen we in elk geval. Nu maar hopen dat de trail net zo voortvarend verloopt..
Omdat Marloes en Paul ons voorzien hebben van uitstekende adviezen (en natuurlijk fantastische verhalen) zijn we toch nog maar winkeltjes ingedoken met afritsbroeken en hoge factor zonnebrand. We hebben allebei een ontzettend charmante afritsbroek aangeschaft, waarbij Jitze er iets beter opstaat dan ik, zonnebrand factor 45 (!!), hoedjes en brillen tegen de zon en een lading chocola en cocabladeren. En niet te vergeten prachtige hoofdlampjes en vier rollen wc-papier! Aan onze uitrusting zal het niet liggen..
We hebben al van veel mensen verhalen gehoord over de trail, zonder uitzondering vertellen ze dat het loodzwaar maar zeer de moeite waard is. We zijn benieuwd..nog twee nachtjes slapen voor ons vertrek. Gisteren hadden we onze briefing, helaas bleken er wat dingen veranderd. De lodge met koude biertjes die we op de derde dag aan zouden doen en waar we zouden slapen, blijkt ineens niet meer te bestaan..jammer dat niemand ons dat heeft vertelt. Ook blijkt het gewicht dat je aan de dragers mee kunt geven bijna gehalveerd..boek je daar zo´n dure tour voor.. Nou ja, we moeten het er maar mee doen en gewoon met goede moed starten dinsdag om totaal afgepeigerd terug te keren na vier dagen hiken. Gelukkig zijn we reuze sportief en hiken we in Nederland ook naar hartelust, dus zal ook dit voor ons een peuleschilletje worden... Wat was er ook maar weer mis met een dagje Machu Pichu met de trein en bus???

Afgelopen dinsdag om een uur of half tien kwamen twee dodelijk vermoeide maar ook ontzettend enthousiaste hikers het terras van het hotel oplopen. Zo bijzonder om met Marloes en Paul hier in Peru te zijn! Leuk om alle verhalen te horen over de trail, maar ook fantastisch om gewoon buikpijn van het lachen te krijgen om een stomme grap tijdens de koffie op een terras. Het is heel leuk om even andere input te krijgen na bijna tweeenhalve maand met z´n tweeen. We hebben ook maar besloten dat het beste moment voor het eten van Cuy (nee geen koei maar cavia) op dat moment met z´n viertjes was. Voor de zekerheid hebben we er twee besteld en daarnaast (gewoon) twee keer alpaca vlees omdat we geen idee hadden wat we konden verwachten. Marloes en ik hadden heel verstandig de kont van de cavia afgesneden en de kop aan Jitze en Paul overgelaten. Ze hebben lang zitten kluiven..
Een cavia krijg je niet als fileetje, nee je krijgt ´m gewoon zoals hij is, maar dan wat minder donzig..
Geen echte aanrader zo´n cavia, er zit natuurlijk bijzonder weinig vlees aan en het is erg duur. Het smaakt een beetje naar kip, maar dan met een taai vel. Leuk om geprobeerd te hebben, maar het zal vermoedelijk bij deze ene keer blijven.
Op de laatste gezamenlijke dag verhuisden Jitze en ik naar een ander hotel. We hadden gelezen over Ninos hotel, opgezet door een Nederlandse vrouw die zich heeft toegelegd op projecten voor straatkinderen. We hadden het hotel een paar dagen eerder bekeken en besloten dat we hier met Mam en Femke zouden gaan slapen. Het hotel ligt niet zo hoog, dat leek ons in overleg met het thuisfront beter, conditietechnisch gezien..
We hadden bedacht om een taxi te pakken, maar uiteindelijk besloten we stoer te doen en de tweeenhalve kilometer met alle bepakking te gaan lopen. Hoe moeilijk zou het zijn.
Jitze dacht dat als we de enorme trap naar boven zouden nemen, we daarna een veel makkelijkere route zouden hebben. Anders moesten we eerst helemaal naar beneden en vervolgens weer omhoog. Uiteindelijk stemde ik in. Voetje voor voetje beklommen we de trap. Wonder boven wonder kwamen we alleen lichtelijk buiten adem boven. Jammer genoeg bleek de route net iets anders te lopen dan Jitze had gehoopt. We hebben de zwaarst mogelijke route gekozen, die met name omhoog liep, weer naar beneden en weer omhoog. Met hoofden als druipende tomaten kwamen we bij het hotel aan. Opnieuw een goeie oefening voor de trail zullen we maar zeggen. Maar de iets minder alternatieve route was veel makkelijker geweest!

Na twee hele leuke dagen met z´n vieren waarin we toch nog af en toe ons eigen pad hebben gekozen (Marloes wilde natuurlijk wél haar boleto turistico opmaken, een biljet dat je koopt voor verschillende Inca sides en musea) hebben Marloes en Paul na een laatste gezamenlijk biertje op ons favoriete balkonnetje, de bus gepakt naar Arequipa. We hebben ze ´ons´ hotel in Arequipa aangeraden. De volgende dag kregen we al via Marloes de groetjes van de receptioniste daar en hadden ze al van de dames gehoord hoe goed Jitze kon dansen!

De afgelopen dagen hebben doorgebracht met wandelen, shoppen (alleen maar praktische zaken) en het bijwonen van twee parades. Waarvan het precies was is ons niet duidelijk geworden, maar feestelijk was het wel!

De zenuwen voor de trail beginnen, zoals misschien logisch is, wel te komen. Hoe zal het zijn en hoe zal het gaan? Redden we het wel (vast wel)? Wordt het niet alleen maar afzien? Niet alleen het lopen maar ook het kamperen. We houden heel erg van kamperen, maar dit is niet zoals een gemiddelde camping in Frankrijk of Italie begrepen we. Eerlijk is eerlijk, het uitzicht zal adembenemend zijn en de plek waar je bent uitzonderlijk. Maar we hoorden dat er ook uitzonderlijk veel poep je slippers in kan lopen wanneer je ´s avonds in het donker naar het toilet (een gat in de grond) gaat. Vandaar de hoofdlampjes. En op onze bergschoenen naar de wc. Ach, misschien is het net als een bevalling..spannend en onbekend van te voren, veel pijn en viezigheid tijdens maar achteraf...als je er eenmaal bent.. Maar ja daar weet ik natuurlijk niets van...
Mochten we de vier dagen levend doorkomen, dan zullen jullie zeker van ons horen hoe het was!