Allereerst..we hebben nieuwe foto's geplaatst in de map met walvissen, volgens mij krijgen jullie daarvan geen melding. Maar als je je nog mocht vervelen op een druilerige maandag op kantoor of ergens anders...er is dus nog wat nieuws te zien.
En dan nu de eerste twee dagen van de Inca Trail door de ogen van Jitze.

Om 6 uur s'ochtends werden we op gehaald door onse gids, helaas zonder auto. We moesten eerst de straat uit lopen en de hoek om en op de volgende hoek werden we opgepikt door het busje dat ons naar de Inca Trail zou brengen. Het lijkt er op dat we een abonnement hebben op gescheiden zitten. We waren de laatsten die op gehaald werden en daardoor waren er nog maar twee plekjes over en niet naast elkaar natuurlijk!
En daar gingen, we op weg naar Ollantaytambo voor een ontbijt en daarna door naar het befaamde 82 km punt (het begin van de Inca Trail). In Ollantaytambo bleek dat een van de Zweedse meisjes last had van de hoogte, op aanraden van onze gidsen kocht ze nog wat coca bladeren en een fles met roze inhoud ( zou ook helpen!?!).

Bij km 82 werd de bus uitgeladen en konden we voor de laatste keer naar een 'gewoon' toilet. We kregen 2 flesjes water per persoon en wat fruit en snacks, ons Inca Trail survivalpakketje. Ook werden onze tassen gewogen en te zwaar bevonden, ik had ze zelf nog gewogen de avond ervoor en wist zeker dat dit niet het geval was. Daarbij kwam dat het het zoveelste was dat niet helemaal klopte.

Tijdens onze briefing voor de Inca Trail was ik er al achtergekomen dat er geen lodge meer was op de derde avond ( in de lodge zou je kunnen douchen, accu's opladen (van onszelf en telefoons) en een heerlijk koud pilsje kunnen krijgen), ook mochten we geen 5 kilo aan personlijke spullen meenemen maar 3 kilo, want de slaapzak en het matje moest je ook mee rekenen volgens Bamba Experience. In de informatiemail staat het toch echt anders. Ook was ons beloofd dat we de eerst twee dagen ieder 2 keer een liter water zouden krijgen, nu was al duidelijk dat dat 2 keer 625 ml was.

Ik was dus behoorlijk pissig toen er gezeurd werd over 0,2 kilo en heb misschien niet zo heel vriendelijk duidelijk gemaakt dat dat waarschijnlijk de duffelbag was waar onse spullen in moesten. Na wat gemopper ging onze gids akkoord.

Terwijl we stonden te wachten tot de porters alles ingepakt hadden, hadden we even de tijd om de groep beter te leren kennen, we waren met negen. Wij, nog een Nederlands stel, een Nederlandse meid alleen, twee Zweedse meiden en een Oostenrijks stel. Alle Nederlanders hadden het uitgebruide pakket de rest niet dus die moesten alles zelf dragen. Helaas voor Maaike geen dikke slome Amerikanen. Idereen zag er redelijk sportief uit alleen het Zweedse meisje zag er wat zwak uit.

Na een klein half uurtje wachten gingen we op pad, eerst langs het treinstationnetje voor een foto bij het bord van het begin punt. Daarna naar de controlepost. Daar moesten we weer een tijdje in de rij, paspoort en ticket laten controleren. En toen was het zo ver!! De brug over en lopen maar, gelijk flink om hoog. Iederereen had er zin in dus het tempo lag hoog, iets te hoog voor ons. We besloten al snel om ons eigen tempo aan te houden en niet als hijgende honden de rest te volgen, het zou de komende dagen nog zwaar genoeg worden. De eerste pauze was al erg snel, even drinken en eeen verhaaltje over de trompetbloem, volgens sommigen gifgtig, volgens anderen een drug. Onze gids vertelde dat vijftien jaar gelden, toen de Inca Trail nog niet van regels was voorzien, de trekkers zich regelmatig te goed deden aan dit goedje, waardoor er de volgende dag regelmatig naakte mensen op het pad lagen, was vast een grappig gezicht!

Bij het volgende stuk lopen kwamen we lang een begraafplaatsje, Maaike en ik grapte nog, dat zijn vast de mensen die de Inca Trail niet gered hebben. Het was heerlijk weer, een lekker zonnetje en zo vorderde de eerste dag lekker. We bekeken nog een Inca site en tegen tweeen kwamen we bij de lunchplek aan, op dat moment begon het net te regen. De spullen snel onder een plastic zeil en wij de tent in voor de lunch. Als voorgerecht rolltjes met mosterdsaus, daarna een heerlijke maissoep en als hoofdgerecht kipschijven met rijst en groete. Echt heerlijk! Hoe krijgen ze het voor elkaar op een gasje in een tent? Na deze zeer uitgebreide lunch, was de regen gelukkig voorbij en konden we nog even genieten van de kippen en de puppies die op het kampeerterrein rondliepen. En toen mochten we weer zelf gaan lopen. Het was wat bewolkter maar daardoor wel heerlijk wandelweer. We kwamen langs nog een Inka site, die er echt geweldig uitzag. Terwijl onze gids daar wat dingen over vertelde vlogen er twee papagaaien voorbij, geweldig om die vogels zo in het wild te zien. Het laatste stuk lopen viel zwaar, dan merk je echt dat je al de hele dag aan het lopen bent. Vooral als je dan op de camping ook nog een kwartier moet klimmen. De tentjes stonden al klaar, we mochten even relaxen en de tent slaapklaar maken. Na een half uurtje was er thee met popcorn, een beetje een gekke combinatie, maar als je zoveel gelopen hebt wel erg lekker!!! Nog even relaxen en toen weer eten. Weer drie gangen en ook weer erg lekker. Bij het afsluitende kopje thee gaf Pablo, onze gids, de info voor de volgende dag. Vooral je eigen tempo houden en zigzaggend naar boven. Het zou zwaar worden maar als we rustig aan deden zou het geen probleem zijn.

Toen mochten we eindelijk naar bed (het was al 19.30). Lekker in de gehuurde mummieslaapzak, de mijne rook naar wc verfrisser, maar niet te lang overnadenken en lekker slapen.

Dag 2

Om half vijf werden we gewekt met een lekker kopje coca/muntthee en een bakje warm water om je op te frissen. Aankleden en inpakken even naar het bijzonder smerige hurktoilet en toen ontbijten: thee, vers sap, beker powerpap, geroosterde broodjes en een dikke pannekoek met papaya. Hoe verwachten ze dat je nog beweegt na zo´n ontbijt. Bij vertrek bleken we geen water te krijgen!!!! Het wordt steeds leuker, dus ik klagen bij de gids, maar dit was wat hij door gekregen had en ik moest maar bij het reisbureau klagen. Ik heb me er maar bij neergelegd en zo gingen we op pad. Na tien minuten konden we bij een kraampje wat water kopen, 1 flesje koste 6 sol in Cusco betaal je voor het zelfde flesje 1 sol. Big business dus.

Al snel bleek de rest voor ons toch een maatje te groot, ook Matilde (het zweedse meisje) voelde zich beter en ging er als een speer van door. Wij liepen lekker op ons eigen tempo genoten van het mooie uitzicht! Na een half uurtje kwamen de gidsen achter ons lopen en voelden we ons toch een beetje opgejaagd. Als je daar zo loopt word je regelmatig ingehaald, aan de ene kant door medehikers, aan de andere kant door de porters. Petje af voor deze dragers, ieder met ongeveer 25 kilo op de rug rennend over de ongelijke paden met soms alleen slippertjes aan hun voeten en geen stevige hike schoenen. Ik zou niet graag in hun slippers staan voor die paar sol die ze er mee verdienen.

Na een klein uurtje kwamen we bij de eerste rustplaats van de dag. De rest zat of lag rustig op ons te wachten, we konden nog even naar het toilet en toen gingen we alweer, voor ons dus niet echt pauze. 2,5 uur ploeteren om op de tweede rust plek te komen, we waren kapot! Even zitten en een welverdiend sigaretje roken (ik dan, Maaike heeft het roken tijdens het lopen grotendeels afgezworen). De gids vroeg wie er morgen een biertje wilde, dan kon hij dat nu bestellen want dit was de laatste plek waar je nog iets kon kopen tot aan Machu Picchu. Wij hebben natuurlijk een biertje besteld en toen zelf nog wat water gekocht. Toen was het alweer tijd om te gaan. Terwijl sommigen langer dan een half uur pauze hadden gehad moesten wij dus al weer na tien minuten gaan lopen op weg naar Dead woman's pass, het hoogste punt van onze trail, 4100 meter. Nu werd het echt zwaar, niet alleen omdat het nog stijler werd maar ook omdat de vermoeidheid al in de benen zat. Met een hoop zuchten en steunen en mueslierepen sleepte wij ons er doorheen, op de voet gevolgd door Oscar, onze tweede gids. Doordat we achteraan liepen, liep hij steeds bij ons in de buurt om te kijken of we nog hulp nodig hadden. Erg vriendelijk maar soms ook wat storend omdat je er zo wel op gewezen wordt dat je de langzaamste bent van de groep. Met een paar kleine stops om op adem te komen kwam dan eindelijk de top in zicht, maar wat kunnen laatste meters zwaar zijn! Gelukkig werden we de laatste paar meters aangemoedigd door ons groepje en bereikten we op eigen 'kracht' en doorzettingsvermogen de top. Daar stond een vies koud windje ons op te wachten. Even snel een groepsfoto maken en weer verder, maar nu naar beneden. Dat wordt een makkie dachten we.....

Helaas naar beneden is niet ons ding, terwijl sommigen bijna rennend naar beneden gingen, ging het bij ons stapje voor stapje. Hoge tredes en hobbelige paden maakte het bijna zwaarder dan naar boven. Maaike zakte regelmatig door haar enkel en na zo een uur gedaald te hebben kregen we nog maar met moeite het ene been voor het andere. De concentratie werd steeds minder waardoor we steeds vaker struikelden of mis stapten. Toen Oscar vertelde dat we nog maar een 20 minuten hoefde te lopen waren we dan ook erg opgelucht. Om 14.15 kwamen we eindelijk aan bij de tent. Dus maar een kwartiertje later dan de aangegeven, gemiddelde tijd. Alles deed pijn en we bleken allebei een flinke blaar te hebben. Maar wat een genot om je schoenen en klamme sokken uit te trekken en even op slippers te lopen. Even later kregen we de uitgebreide lunch en de rest van de dag bestond uit relaxen en eten.

Na het eten kregen we weer info over de volgende dag, Het zou een lange dag worden en we moesten een hoger tempo aanhouden om voor het donker bij de volgende camping te zijn. Ook moesten we doorgeven hoeveel gekookt water we de volgende dag wilden hebben omdat er geen water te koop zou zijn.

Toen we buiten een sigaretje stonden te roken, vroeg de gids of ik ook een sigaret voor hem had want op zo'n hoogte (3800 meter) vonden ze dat wel lekker, dus hebben we een sigaret gerookt met onze twee gidsen. En toen lekker ons bed in want het zou een koude nacht worden.