Inmiddels hebben we de Inca Trail alweer een tijdje achter ons gelaten. De pijn en uitputting zijn we vergeten en de herinnering aan een heel bijzondere ervaring staan ons nog bij. Maar ondanks dat is het niet moeilijk om het voor het verslag even terug te halen. Excuses voor het lange wachten, maar de afgelopen twee weken hebben we samen met mam en Fem een deel van Peru en Bolivia doorgesjeesd. Van deze twee weken volgt natuurlijk ook nog een verslag met bijbehorende foto´s. Maar eerst het einde van onze trail.

Nadat we de beruchte tweede dag hadden overleefd, kwam de moed langzamerhand weer een beetje terug. Als we dit konden moesten we de rest ook kunnen doen. Wat alles wel wat lastiger maakte waren onze spieren. Na dag twee weigerden ze een beetje dienst, ze deden het nog wel, maar schreeuwden het uit van pijn en vermoeidheid. We hadden een gruwelijk koude nacht wat onze lichamen niet ten goede kwam. Toen we op dag drie onze tent uit kropen deed iedere gezette stap vreselijke pijn. Ik vroeg me af hoe we deze dag moesten doorkomen. Onze gids gaf ons en twee anderen een kleine voorsprong bij de start van dag drie zodat we een beetje in konden komen. De eerste meters omhoog werden gedomineerd door pijn, pijn, pijn. Maar gelukkig waren we na een tijdje wat warm gedraaid en werd de pijn minder. In een behoorlijk tempo hebben we de groep bij kunnen houden en hebben we een groot deel met z´n allen gelopen. Goed voor het groepsgevoel en een goede stimulans. Vandaag moest een mooie dag worden omdat we door the cloud forest zouden lopen. De paden werden op een gegeven moment iets minder steil waardoor het lopen iets makkelijker gaat. Om goed rond te kunnen kijken of een foto te maken moet je echter alsnog even stil gaan staan omdat de paden verre van geasfalteerd zijn. Even niet opletten betekent minstens struikelen. Maar mooi was het zeker! Zelfs de pauzes hebben we deze ochtend meegemaakt omdat we met de groep opliepen. ´S middags werd dit helaas weer anders.. Na de lunch begonnen we opnieuw aan een stuk afdalen..duidelijk niet ons sterkste punt. Aangezien ik tijdens de afdaling van dag twee al verschillende keren door m´n enkel was gegaan, gaf ´ie er ook deze dag regelmatig de brui aan. Na een keer of wat vond hij het waarschijnlijk voldoende zodat ik op de trappen onderuit ging. Na twee keer besloot Oscar (onze gids) om een stevig verband aan te leggen. Met een iets stevigere enkel hebben we de weg naar beneden vervolgd maar de verloren tijd konden we niet meer inhalen. Dus opnieuw een korte pauze voor ons. Wel was het met recht een mooie dag met ruines met schrikbarend stijle trapjes (met schrikbarend hoge tredes) en de omgeving van het cloud forest! Slechts tien minuten na de geplande tijd kwamen we in het kamp aan. Op deze laatste kampeerplek voor het einde van de trail, kwamen alle kampen bij elkaar. Overal waar je keek stonden koepeltentjes en grote eet- en kooktenten. Er was zelfs een douche, met koud water, dat wel. Er werden haren gewassen en er werd gerelaxed. Ik heb het haren wassen nog maar een dagje uitgesteld. Of je nou drie of vier dagen vreselijk smerig bent... En het koude water was niet erg aanlokkelijk. Al snel was het weer tijd voor thee met verse popcorn! Thuis eten we bijna nooit popcorn, maar hier was het heerlijk en iedereen is zo gretig dat de schalen in een mum van tijd leeg waren! Na de popcorn opperden de gidsen om nog een laatste Inca ruine te gaan bekijken. Nee het was niet omhoog of naar beneden maar vlak.. Hoe vlak het ook mocht zijn, mijn portie mochten ze aan fikkie geven. Ik was net zo blij dat ik uit m´n wandelschoenen was dat ik echt niet van plan was ze eerder aan te trekken dan de volgende ochtend. Jitze kon het nog opbrengen dus is meegegaan. Het was een prachtige ruine, maar prachtig waren mijn boek en het uurtje in mijn eentje ook.
De koks en porters werden nieuwsgierig toen ik in m´n eentje op een krukje naast de kooktent zat te lezen. Ze bietsten een sigaretje en begonnen vragen te stellen. Een leuk onderhoud terwijl ik wachte op de rest van de groep. Terwijl ik daar zat bleven er mensen binnenkomen die met luid gejuich onthaald werden omdat ze ook deze dag weer hadden gered. Een mooie aanmoediging.

Op het moment dat de rest van de groep terugkwam begon het te regenen en is het tot de volgende ochtend niet gestopt. Jammer genoeg was onze tent lek, precies boven mij vielen dikke druppels op mijn slaapzak. ´s nachts werd ik wakker van de kou die door de natte slaapzak werd veroorzaakt. Jitze had het bloedheet en is in de natte slaapzak gekropen en heeft zich afgedekt met een poncho.

De volgende ochtend om half vier klopten de porters op de tent om ons te wekken met een kopje cocathee. We hadden weinig tijd, om vier uur moesten we lopen. Op het moment dat we onze tent uitkwamen hield het spontaan op met regenen, wat een geluk. Natuurlijk begonnen we de dag wel met natte, smerige kleren maar we zouden in elk geval niet natter worden.
We sliepen vlak voor de poort die toegang biedt tot het laatste stuk lopen tot de Sungate. Precies om vier uur vertrokken we en kwamen tot ieders verbazing als eerste groep aan bij de poort. Daar moesten anderhalf uur wachten. Omdat wij als eersten waren konden we zitten, we zagen meer en meer groepen aankomen, totdat je er met alle mensen die de trail lopen staat.

Onze gids had verteld dat de laatste dag een rare dag is omdat sommige mensen het laatste pad tot de Sungate rennend afleggen. Ze heben blijkbaar zo´n drang om als eerste bij de gate te zijn dat ze iedereen voorbij stormen, met gevaar voor eigen en andermans leven..
Hij adviseerde ons om aan de bergkant te blijven om te voorkomen dat je wordt aangestoot door de renners en de afgrond in valt. Goeie tip van onze gids want renners waren er inderdaad. En erg subtiel ging het meestal niet. Zelfs op de meest smalle trapjes wilden ze er nog langs. Nadat we een aantal keer waren ingehaald (ondanks ons eigen hoge tempo) besloten we op smalle trapjes lak aan ze te hebben en ze maar even te laten wachten tot een breder stuk van het pad. Wel een vreemde gewaarwording dat laatste stuk van het pad. Je weet dat je er bijna bent en dat je het dus ´gewoon´ hebt gehaald! Een heerlijk gevoel! Het laatste stuk was nog even pittig, door het hoge tempo van de koplopers en misschien ook de druk van de ´speedies´ liep ik duidelijk boven mijn eigen tempo. Dat vond ik niet erg, maar ik kon ook niet weten dat er nog een heel stijle trap kwam. De monkey stairs.. zo stijl dat je je moet vastgrijpen aan de volgende tree en jezelf een beetje omhoog hijsen. Met hulp van Jitze en vooral niet naar beneden kijken kwam ik boven. Het tempo werd weer opgevoerd en zo legden we met de tong op onze schoenen de laatste meters af tot de Sungate. Vanaf daar kun je voor het eerst de Machu Picchu zien, althans..als er geen enorme wolk in de weg zit. We zagen dus niks. De wolken komen en gaan snel zodat we uiteindelijk zicht hadden op de Machu Picchu! Door de wolken had het wel iets heel spannends, je wacht voortdurend totdat er iets wordt prijsgegeven. Uiteindelijk heeft Jitze toch nog een aantal foto´s kunnen maken, ook zonder wolken.

Na een korte pauze begonnen we nu echt aan het laatste stuk. Het pad naar de Machu Picchu. Een pad naar beneden (niet zo heftig dit keer) dat we op ons gemak hebben kunnen doen. Eenmaal bij de Machu Picchu wordt je naar buiten geleid en moet je opnieuw door de controle om de Machu Picchu opnieuw op te mogen, omslachtig maar ach. Onze inmiddels geliefde stokken moesten we inleveren omdat die niet mee mogen om beschadigingen te voorkomen. Voor de ingang dromden steeds meer fris gewassen toeristen samen. Ik hoorde iemand tegen een gids zeggen dat we er wel erg moe uitzagen..goh..
We waren op, voelden ons vies zolas we ons nog nooit hadden gevoeld en hadden honger. Na een half uurtje konden we de Machi Picchu weer op om daar nog een tijd met de gids rond te kijken. Ik was zo moe dat het me niet snel genoeg kon gaan, hoe mooi en interessant het ook was! Steeds meer toeristen betraden de Machu Picchu, grote groepen en groepen met pubers. Ik vond het zo´n vreemde gewaarwording om ineens, na meer dan drie dagen in de natuur, me in dit massatoerisme te bevinden. Sterker nog, ik vond het afschuwelijk!
Na de rondleiding hebben we een plekje buiten gezocht en daar gewacht op onze Nederlandse medetrailers. We zouden de rest van de dag in Aguas Calientes doorbrengen omdat onze trein pas om zeven uur zou vertrekken. We hebben dit hangend en kletsend gedaan. Toen we eindelijk bij de trein aankwamen, bleek dat de trein twee uur vertraagd was. Iedereen was moe maar er zat niets anders op, dan onze plek op de grond maar weer in te nemen en te wachten. Na langs wachten, een trein en daarna een bus kwamen we uiteindelijk na enen in Cusco aan.
Daar stonden een, door ons aanbellen bij het hostel, uit hun slaap gerukte mam en Femke op ons te wachten.

Als ze zeggen dat dit een ´once in a lifetime experience´ is, dan klopt dat in ons geval. We zijn blij dat we het hebben meegemaakt, nog blijer dat we het gewoon hebben gedaan en volbracht, maar we doen het (hoe mooi het ook was) niet nog een keer. Maar mocht je benieuwd zijn naar hoever je over je, normaal gesproken gestelde, grenzen heen kunt gaan, dan raden we zeker aan om de trail te gaan lopen.