Eenmaal in het prachtige, ontzettend ouderwetse en Tsjechisch aandoend hotel aangekomen, zijn we direct op pad gegaan om een tour naar de rieteilanden voor de volgende dag te regelen. Ten eerste omdat we al hadden begrepen dat Puno een stad is waar je niet voor je lol langer verblijft dan noodzakelijk, en ten tweede omdat we twee speedies bij ons hadden die veel wilden zien in krap twee weken. Omdat Puno nog een stuk hoger ligt dan Cuzco, nam de hoogteziekte bij mam nog een beetje toe. In een laag tempo (slowly but steady, net als tijdens de trail) zijn we naar het centrum gelopen en werden we getrakteerd op een flinke regen- en onweersbui. Maar binnen een uur hadden we wel alles geregeld. De tour naar de eilanden voor de volgende dag, een kleine tour in de omgeving en onze bustickets voor de dag van vertrek. Aangezien het hotel niet bekend was met het fenomeen gezelligheid en nog wat drinken voordat je naar je kamer vertrekt, zijn we allemaal na het eten maar naar bed gegaan.

Na een vreselijk lawaaierige nacht en vroege ochtend (blijkbaar stallen ze midden in de nacht en ´s ochtends vroeg graag bussen vol schoolklassen in dit hotel) moesten we zelf ook vroeg op voor de tour. Met een bootje naar de rieteilanden. Het was de bedoeling om twee te gaan bekijken en daarna naar een ander eiland te varen voor de lunch. Het grootste deel van de dag brachten we door op de boot omdat het drie uur varen was naar het laatste eiland...
De rieteilanden zijn bijzonder om te zien en vooral hoe ze worden gemaakt. Maar allemaal hadden we een gevoel van een toeritische attractie. We zijn uitgenodigd in hun rieten huisje, waarin een tv stond en kleding hing, en waarvan ons inmiddels duidelijk was dat ze er niet echt woonden. Vervolgens werden we naar het marktje geleid zodat we ons geld uit konden gaan geven. Toen mam toch (voor de verandering) besloot om maar niets te kopen, werden we nageroepen met: Please Marianne, you´ve visited mij house!! Het gevoel werd nog extra versterkt door het inzetten van ´Vamos a la playa´ door de traditioneel geklede dames op het moment dat wij wegvoeren van hun eiland. Jammer.. Op het bootje dat we namen naar eiland twee (een rieten bootje) klom een meisje aan boord, dat ons gedurende de tien minuten varen verblijdde met liedjes in allerlei talen, in opdractht van de schipper. Het optreden werd afgesloten met een rondje met de pet en nadat ze haar zuurverdiende centjes had geincasseerd draaide ze zich gauw van ons weg om in een hoekje te gaan zitten tellen. Op het tweede eiland hadden we maar liefst tien minuten de tijd om rond te kijken voordat we richting het derde eiland zouden varen. Ofwel de eilanden zijn prachtig maar je schaamt je bijna voor je ´toerist zijn´ omdat ze hun show om die reden opvoeren.

Na drie uur varen (voor Jitze en Fem slapen en voor mam en mij lekker bovenop de boot wegwaaien) kwamen we bij eiland nummer drie. Ik had geen hoge verwachtigen en vond het een beetje onzinnig om drie uur te varen voor een eilandje. Maar ondanks dat drie uur best lang is, was het eiland de moeite waard. Een mediterraans aandoend eiland in Lake Titi Kaka. Het meer is zo groot dat het eerder aandeed als een grote blauwe zee. Voordat we gingen lunchen moesten we een (volgens de gids) klein stukje lopen. Dit hield een wandeling van meer dan een uur in, met stukken omhoog en soms een beetje vlak. Wel een prachtige wandeling! En een heerlijke lunch met soep, vis, omelet en koude cola. We zijn niet dol op cola, maar wel na de flesjes lauw tot warm water die we zelf bij ons hadden. Na de lunch begon de tocht omlaag, ja ja onze favoriete afdaling weer, want ook hier houden ze van trappen. Gelukkig niet zo steil als tijdens de trail zodat ik samen met Fem rustig naar beneden kon klauteren. Jitze ver voor ons uit en mam ergens ver achter ons, afgeleid door het eiland dat ze prachtig vond en natuurlijk door de dames die hun marktwaar proberen te slijten.

Ook op de terugweg hebben we bovenop de boot gezeten. Dit keer volop in de zon, zodat Fem zelfs de bovenkant van haar handen had verbrand, lang leve factor 30 in Zuid Amerika! Nu snappen we waarom ze hier in de gemiddelde farmacia tot boven de factor 100 verkopen!

Op dag twee hebben Fem en mam een rustig ochtendje gehad (waarop mam al mijn kapotte kleding heeft gerepareerd!! Helaas is dat zwarte broekje alweer stuk mam..) en zijn Jitze en ik met een taxi naar een plek buiten de stad (dat wil zeggen meer dan een uur rijden) gegaan. Jitze had thuis gelezen over een muur die als krachtplaats bekend staat. Na veel navragen en zoeken op internet hebben we het gevonden, want de naam die we in gedachten hadden bleek niet helemaal te kloppen. Erg genoeg ben ik de naam nu ook alweer kwijt. Onze taxichauffeur had blijkbaar ook geen idee maar uiteindelijk hebben we de plek gevonden. Een prachtige plek van rood steen (geen baksteen). In de rotswand zit een inkeping waarin je op je knieeen kunt gaan zitten, met je hoofd richting wand, zodat je de kracht zou kunnen voelen. Jitze heeft het uiteraard geprobeerd en vertelde later dat het er verdacht sterk naar urine rook... Is dat dan wat ze bedoelen dat je je daar een met de natuur kunt voelen...
Nadat we twee minuten met z´n tweeen op de plek waren geweest kwam onze chauffeur (heel lief en goed bedoeld) aanzetten met een oude man uit het dorp die ons het een en ander wilde uitleggen (en natuurlijk geld wilde innen). Zelf hadden we bijzonder weinig belang bij een gids die we niet konden verstaan, het was me niet duidelijk of hij binnensmonds Spaans sprak of een heel andere taal, maar goed we konden hem moeilijk afwimpelen. We wilden gewoon rondlopen en de plek bewonderen maar in plaats daarvan sleepte hij ons mee omhoog over steile, niet erg betrouwbaar uitziende, paadjes, en hield een onverstaanbaar verhaal. Omdat we weinig tijd hadden i.v.m. de tour die we voor die middag hadden gepland, konden we voorkomen dat hij ons voor nog wat extra soles verder het gebied mee in zou nemen. Na een verontschuldiging voor onze haast en het betalen van de entree vroeg hij om een fooi, die hij duidelijk veel te laag vond. We hebben hem gelaten voor wat hij was en zijn vertrokken richting taxi. En alhoewel er een half uur geleden in geen velden of wegen een mens te bekennen was, was het nieuws dat er twee toeristen waren gearriveerd blijkbaar als een lopend vuurtje door het dorp gegaan. Ineens waren er vrouwtjes opgedoken die ons allerlei zaken (die we beslist niet wilden hebben of niet mee konden nemen, zoals zware stenen) aanprezen. Ons ´nee, maar toch bedankt´ werd met weinig enthousiasme ontvangen.

´s Middags na de lunch hadden we een tour gepland naar Sillustani, waar we oude graven van voor en tijdens de Inca periode gingen bekijken. In een oude bus die eerst de halve stad doorkruiste om mensen op te pikken, dit verliep alles behalve soepel waardoor we ons afvroegen of we goed geboekt hadden, gingen we op weg. Onderweg moeten mooie dingen te zien zijn geweest waarvan mam het jammer vond dat we niet stopten, maar ik heb alleen maar geslapen. In een warme hobbelende bus is dat (voor mij) onvermijdbaar.
Eenmaal op de plaats van bestemming bleek dat we de gids en groep konden volgen opweg naar boven. De gids had het tempo er behoorlijk in zodat het voor mensen met nog steeds aanhoudende hoogteziekte lastig volgen is. Dat was ook gelijk het moment dat ik besloot voor mijn zeventigste geen groepsreis te boeken. Ik had het ook niet overwogen, maar de irritatie zorgde voor de overtuiging om het ook echt niet te doen. Blijkbaar was ik de laatste dagen teveel opgejaagd door gidsen. Kom groep, bij elkaar blijven, hier heb je een heel handig vip-kaartje met een opvallend geel lint zodat ik kan zien dat je bij mijn groep hoort...jullie zijn groep ´sol´ omdat het lint zo geel is als de zon... Vamos, de bus weer in, we gaan, jullie tien vrije minuten zijn voorbij... Deze gids irriteerde me puur omdat hij gids was en een groep bij zich had waar wij onderdeel van waren. Al met al was de plek mooi en was het best een prima tour en klim.

In Puno maken ze gebruik van (naast de gebruikelijke vele, vele taxi´s ) riksha´s zoals in India. Op het moment dat mam deze voertuigjes in het oog kreeg was het duidelijk, ze moest er in! De eerst dagen was het er niet van gekomen maar op de laatste dag, toen we terug kwamen van onze tour, stonden er twee op weg naar het hotel. Zonder onderhandelen zijn we ingestapt (dom want we hebben echt veel te veel betaald) en zijn de twee riksha´s in een wedstrijd naar beneden gescheurd. Sommige wensen zijn makkelijk te volbrengen voor een paar (teveel) sol!

Vandaag verlaten we Peru en gaan we naar Bolivia. Heel jammer want we hebben het heel leuk gehad in Peru! Maar wie weet wat Bolivia ons gaat brengen..
We hebben belachelijk goedkope busticktets en zijn dan ook benieuwd naar de bus die ons naar La Paz brengt. Of eigenlijk naar Copacobana, vlak over de grens, daar volgt een buswissel. We hebben vier plekken naast elkaar achterin de bus en zonder problemen brengt de bus ons richting de grens. Voordat we de grens oversteken stoppen we op een plek met toilet en een wisselkantoor. Jitze wisselt dollars tegen bolivianos en komt erachter dat de koers die ze hanteren schrikbarend is.. Nou ja, we hebben in elk geval wat Boliviaans geld. Het oversteken van de grens bestaat uit veel wachten (niet geheel onverwacht) en bij verschillende loketten je paspoort en vooral het ´uitreisbriefje´ laten zien. Bij het Boliviaanse gedeelte doen we hetzelfde, onze bagage is nooit gecontroleerd, wat we bijzonder vonden. Nadat we minstens een uur bezig zijn geweest om (lopend) de grens over te komen, niet omdat het ver lopen is maar omdat het wachten lang duurt, kunnen we de bus op Boliviaans grondgebied weer in en worden we naar Copacobana gebracht. Het lag in onze planning om daar een aantal dagen te blijven maar hebben dit i.v.m. de komst van mam en Fem geschrapt. Na drie kwartier om te lunchen kwam er een andere bus om ons het laatste stuk naar La Paz te vervoeren. De bus vanuit Puno viel gelukkig mee, de bus naar La Paz was een typisch ´lokale´ bus. Ofwel een uurtje of vier hobbelen, vooral als je vier plaatsen op de achterbank hebt. Na een tijdje gereden te hebben, werden we in het Spaans verzocht de bus te verlaten. Ik probeerde te horen wat de reden was van het uitstappen maar door een ouder Frans echtpaar dat de neiging had om alleen met elkaar te communiceren wanneer er iets belangrijks verteld werd, had ik geen idee. Eerst dachten we nog dat het een plaspauze was, maar al snel bleek dat we een ticket voor een bootovertocht moesten kopen. De bus reed pas aan de andere kan van het meer verder, dus we moesten er overheen. Wij in een motorbootje en de bus op een platte schuit. Aan het eind van de middag kwamen we aan in La Paz waar we afgezet werden voor een ´uitstekend hotel, waar ze vast nog wel kamers hadden´..ja vast..maar wij gaan opzoek naar wat anders. We hadden geluk, het eerste hotel had plek. Vooral voor Jitze een grote opluchting want sinds de huisgemaakte eiersalade in Cuzco (ongeveer zes dagen daarvoor) kon hij zijn darmen nog niet volledig vertrouwen.