Daar waren we dan, in Bolivia... Even wennen na Cuzco, het is hier zo anders! La Paz is druk, druk, druk! Van de lucht genieten we allemaal volop! Mama met name van de weinige lucht die ze krijgt door de hoogte maar ook de uitlaatgassen zijn heerlijk! Dus, even omschakelen.

Omdat de tijd verschrikkelijk snel gaat en mam en Fem over een dag of vijf alweer in de bus naar Cuzco stappen, moeten we haast maken met het boeken van een tour naar Rurrenebaque. We hoopten een eendaagse tour op de pampas te doen maar dat zat er niet in. Wat wel lukte, was de driedaagse tour te verkorten naar een tweedaagse, voor dezelfde prijs, ja Bolivianen weten wel hoe ze geld moeten verdienen. Het voordeel was wel dat niemand de verkorte versie doet, dus we hadden een tour met z´n viertjes.
De volgende dag konden we vertrekken met een vliegtuigje richting de jungle. Ja een vliegtuigje, ik geloof dat er een man of vijftien in kon. Heel apart om bukkend door het smalle gangpad te lopen en zo de cockpit in kunt kijken! Gelukkig hoeven we niet met zo´n vliegtuig terug naar Amsterdam, maar voor een uur vliegen is het heel leuk om mee te maken!
Voordat we die middag in richting het vliegveld gingen is Jitze ´s ochtends om zes (!!) uur nog bezocht door een zeer creatieve dokter die zonder echt onderzoek constateerde dat hij salmonella had. Een (zeer pijnlijke) prik in de bil en drie soorten medicijnen voorgeschreven, maar na twee dagen was de rust in zijn opstandige darmen wedergekeerd.
Toen we in Rurrenebaque uit het vliegtuig stapten werden we verrast door een enorme klamme hitte. We hebben meer dan een maand op hoogte gezeten dus het klimaat hier was totaal anders. Met een busje werden we van de landingsbaan naar het vliegveldje gebracht en vervolgens in het dorp afgezet. We hadden al een hostel geboekt dus we konden direct richting onze kamers. Een simpel hostel met een leuke binnentuin.
Nadat we ons hadden gemeld bij het reisbureau om de tour te bevestigen zijn we opzoek gegaan naar twee witte shirts voor mam en Fem. Het schijnt hier te stikken van de muggen en een wit t-shirt met lange mouwen schijnt de beste remedie, in combinatie met deet natuurlijk.

De volgende ochtend zijn we keurig op tijd (Hollands op tijd) bij het reisbureau en vertrekken we keurig aan de late kant (Zuid Amerikaans op tijd) met een soort Jeep richting rivier. We zullen twee dagen op een bootje doorbrengen om veel dieren te spotten. We hadden geen idee hoe lang de trip naar de rivier zou duren..dat bleek vier uur te zijn. Vier uur hobbelen op harde bankjes over een stoffige ´weg´. Maar onderweg hebben we wel een luiaard gezien!
Nadat we hadden gelunchd in een plaatselijk soort restaurant was het nog een klein stukje tot de rivier. Eenmaal bij de rivier aangekomen zochten we beschutting tegen de zon onder een boom. Tegen de zon werden we inderdaad beschut maar een handige keus was het niet. We werden aangevallen door hordes muggen! Voordat ik deet kon zeggen, laat staan smeren, zat ik onder de muggebulten. Daarom toch, ondanks de enorme hitte, een t-shirt met lange mouwen aan. Mam en Jitze hebben blote armen gehouden, en dat resultaat is op bij mam op de foto duidelijk te zien. Ik zat naast haar in de boot waardoor ik een schouder redelijk mugvrij kon houden, de ander niet.. Jitze had geen deet op z´n rug gespoten en ook dat resultaat mocht er wezen, hiervan zij helaas geen foto´s maar geloof me, zoveel muggebulten op één rug heb je niet eerder gezien. Op de boot was het een stuk aangenamer, zolang de boot bleef varen hadden we een nauwelijks waarneembaar briesje dat voor een beetje verkoeling zorgde. Zodra de boot werd stilgelegd om dieren van dichtbij te bekijken werden we weer bestormd door een leger muggen en liep het zweet over onze ruggen.
Gelukkig hebben we behalve muggen ook veel andere dieren gezien! Toen we net op weg waren zagen we schildpadden, die hebben we onderweg ontzettend veel gezien! Na veel schildpadden, vreemde vogels en apen vanuit de verte, dagen we onze eerste aligator! best indrukwekkend, vooral wanneer je heel dichtbij ze komt. Ze lijken bijna onecht omdat ze zo stil liggen. Als je ze diep in de ogen kijkt en je bedenkt hoe snel ze zijn en wat dan het gevolg is, is het wel even slikken. Maar we gaan er maar vanuit dat de gids weet wat hij doet. We hebben veel aligators gezien, op het land en soms alleen met hun ogen boven het water uit.

Na een halve dag varen komen we aan bij onze lodge waar we die nacht zullen overnachten. Misschien ben ik wat naief maar ik had me een lodge in de jungel iets romantischer en mooier voorgesteld dan dat hij in werkelijkheid was. We sliepen in een dorm, wat voor ons inhield dat we gewoon met z´n vieren een kamer deelden wat prima was. Het matras was een soort gevulde deken en we hadden alleen een (smerig aandoende) wollen deken. Het was er niet te harden zo warm, dus een fris laken voor de nacht was meer op z´n plaats geweest. Gelukkig hadden we wel klamboes...met grote gaten. Dat hebben mam en Fem geweten... de volgende ochtend werden ze beiden wakker met vreselijk veel muggebulten! Waarschijnlijk hebben ze beiden een nachtelijke bezoeker gehad.
`S avonds zijn we naar de zonsondergang gaan kijken, de gids vertelde ons dat je daar kon voetballen (ja daar hadden we enrome zin in, we zweten ons al een ongeluk als we met onze ogen knipperen en zijn dol op voetbal) en koude cola en koude biertjes kon krijgen. Nou vooruit, het hoort blijkbaar bij de tour. Na vijf minuten varen blijken alle mensen die deze tour doen hier verzameld te zijn, het bier en de cola lauw en de cola is zo enthousiast dat mams witte shirt vanaf dat moment versierd was met een bruine vlek groter dan een voetbal.
Eigenlijk hebben we met onze warme drankjes zitten wachten tot we terug mochten om te eten.
Na het eten, gingen we weer de boot in om in het donker aligators te kijken. Wanneer je ze met een zaklamp beschijnt lichten de ogen rood op. Het is stikdonker en ons hoofdlampje dat voor de Inca Trail perfect was, doet nu geen dienst, veel te zwak. We hebben veel rode ogen gezien. Fem en ik zaten voorin de boot en vonden op een gegeven moment dat de gids wel ver genoeg de bosjes in was gevaren om een aligator van dichtbij te bekijken. Het was stikdonker en konden niet inschatten wat hij zou doen, dus best spannend. Mama vond ons mietjes, maar zij zat veilig met Jitze achterin, of is minder bang aangelegd als het om aligators gaat.

De volgende ochtend zouden we vroeg op om de zonsopgang te zien. Heel vroeg in deochtend, toen het net licht begon te worden werden we gewekt door de brulapen. Wat maken die een ongelofelijke herrie! Wel een heel bijzondere manier om wakker te worden. Ik lag onder m´n klamboe en prente mezelf in dat ik de enige was die onder die klamboe lag ondanks de gaten. Je hoorde vleermuizen over fladderen en ik hoorde gebonk en geritsel bij onze deur. Wat het was zullen we nooit te weten komen. Na het ontwaken van het oerwoud zijn we allemaal weer in slaap gevallen en hebben we de zonsopgang gemist.

Na het ontzettend uitgebreide en calorierijke ontbijt met dikke pancakes, donuts en andere vettigheid zijn we vertrokken om nog wat rond te varen maar vooral om piranas te gaan vissen. Na een tijdje varen komen we in het pirana gebied maar je ziet ze niet echt boven komen, daarvoor moet je echt vissen. We hebben met de gids afgesproken dat we gaan vissen, tenzij de muggenplaag te erg wordt. Als hij de boot stil legt lijkt het te doen met de muggen. Alleen een probleem, het vlees dat hij in de boot had gelegd om mee te gaan vissen is spoorloos verdwenen. Hij zoekt alles af, maar geen vlees. De lodge heeft een kat...waarschijnlijk had zij een fantastische ochtend. Zonder piranas verlaten we het gebied weer om terug te gaan naar de lodge voor een laatste lunch voordat we terugvaren.
Op de terugweg heeft de gids de vaart er flink in en is het heerlijk op de boot, er staat wat wind en we hebben geen muggenplaag meer. Dit begint onmiddelijk weer als we het vaste land bereiken en wachten op de auto die ons terug zal brengen naar Rurrenebaque.
Onderweg breekt noodweer los, de wind is gigantisch en de regendruppen zijn enorm! Als we in Rurrenebaque aankomen blijkt dat we er profijt van hebben want het is lekker afgekoeld. Eenmaal bij ons hostel aangekomen rennen we gelijk naar de koude douche, die is fantastisch na twee dagen zweten en niet douchen! De rest van de avond brengen we heerlijk opgefrist door op het terras waar we twee dagen daarvoor ook aten.
De volgende dag gaan we opnieuw met het kleine busje naar het vliegveld. De vertrekhal stelt niets voor en het is een bijzonder klein vliegveld met slechts een bestemming en een vliegtuig maar toch weten ze het te presteren om ons langs vier balies te laten gaan! Een voor bagage, een voor inchecken, een voor tax en nog een voor een andere tax... Koester de Nederlandse bureaucratie!
Op de terugweg in het vliegtuigje, worden we verrast door een behoorlijke turbelentie, die je in zo´n klein toestel heel goed voelt. Een beetje op m´n hoede vraag ik me af waarop je in zo´n klein toestel moet letten als er turbulentie is. Normaal kijk ik naar de stewardessen, als zij nog glimlachen en rondlopen zal het wel goed zijn. Maar hier heb je geen stewardessen... Dan zie ik de twee piloten met elkaar kletsen, ze glimlachen nog..gelukkig.