Na de hete dagen, voor het eerst in een maand even niet op hoogte, in Rurrenabaque, hebben we gezamenlijk nog anderhalve dag in La Paz. De tijd is razend snel gegaan en mam en Fem hadden op vrijdagavond een vliegtuig te halen. Omdat ze geen enkel risico willen lopen, pakken ze op donderdag alvast de nachtbus richting Cusco, vanaf daar vliegen ze naar Lima en dan door naar Amsterdam. Slim om ruim tijd te nemen want in Zuid Amerika weet je het maar nooit met de bussen, zeker niet in Bolivia! Maar voordat ze echt weer moeten gaan, hebben we nog tijd om de markten in La Paz over te struinen. We gaan met name voor de heksenmarkt, hoe kan het ook anders met mam erbij!
Terwijl we zoeken naar de heksenmarkt komen we over de gewone toeristenmarkt waar mam en Fem nog wat laatste cadeautjes voor thuis en zichzelf scoren. De heksenmarkt lijkt wat lastig te vinden en als we hem uiteindelijk gespot hebben is het een kleine tegenvaller. Het zijn veel dezelfde kraampjes met artikelen waarvan we geen idee hebben wat het is. Wel zijn er de beloofde lamafoetussen..gelukkig maar! Ze hangen aan iedere kraam en zouden geluk brengen of kwaad tegengaan, daar wil ik vanaf zijn. We hebben besloten om toch zelf maar voor ons geluk te zorgen en hebben de lamaatjes laten hangen waar ze hingen..

Toen we nog in Nederland waren hadden we gelezen over een Nederlands restaurant in La Paz waar ze hutspot serveerden. Omdat wij al bijna niet meer weten wat de smaak is van Hollandse kost, besloten we daarheen te gaan om te lunchen. Voor mam en mij werd het toch maar geen typisch Nederlands gerecht, maar Jitze en Fem hebben zich de gehakt bal met brood erg goed laten smaken.
Mam was nog niet moe van alle marktjes dus gingen we opzoek naar een lokale markt, die hebben we niet kunnen vinden. Wat we wel vonden was een kraampje met heerlijk uitziende verse vrunchtensappen. Wat we toen nog niet wisten, was dat er waarschijnlijk toch iets was wat iets minder vers moet zijn geweest. Nadat we een sapje hadden besteld bleek dat we bijna een liter drap per persoon kregen! En dat na die gehaktballen! Mam dronk haar sap met veel smaak op, Jitze had de zijne ook snel weggewerkt. Fem en mij koste het wat meer moeite, het was zoveel en zo lekker was het niet. Achteraf zal blijken dat mam, Fem en ik er niet zo goed aan hebben gedaan. We hadden alledrie hetzelfde goedje en alledrie dezelfde gevolgen. Weken lang opstandige darmen.. Op de menukaart stond niet dat ze sapjes met een bacterie leverden, anders hadden we uiteraard een andere genomen! Inmiddels is de bacterie overleden en brengen we iets minder tijd door op het toilet.

Voor de een na laatste keer konden we die avond eten in ons favoriete eettentje. Na het eten zijn we heel snel naar het hostel gelopen omdat bij mij de eerste gevolgen van de bacterie zich aandienden. Fem was de volgende ochtend aan de beurt. We hebben ons die dag maar rustig gehouden en zijn alleen de deur uitgeweest om te lunchen. Aan het eind van de middag ging hun bus naar Cusco en ´s avond de onze naar Cochabamba. Afscheid op het busstation, altijd vervelend. Gelukkig verliep het vertrek soepel. Raar om weer afscheid te moeten nemen, maar wel de wetenschap dat we binnen twee maanden dit keer hun kant op zouden komen. Na het afscheid zijn we naar het Nederlandse Eetcafe gegaan om onze laatste uren in La Paz door te brengen. Met een vreemd gevoel, zonder twee kletsende dames, beginnen we aan onze laatste maanden, weer met z´n tweeen. We hebben weken mensen om ons heen gehad dus het is even wennen. Eerst Marloes en Paul, dan de Inca Trail met een groep en daarna mam en Fem.

Na een paar uur kunnen we richting busstation. Daar blijkt dat het vertrek niet altijd even soepel verloopt. We worden van loket naar loket gestuurd en tussendoor een paar keer naar de bus. De eerste dame vertelt ons dat we door kunnen lopen zonder onze voucher in te wisselen voor een ticket, dit kan helemaal niet.. Een politieagent neemt ons op sleeptouw en snapt uiteindelijk na veel navragen dat we de voucher moeten omwisselen. Bij het loket waar we net door zijn gestuurd wisselen we de voucher in. Dan naar het hokje voor de tax die we moeten betalen, die vrouw stuurt ons naar een ander hokje waar we onze tax betalen. Daar is een andere klant zo vriendelijk gebruik te maken van het feit dat ik haar er langs wil laten en probeert voor te dringen. Ik was op dat moment al zo geirriteerd dat het voordringen haar helaas dit keer niet lukte. Toen we voor de zoveelste keer de man van de controle passeerde en bij de bus onze bagage wilden inladen, bleek dat we weer terug konden naar het station omdat we onze bagage eerst moesten inchecken. Waarom vertelt niemand ons iets?? Even dachten ze nog dat onze bus al was vertrokken omdat ze blijkbaar hun eigen ingewikkelde systeem niet begrijpen. We zijn weer teruggegaan en hebben onze bagage ingecheckt. Gelukkig zijn we altijd ruim van te voren op het station.. Al met al zaten we ruim een half uur later in de bus. Irritaties laten varen en op naar Cochabamba. We hadden het geluk dat de bus vol zat met schreeuwerige, puberale Amerikaanse dames die iedereen met hun weinig interessante verhalen uit hun slaap hielden.

Na een nacht bussen, kwamen we aan in Cochabamba. We hadden nog geen hostel omdat het hostel dat we wilden reserveren voor een halve nacht extra betaling vroeg als je op tijdbij hen aankwam. Dat doen we dus niet. Lopend door de uitgestorven stad om zeven uur ´s ochtend zoeken we een plek om te slapen. We hebben ons voorgenomen om te gaan besparen in Bolivia dus het moet goed en goedkoop. Het eerste is met name goedkoop, het tweede staat ons te woord met weinig woorden (alleen het noemen van de prijs) en vanachter een gesloten hek..Welkom! Het derde is al iets toeschietelijker, de kamers zijn goedkoop en vrij slecht. Maar we besluiten om hier toch eerst maar onze intrek te nemen. Hij biedt ons wel een ontbijtje aan dus het kan slechter. Onze kamer moest nog schoongemaakt worden en als we erin mogen blijkt dat we een prachtig kinderbehangetje uit de jaren tachtig hebben, wat wil je nog meer met een hostel met zoveel gevoel voor aankleding.

We besluiten eerst maar eens te gaan bekijken waar we ons bevinden en gaan de stad in. Al snel komen we erachter dat Cochabamba voor ons niet the place to be is. We voelen ons er niet goed en besluiten de dag erop te vertrekken. Omdat we zeker willen zijn van een plekje in een bus naar Sucre, gaan we gelijk opzoek naar tickets. We blijken hiervoor naar het busstation te moeten. Hier blijkt dat we alleen met een lokale bus kunnen (ofwel een oude, slechte Boliviaanse bus met minder comfort dan een stadsbus) en dat je alleen een kaartje kan kopen op de dag zelf. Dus morgenochtend moeten we het maar opnieuw proberen en hopen dat er plek is. Niets gaat makkelijk, of eigenlijk, niets gaat zoals we het verwachten. We besluiten het voor die dag maar op te geven en op een terras een biertje te gaan drinken. Het klimaat in Cochabamba is wel heel goed dus we kunnen voor het eerst in tijden de hele avond met blote armen en benen buiten zitten.

Gelukkig lukt het om tickets te regelen de volgende ochtend, we moeten wel de rest van de dag wachten en zullen op een belachelijk vroeg tijdstip aankomen in Sucre, maar we kunnen gaan. De dag vullen we met lezen, een hostel boeken in Sucre en de site bijwerken. Op de valreep worden we nog getrakteerd op een parade. Muziek, verklede mensen en dansen in een optocht, daar zijn ze echt dol op hier! Het komt ons mooi uit want zo worden onze laatste uurtjes mooi gevuld.

De bus naar Sucre is geen feest en we slapen nauwelijks, maar gelukkig worden we in het hostel vriendelijk ontvangen en kunnen we nog een paar uurtjes slapen. Om een ons onbekende reden hebben we geen bed in de kamer maar een matras op de grond. Na een paar uur slaap, gaan we de stad in om wat te eten en blijkt Sucre ons veel meer te bevallen. Het is zondag en het is er uitgestorven, maar dat is na de enorme hectiek van La Paz eigenlijk wel lekker. `S avonds in het hostel ontmoeten we een ander Nederlands stel die hun (veel te zoete) als verjaardagscadeau gekregen wijn met ons deelt. Daarop delen wij onze gekregen pepernoten en chocoladeletter met hen, het is vier december. Diezelfde middag hebben we een klein sinterklaasfeest gevierd m.b.v. Skype en een door Marloes en Paul meegebracht sinterklaaspakket van pap en mam. Het pakket was voorzien van een heus gedicht dat we voor hebben gelezen terwijl pap, mam, Jelmer en Fem aan de andere kant van de wereld zaten te kijken en luisteren. Zij vierden die avond sinterklaas en we konden de boerenkool bijna ruiken! Dan steekt de jaloezie wel de kop op! Gelukkig was het eten dat we ´s avond met het stel van de rode wijn hebben gegeten ook lekker.
Omdat Sucre ons wel beviel besloten we ons verblijf te verlengen. Maar meer dan twee nachten op dat matras leek geen goed plan dus zijn we van hostel gewisseld. Via een Nederlandse met een lunchtentje in de stad, kwamen we bij de Belgische Rene en zijn Casa Verde uit. Een fijn plekje waar we ons een beetje thuis voelden. Jitze had inmiddels griep en kon hier rustig uitzieken, terwijl ik kon lezen in de tuin bij het zwembadje. Omdat we vlak daarvoor in Malariagebied waren geweest, hebben we bij een arts toch maar even nagevraagd hoe een griep in het geval van Malaria er uitziet. Hij stelde ons gerust, geen malaria. Wel allerlei andere dingen. En toen ik per ongeluk wat hoeste en vertelde dat mijn darmen al een week van streek waren na het rare sapje in La Paz lag ik in een mum van tijd op zijn onderzoekstafel. Hij trok ee conclusie die ik me niet herinner maar die met antibiotica op te lossen zou zijn. Ook zou ik Anchina hebben, gezien de paar keer dat ik hoeste.. Zijn advies..een hoestdrank voor ons beiden en drie keer een injectie met antibiotica. Omdat dat drie keer een consult zou betekenen, zouden we daarna meer dan vijfhonderd euro lichter zijn. Dat zagen we niet zitten en kozen voor de pillen die ook een optie (maar volgens hem een veel slechtere) waren. Jitze kreeg uiteindelijk een afschuwelijk pijnlijke prik in zijn bil, van het huis. De antibiotica heeft niet opgelost...dat scheelt.

Op de laatste avond in Sucre hebben we een documentaire over Potosi (onze volgende bestemming) gekeken in Café Amsterdam. Een indrukwekkend verhaal over de mijnwerkers (in dit geval twee kinderen) in Potosi. We waren al niet van plan de mijnen in te gaan, maar na dit naargeestige verhaal waren we ervan overtuigd.

We hoopten met de trein naar Potosi te kunnen, even wat anders dan al die bussen en de route moest geweldig zijn. Je kunt alleen geen kaartjes reserveren en moet vroeg in de rij. Het is een heel klein treintje dus de kans dat je een kaartje bemachtigd is klein. We hebben het geprobeerd, maar helaas..geen kaartjes. Dus op naar het busstation waar we snel een bus richting Potosi hebben.
In Potosi brengen we maar een nacht door zodat we vanuit daar de bus naar Tupiza kunnen nemen. Als je niet naar de mijnen gaat heb je er niet zoveel te zoeken. Het is een klein centrum met heel veel kerstversiering en het is er koud. Even wennen na zoveel mooi weer. Daarnaast is het ook behoorlijk hoog en voelen we onze ademhaling weer versnellen. Het wordt tijd dat we weer naar beneden gaan. Al met al zijn we straks twee maanden op hoogte geweest en we zijn toe aan een normale ademhaling. Na Potosi nog een kleine week op hoogte voor de tour naar Salar de Uyuni.