Van Potosie naar Tupiza pakken we een bus. Deze busreis blijkt een avontuur op zich. Er wordt gewerkt aan een nieuwe weg, daarom zijn er wat stukken onverharde weg en heel wat stukken gewoon door de rivier en voor de verandering staan ze een keer niet droog. Maar het zal wel gewoon zijn want er reageert bijna niemand als we weer door een meter hoge rivier rijden en ik maar hopen dat de bagage droog blijft?!

Na 8 uur bussen over 290 km komen we aan in Tupiza en blijkt onze bagage gelukkig nog droog. we zijn nog niet goed en wel uit gestapt of we krijgen weer een aanbieding voor een hotel en tours, aangezien we wat anders op het oog hebben weigeren we vriendelijk maar vragen wel waar het tour bureautje staat.

Tupiza is een klein stoffig dorpje met hotels/hostels en pizzeria´s, stelt niet echt wat voor maar de bergen in de omgeving die je kunt zien zijn adembenemend door hun verschillende kleuren. Bij het hotel van onze keuze blijkt geen plek meer te zijn maar bij hun tweede hotel wel en dat is wat goedkoper maar zonder zwembad. Jammer van het zwembad maar goedkoop is ook mooi en als we willen mogen we gratis gebruik maken van het zwembad in het eerste hotel. Na dat we ons geinstaleerd hebben, gaan we op zoek naar wat te eten. Je raadt het waarchijnlijk al, bij een pizzeria, omelet met cola en alles moest weer eens opgehaald worden bij de buren maar het smaakte prima.

We zijn daarna bij drie verschillende touroperators geweest maar kregen aldoor ongeveer hetzelfde verhaal en dezelfde prijzen voor de Salartour van vier dagen. We hebben maar gekozen voor degene die het beste voelde, zij hadden voor morgen geen tour maar de dag erna was wel zeker want er hadden al mensen geresveerd via email. Prima dan wachten we een dag. Uitslapen, de was laten doen, proberen geld te krijgen dat was bijna net zo moeilijk als een goede kop koffie krijgen. Skypen, website bijwerken en de dag is zomaar voorbij.

De volgende ochtend vroeg op, ontbijten en naar het tour kantoortje, we waren natuurlijk weer veel te vroeg. Dus hebben we nog een kamer geboekt voor de nacht dat we terugkomen. Na een tijdje kwam ook het stel dat samen met ons vier dagen de omgeving en natuurlijk de zoutvlakte gingen ontdekken. Katy en Michael uit Canada. Ze waren nog een beetje gestrest doordat ze hun was net voor de tweede nat terug hadden gekregen, maar ze ook niet meer lager konden wachten. Na deze korte kennismaking propte we ons in de jeep, na 5 minuten waren we al blij dat we maar met zijn vieren waren en niet met vijf( wat goedkoper is maar niet comfortabeler. Onze chauffeur was Angel, hij sprak geen woord engels. De kokkin heet Isabel, een hele vrolijke tante die al giegelend en cocabladeren eten met ons mee ging. Ik heb nog nooit iemand zo veel cocabladeren zien eten! Zelfs de porters van de Inca Trail konden nog wat van haar leren.

Daar gingen we dan, Angel achter het stuur en Isabel naast hem, dan Maaike en ik op de eerste bank en Michael en Katy op de achterste bank daar was erg weinig beenruimte. Na nog wat stops in het dorp onder andere voor de coca, de andere twee keer weten we niet waarom we stopten, reden we het dorp uit en verlieten al snel de verharde weg. Al hobbelend en slingerend volgde we weggetjes de bergen in, het uitzicht werd mooier en mooier. Na ongeveer anderhalf uur stopten we op een plek om foto´s te maken en te genieten van het uitzicht. Bekijk de foto´s maar! Na nog een stuk rijden konden we weer lama´s kijken alleen dit keer waren het er erg veel. Weer een stuk rijden en toen was het tijd voor de lunch op een grasveld tussen de bergen en lama´s. Naar het toilet tussen de struikjes en toen een heerlijke lunch al durf ik niet met zekerheid te zeggen wat het allemaal was. Wat wel nieuw voor me was is dat je naast macaronie met ketchup ook macaronie met ketchup, mosterd en mayonaise kunt eten, ik weet ook niet of het lekker is maar Angel vond duidelijk van wel.

Bij een volgende stop vroeg Angel of we om drie uur wilden stoppen zoals de planning was en dan om vier uur op. Of nu doorrijden tot een uur of zeven en dan de volgende morgen om zeven uur op. We besloten om door te rijden onderweg hebben we nog een oude mijn nederzetting bekeken, daar zagen we ook nog zo´n leuk konijntje met pluisstaart. Ook hebben we op een top gestaan van een berg, was een beetje koud en winderig. Terwijl de schemering begon kwamen we aan in het dorpje waar we zouden overnachten. Van te voren was ons verteld dat de accomodatie heel basic zouden zijn, dus hadden we ons ingesteld op niet al te beste nachten. Maar het viel reuze mee, al was het bed voor mij iets te klein, het sliep wel lekker, de toiletten waren netjes en er was zelfs stroom. Toen we aankwamen kregen we thee met koekjes en toastjes, zo hadden we even de tijd om elkaar en twee andere groepen wat beter te leren kennen, erg gezellig. Tijdens het gesprek komen we er achter dat Katy en Michael nooit een email hadden gestuurd en kwamen zij er achter dat wij helemaal niet verzocht hadden om een jeep met maar vier personen (niet dat er iemand rauwig om was maar het blijven leugens). Een uurtje later eten, wat ook weer erg smaakvol was, maar iets te veel. Wat ons weer commentaar van Isabel opleverde, wij als gezonde jonge mensen moesten echt meer eten. Daarna tandjes poetsen en naar bed, voor ons wel vreemd want het was voor ons de eerste dorm (slaapzaal). Maar met alleen Katy en Michael beviel het prima. De volgende ochtend vroeg weer op, even ontbijten ( met een eitje, jippie) en weer de jeep in. Veel rijden levert onderhand wel een houten kont op maar het uitzicht blijft geweldig. Naast het mooie uitzicht hebben we ook ons eerst flamingos van dichtbij gezien. Daarna volgt de vallei van Dali, heel bijzonder om te zien.sommige bergen doen me denken aan drie chocolade of tiramisu-ijs van Hertog. Even later zien we lagoon verde(verde is groen) met een vulkaan op de achtergrond. We rijden een klein stukje terug om van een bronbad te genieten en daarna van de lunch. Volgende stop de geiser, ik had er niet veel van verwacht aangezien we al geisers in Chili hadden gezien. Maar deze waren compleet anders, veel minder stoom maar elk ´modderbad´ had zijn eigen kleur en Angel doet nog even voor waar de stoom vandaan komt. Om drie uur komen we aan bij onze vogende slaapplaats en hebben we de middag voor onszelf. Bij het avondeten haalt Angel ons over om de volgende dag een andere route te nemen. Die zou mooier zijn en minder saai, ik twijfel nog het langst omdat ik wel erg benieuwd ben naar de stenen boom maar ook ik ga uiteindelijk overstag. Die nacht krijgen we veel dekens want het zou koud worden, maar het valt mee, twee van de vier dekens was genoeg geweest.

De volgende ochtend gaan we na het ontbijt weer op pad eerst flamingos kijken, iets minder was dat aan de rand van het meer allemaal skeletjes lagen van flamingo kleintjes die het niet gered hadden in deze boze wereld. Na uitgebreid foto´s te hebben gemaakt gaan we weer verder. Onderweg zien we iets wat op een zoutvlakte lijkt maar het is carbon in het Engels en je maakt er zeep van. Of te wel we weten niet precies wat het was. Langzaamaan wordt het landschap iets saaier maar wel heel uitgestrekt, je voelt je bijna weer in de prehistorie, behalve dan dat je in een auto rijdt. Van de volgende stop weten we de naam niet meer behalve dat er iets met Italie in de naam voorkwam, een hele mooi rotsformatie die er soms een beetje uitziet als de stenen boom. We maken wat leuke foto´s ook van Isabel. En krijgen van Isabel een asbak van het steen waar we tussen staan. Erg lief:) Bij de volgende rots stop krijgt Angel van een andere chauffeur/gids te horen dat er nog steeds veel water op de zoutvlakte staat. Daardoor wil Angel niet door naar het volgende huisje maar naar Uyuni om daar te overnachten en dan zouden we in iedergeval de zoutvlakte op kunnen en foto´s maken. Maar het cactuseiland was maar zeer de vraag. Het cactuseiland moet een van de hoogtepunten zijn van de tour dus wij vieren waren daar niet zo blij mee. Maar wij zijn geen ervaren chauffeurs in dit gebied en hebben ook geen idee wat voor gevaren het oplevert om over een natte zoutvlakte te gaan. Na een lange rit komen we in een zouthotel net buiten Uyuni aan, van buiten ziet het er niet echt mooi uit. De zoute muren zijn bruin van vuil en zand. Maar eenmaal binnen ziet het er nog best aardig uit, al vraag ik me wel af of een bed van zout wel lekker slaapt, gelukkig ligt er een gewoon matras op. Ook de tafel en stoelen zijn van zout, erg grappig om te zien. Maar ondertussen blijkt wel dat wij de enige zijn en dat is toch wel raar als het zoooooo gevaarlijk is. Wij worden wat kribbig en dat waardeert Angel niet echt. Als we even later de thee met koekjes van Isabel krijgen zegt ze dat we morgen gewoon door moeten zetten en dat Angel dan wel naar het eiland gaat. Na de thee gaan we nog even met de jeep de zoutvlakte op om de zonsondergang te zien. Angel probeerde ons op te vrolijken door te vertellen dat de ander groepen dit niet konden doen. En ik moet toegeven dat het erg mooi was, al lukte de foto´s niet zoals wij wilden.
Bij het eten kregen we een lekker flesje wijn om ons nog wat verder op te vrolijken.

De volgende ochtend vertrekken we voor zonsopgang zodat we ook daarvan kunnen genieten. Het mooie van water op de zoutvlakte is dat het heel mooi spiegelt. Dus bergen onder bergen of een perfect spiegeling van je zelf. Maar er was dus nog water en Angels gezicht betrok al en toen wij zeiden dat we toch naar het eiland wilden werd het een donderwolkje. Het zou de hele ochtend kosten om daar te komen en dan kon hij niet beloven dat we op tijd terug kwamen enz enz. Maar we hielden voet bij stuk, onderhand hadden we door dat Angel wel een heel voorzichtige chauffeur was en dat je soms wat door moet drukken. Dus gingen we weer op weg met een super chagrijnige Angel( het was op dat moment even geen engeltje) naar het gemopper luisterend reden we ongeveer twee uurtjes door het meertje op de zoutvlakte, ik denk dat het niet dieper was dan 5 cm. En toen kwam het eiland in zicht, als een fatamorgana. Toen we daar aankwamen stonden er al twaalf jeeps die druk aan het ontbijten waren. En Angels humeur veranderde ook weer met 180° opeens was het geweldig en mooi en waren we zijn vrienden, hij knuffelde zelfs met ons.

Wij mochten het eiland gaan ontdekken terwijl Isabel het ontbijt klaar ging maken, nadat ze ons een dikke knipoog had gegeven. Het eiland is echt geweldig en doordat alle andere toeristen al eerder aan waren gekomen hadden we het rijk voor onszelf op twee lama´s en een konijn na. Een cactus groeid gemiddeld 1 cm per jaar dus reken maar uit hoe oud sommige wel niet waren. Boven op het eiland was nog een klein altaartje waar ik nog een sigaretje heb geofferd.

Na een heerlijk ontbijt met drinkyoghurt en cake gingen we terug. Dit keer was Angel veel zelfverzekerder en ging het een stuk sneller. Halferwege hebben we nog geprobeerd de befaamde zoutvlakte foto´s te maken, sommigen zijn erg leuk maar wat we wilden lukte niet echt. Na de fotoshoot reden we verder terug, we zijn niet gestopt bij het overbekende zout hotel op de zoutvlakte, ten eerste omdat ze de zoutvlakte vervuilen met hun niet aangesloten riool en ten tweede omdat er geen Canadese of Hollandse vlag stond, terwijl veel andere landen met vlaggen vertegenwoordigd werden.

In Uyuni hebben we afscheid genomen van Katy en Michael waar zij de bus naar la Paz gingen pakken. Na een stop bij een kennis van Angel en het tankstation (een volle tank voor ons Yarisje zou hier maar 15 euro kosten!!) begonnen we aan de terugreis naar Tupiza. Het was een lange rit en het begin was wat saai (de eerste 5 km na Uyuni ligt vol met afval) maar uiteindelijk was het bijna net zo mooi als de tour zelf (de terugweg hoort er officeel niet bij!). Zoveel verschillende bergen, landschappen, regenbogen en zandtornadootjes .

Maar ik was blij om eindelijk van de jeep verlost te zijn toen we in Tupiza aankwamen. Daar moesten we genant genoeg eerst pinnen voordat we Angel een fooi konden geven.

In het hotel bleek onze resevering vergeten en was er alleen een kamer met twee bedden, daar waren wij niet blij mee maar we moesten het er maar mee doen zei het gezicht van de recepcioniste. Eigelijk hadden we onze spullen moeten pakken en weg gaan maar daar hadden we allebei geen zin in. Maar we waren de leugens en afstandelijk gedrag in Bolivia meer dan zat. Dus maar snel even douche, was weer vier dagen geleden. En dan een biertje en een pizza en dan morgen naar Salta in Argentinie.