Na een goede nachtrust even ontbijten om vervolgens een colectivo pakken naar de grens (Bolivia/Argentinie). Nadeel is wel dat je bij een colectivo moet wachten tot die vol genoeg is voordat je vertrekt, het is bijna leuk om te zien hoe ze liegen om een taxi vol te krijgen, eerst was er nog maar een persoon nodig even later was het drie toen twee uiteindelijk zaten we met z´n zessen in de taxi. De rit ging gelukkig over een snelweg, de beste die we in Bolivia hebben gezien. Onderweg volgden de nodige stops om mensen er uit te laten en nieuwe mensen mee te nemen, wat inhield dat we uiteindelijk met acht mensen in de colectivo zaten. Na anderhalf uur kwamen we aan in de grensplaats, het was niet duidelijk waar we heen moesten maar we zagen een bordje met bano (toiletten) en zijn daar eerst maar heen gegaan. Een avontuur op zich, openbare toiletten zijn niet erg schoon! Daarna zijn we op zoek gegaan naar de grens en nadat we een paar mensen hadden gevraagd kwamen we aan bij de grens. Eerst in de rij bij de Boliviaanse immigratie en daarna in een nog langere rij bij de Argentijnse grens om vervolgens aan te sluiten in een net ontstane rij voor de bagagecheck. Wat nergens op sloeg want alle locals moesten alles uitpakken maar met ons werd een vrolijk praatje gemaakt en op onze tas geklopt en dat was dat?!! En daar sta je dan een half uur voor in de rij??? Na wat navragen hebben we taxi genomen naar het busstation (was niet echt op loop afstand).

Op het busstation vonden we al snel buskaartjes maar geen pinautomaat. Dus tassen achterlaten bij het busticket kantoortje en op zoek naar een automaat het duurde even (nieuw land, alles staat weer anders aangegeven) maar we vonden er een. Terug op het busstation bleek de bus die we wilden onderhand vol te zitten:( Dus maar een bus later. Toen de bus kwam werden we netjes door de jongen die ons de tickets had verkocht gewaarschuwd. Niet de bus waar we op hoopte maar hij reed, helaas werden we bij het eerste checkpoint al aangehouden en moest iedereen er uit en werden we wederom gecontroleerd. Weer een half uur verspeeld. Maar ja we weten dat Argentinie gek is op controles. Na vijf uur moeten we overstappen en blijken we onze kaartjes nog in een kantoortje te moeten omwisselen gelukkig is iedereen heel vriendelijk en worden we door een ´loopjongen´ geholpen die ons eerst het kantoor wijst en daarna ook nog even de bus. En toen verdween hij zonder fooi. Heerlijk weer mensen die met je meedenken en waar je je welkom voelt.

De nieuwe bus voldoet wel aan onze wensen: ruim, nieuw, arco, toilet (die het doet!) films, en vriendelijk personeel. Na twee uurtjes komen we aan in Salta, het is onderhand 12 uur s´nachts we waren om half negen ´s ochtends vertrokken!

Na wat navragen nemen we een taxi, bleek niet echt nodig te zijn, aangezien het hostel nog geen 5 min rijden is maar ja. Gelukkig hebben ze water en bier in het hostel, dus drinken we nog wat en gaan daarna maar naar bed zonder echt avondeten, maar daar naar zoeken is ons te veel moeite. Een voordeel van zo laat aankomen is wel dat het eindelijk begint af te koelen naar een aangename 27°C en we dus lekker kunnen slapen.

De volgende ochtend ontbijten, het stelde niks voor: thee met geroosterde stokbrood plakjes en marmelade:(
Daarna de stad verkennen, dat bleek een behoorlijk stuk lopen maar toen we uiteindelijk bij de plaza uitkwamen werden we weer blij, allemaal terasjes met goede koffie en lekker eten.

Dus drie dagen genieten van de rust, het gemak, het eten en het drinken. Bijzonderheden: het bezoek aan het museum met nog een ingevroren Inca kind. Maar dit was veel mooier dan in Arequipa. Ook maakte we de eerste echte tekenen mee van het regen seizoen. We zaten lekker wat te drinken op het dakterras toen het begon te regenen eerst dachten we nog lekker dan koelt het te minste wat af. Maar het werd harder en harder en toen ik even bier ging halen begon het zelfs licht te hagelen en ik stond net weer onder het afdakje toen er hagelstenen met een doorsnee van 3 tot 4 cm naar beneden kwamen. Dat hoort bij holland niet als je in 40°C ligt te puffen. De medewerker van het hostel kwam nog even kijken maar durfde ook niet door de hagel heen dus wachten maar tot het voorbij was. Een half uur later konden we toch naar de stad om te eten. Toen we ´s avonds terugkwamen bleken we nog de enige gasten te zijn (het hostel ging voor de kerstdagen dicht) en hebben we samen met de medewerker van het hostel en iemand die daar voor langertijd verbleef nog gezellig zitten drinken en kletsen. De volgende ochtend was alleen wat vreemd, ze waren duidelijk nadat wij naar bed waren gegaan nog lang doorgegaan. Dus toen wij ´s ochtends beneden kwamen zat de een te slapen op een stoel en lag de ander op een bank. Nadat we wat thee hadden gezet ben ik toch maar een wakker gaan maken aangezien we nog moesten betalen. En even later verscheen onze transfer naar de Estancia(Gauchos) waar we kerst zouden door brengen.

Een opgevoerd brikkie waar wij en onze bagage maar net in past. Aangezien het zo gestormd had de vorige dag kregen we de touristische route en stopte hij regelmatig om andere mensen te vertellen waar ze het beste langs konden gaan. Ondanks dat moesten wij ook door enorme plassen. Er was er een waar een scooter ons voor ging, benen hoog in de lucht en niet voor niks, de wielen verdwenen onder water, jammer genoeg bleven ze overeind. Wij volgden en even later lag er een boom over de weg waardoor wij door de berm moesten, volgens mij is zo´n opgevoerd karretje daar niet echt voor gemaakt maar we haalde het. We zouden er een uurtje over doen, het duurde anderhalf uur en onderweg hebben we ons even in Nederland gewaand plat, nat en koeien:) Daar aangekomen werden we enthoushast onthaalt door de dochter van de eigenaar en de twee vrijwilligsters. Vlak na ons kwamen twee Zwitserse dames aan en samen met hen bleken we de enige gasten voor kerst. Een tweede ontbijt volgde waarna we onze bagage weg konden zetten en even om kleden voor de paardenrit. Oeps!??! Daar hadden we niet op gerekend, we wisten dat het een mogelijkheid was maar niet dat er een programma was. Maar netjes als we zijn opgevoed doen wat verwacht werd en zo zaten we even later op een paard, simpele uitleg en gaan met die banaan(paard). Wat volgde was een mooie tocht over paadjes met geweldig uitzicht over de tabaksvelden en de bergen op de achtergrond. Ik heb ook nog een zwerm papagaaien gezien, Maaike helaas niet die was druk in gesprek met een van de vrijwilligsters en samen aan het roken op het paard als een echte gaucho. Ook gingen we een heel stuk door een rivier, na ja misschien is rivier ovedreven aangezien het stroompje op dit moment niet breder was dan 20 cm, maar het voelt wel bijzonder. Vlak daarna een sprong over een sloot (het was maar goed dat ik het niet aan zag komen anders had ik vast niet gedurfd). Even daarna stopten we en als je wilde mocht je galopperen. Maaike en ik hebben afgeslagen ik i.v.m rug klachten bij eerder galoperen en Maaike ze voor het eerst in 20 jaar op een paard zat en er zouden meer kansen volgen. De Zwitserse dames gingen wel, maar het was een klein stukje dus ze waren zo klaar en we vervolgden onze weg. Even later waren we terug op de Estancia. Drie uur paardrijden zonder conditie, niet echt verstandig voor de spiertjes ondanks dat het redelijk makke dieren zijn, al viel mijn paard een ander paard aan en kon ik net aan blijven zitten.

Toen we terug kwamen konden we ons even omkleden en op frissen als we wilden en dan wat drinken in de tuin. Het was onderhand 1 uur ´s middags en toen we aankwamen in de tuin stond de wijn klaar, toen we water vroegen kon dat maar daarna wel een wijntje toch??? Dus 13.15 aan de wijn, gelukkig een licht rood wijntje. Het probleem was wel dat elke keer als je twee slokken op had er werd bijgevuld. Een voorbode van wat ging komen???

Jaaa, om ongeveer twee uur kregen we luch (dus ongeveer vier wijn verder). Lunchen bij Sayta Enstancia houdt in; meer wijn, een heleboel keuze uit salades, groente en aardappel of rijst. Maar vooral niet te vergeten..vlees van de BBQ. De eigenaar heet Enrique en als je niet meer dan twee stukken vlees eet beledig je hem en zijn (FUCKING)BBQ. Eerst drie stukjes worst (dit telt als 1 stuk?!) dan een stuk lomo(biefstuk) en daarna meer lomo of rib. Maaike gaf op na de tweede maar werd overgehaald om nog een stuk te nemen. Daarna was alle aandacht op mij gericht, Big man want some more??( ik weet ook niet waar die naam vandaan komt). Na zes stukken had ik eigelijk wel genoeg maar ik moest van hen toch nog het beste stukje rib proefen en zo ging het door. Maar bij het achtste stuk moest ik echt opgeven, ik was op een ander na ook nog de enige die aan het eten was! Na het eten werden we getrakteerd op wat live muziek van de zoon en zijn vriend en de wijn bleven ze maar bij vullen.

De vrijwilligsters vroegen of we nog een keer wilden rijden. Lijkt me leuk met al een fles wijn achter de kiezen. Maar dat doen we natuurlijk niet.

We vulde de rest van de middag met wijn drinken en gezellig kletsen. Er kwamen steeds meer vrienden en familieleden binnen druppelen en werd het steeds gezelliger. In een van de gesprekken kwamen we er achter dat we het terrein niet zelf af mochten zonder begeleiding. Dat kwam doordat kort geleden twee Franse meisjes in de buurt van Salta vermoord waren en de regering nu alles controleerde. Als er iets met ons zou gebeuren dan zou Enrique aansprakelijk zijn. Vandaar dat de politie elke ochtend alle hostels bij langs gaat om te controleren of alle toeristen wel thuis zijn gekomen. Hoe idioot is dat??

Tegen tien uur kwam de zoon van een vriend van Enrique om het eten te maken voor kerstavond. Heel veel kleine hapjes en een grote varkenspoot waar je stukjes af kon snijden. Ondertussen was de lichte goedkoope wijn ingewisseld voor een duurdere en vooral zwaardere wijn, speciaal voor kerst.

Na het eten was het tijd voor de kerstman om zijn kadootjes bij de ophaard te laten verschijnen, de klein kinderen waren door het dolle heen en het duurde dan ook niet lang voor de eerste traantjes van de spanning vloeiden.

Na deze korte onderbreking ging de gezelligheid weer gewoon verder, met nog meer drank en veel muziek. Rond twee uur gaf Maaike het op en ging naar bed, ik bleef hangen en belande zo in een drink spelletje, erg vermakelijk. Nadeel ik lag pas om 6 uur in bed.

Toen Maaike mij tegen 12 uur wekte lag er al een big in de houtoven voor de lunch. Daarnaast was het wel de bedoeling dat ik met champagne begon i.p.v een kopje thee. Ik heb eerst maar afgeslagen, en ben begonnen met thee en water. Wat mij weer op comentaar kwam te staan: water is om te douchen, niet om te drinken! zei Enrique. Dus zat ik niet veel later toch aan de champagne. De lunch bestond uit de overgebleven restjes van de avond daarvoor en het biggetje. Ik moet zeggen dat het best goed smaakte maar zo´n biggetjes is wel lastig eten, heel veel botjes en nog maar weinig vlees. Na deze heerlijke lunch/ontbijt gingen we vrolijk verder waar we gisteren gebleven waren: drank, muziek en kletsen. Er kwam een grote glazen kan op tafel die werd gevuld met vermouth en cola en ijs, het smaakt als berenburg met cola. Enrique had al iets te veel champage gehad en was al stilletjes naar bed gegaan, toen het tweede biggetje de oven in ging. Doordat het Enriques taak is om het vlees in de gaten te houden ging het mis. Resultaat: een zwart biggetje. Gelukkig werden ergens empanadas vandaan getoverd zodat we wel iets te eten hadden. Toen Maaike en ik kwamen kijken bij het biggetje vertelde de vriend van de zoon dat de hersenen een delicatesse zijn, waarop ik vroeg of die ook verkoolt waren. Nee, die waren nog prima te eten, willen jullie proberen? Ach doe eens gek, geef mij een stukje biggenhersens. Waar we bij stonden werd het kopie in tweeen gehakt en kregen we wat brei op een brodje. LEKKER!!!
Jammer dat zo´n beestje zo weinig heeft, erg lekker.

Na de empanadas nog een tijdje zitten drinken maar dit keer niet zo lang, want hier hebben ze maar een kerstdag dus de meeste moesten de volgende dag weer aan verplichtingen voldoen. Voor ons wel een beetje vreemd om maar een kerstdag te hebben. Al was ik wel blij dat ik een beetje eerder naar bed kon. We hadden en schattig huisje dat wat apart stond van de rest van de gebouwtjes en wat dus heerlijk rustig was.

De volgende dag weer bij tijds op en ontbijten, gevolgd door onze tweede paardenrit. Dit keer met twee gezinnen die alleen voor de rit langs kwamen. Het was de zelfde rit als de eerste dag alleen had ik dit keer een ander paard zo´n joekel waar ik bijna niet in het zadel kwam maar wel een stuk makker. Toen we in de rivier bedding liepen struikelde Maaike haar paard en viel ze er van af, gelukkig ging het vrij langzaam en rolde Maaike mooi mee. Zodat de schade beperkt bleef tot een paar schaafplekjes. Maar wel even goed de schrik er in, zowel bij Maaike als bij de gaucho´s (de paardenmannen) en de vrijwilligsters. Maaike was zo dapper om gelijk weer op het paard te stappen en weer door te gaan. Je zult begrijpen dat we de galop weer overgeslagen hebben.

Toen we terug waren ging het verhaal natuurlijk heel snel, en iedereen was overbezorgd om Maaike (het is apart volk maar wel heel vriendelijk). En nu was Maaike wel toe aan een borrel!De rest van de dag hebben we lekker gerelaxt, we zouden de site bij werken maar we konden ons er niet toe zetten. Bij de lunch ben ik me weer even te buiten gegaan aan het vlees. Dit keer lukte het om 9 stukken weg te werken. Wat zal ik dat vlees missen:(. Alhoewel Maaike meer verlangt naar het gezonde eten dat we in het Eco Yoga park voorgeschoteld zullen krijgen over een week.

´S avonds aten we met een heel klein groepje gewoon simpele spaghetti bolognese.

De volgende ochtend zijn we terug gebracht naar Salta waar we nog twee dagen hebben genoten van het mooie weer en de terrasjes. En toen was het tijd om weer in een bus te stappen op weg naar Iguazu.