Als we in Buenos Aires uit de bus stappen staat de taxichauffeur die ons naar het Eco Yoga Park brengt al een uur op ons te wachten. De bus heeft een uur vertraging, jammer want als de taxi moet wachten betaal je ook voor de tijd dat hij daar staat te niksen.. Dat wordt dus een extra duur ritje.
Na een uurtje rijden door de voorsteden of buitenwijken van Buenos Aires en vervolgens door the middle of nowhere komen we aan bij het park.
We weten niet zo goed wat we kunnen verwachten. Omdat we geen goed project voor vrijwilligerswerk konden vinden dat we beiden leuk vonden, hebben we besloten hier te gaan werken. Op internet lijkt het een prachtig park dus we zijn benieuwd. Maar waar we nog meer nieuwsgiering naar zijn is hoe de levenswijze ons zal bevallen en in hoeverre we ons daaraan aan gaan of moeten aanpassen. Het park is van Hare Krishna´s, niet drinken, niet roken, veganistisch eten...daarnaast buiten werken. Gezond toch?

Als de monnik waarmee we al mailcontact hebben gehad ons opvangt, kan Jitze toch niet nalaten om te vragen of er buiten de poort gerookt mag worden, dat mag. We vallen met onze neus in de boter (die ze niet eten natuurlijk, tenzij soya) want de lunch wordt geserveerd. Onze eerste keer veganistisch eten. Na de paar dagen bij de Gaucho´s en de barbecue van twee dagen daarvoor ben ik wel blij met groentes en kruidenthee. Alle maaltijden bestaan met name uit groentes uit de grote tuin op het park. De aubergines die je ´s ochtends van de plant haalt, liggen ´s middags op verschillende manieren bereid op je bord.
De dagen bestaan uit vier uur werken per dag, we beginnen om zes uur ´s ochtends om te voorkomen dat je in de middag in 40 graden en de brandende zon staat te werken. Tussendoor om acht uur een ontbijt met nog warme versgebakken broodjes, fruit en pap, een vreselijk zwaar ontbijt, maar na twee uur werken in de buitenlucht eet je ook je pap op. Gelukkig laten de monniken ons kaas en yoghurt halen bij de boerderij achter het park. Elke ochtend mix ik pap met yoghurt, want ze eten misschien geen vlees, vis en zuivel, ze compenseren dit graag met suiker..
Om een uur of elf zit het werken er alweer op en ben je de rest van de dag vrij. Er is meditatie en ´s middags yoga, dus je komt je dag prima door. Niet dat wij al die lessen hebben gevolgd overigens. De eerste twee dagen zijn we zowel naar de yoga als de meditatie geweest, en de eerste dag zelfs nog naar de ochtendmeditatie om vijf uur, voor het werken aan..
Maar de andere dagen was het heel heet, waren we aan het overwerken met een bestekbak van bamboe en eerlijk gezegd hebben we ook drie keer verzaakt omdat we een biertje zijn gaan drinken in het dorp of op een naburige boerderij. Biertjes en zelfgemaakte kaas, een fantastische aanvulling op ons veganistische dieet.
De eerste twee ochtenden heb ik doorgebracht onder het wakende oog van Maria, de baas in de tuin. Mijn ochtenden bestonden uit water, water en water. Een prima klus op zich, alleen de kanaaltjes waar het in moest om de tomatenplanten en andere groentes vanonderen water te geven liepen voor geen meter door. Om het proces wat te bevorderen heb ik met m´n handen in de modder de kanaaltjes wat uitgegraven of vlakker gemaakt. Zo stond ik niet te niksen en had de volgende er misschien iets aan. Ik verscheen beide ochtenden compleet zwart van de modder aan het ontbijt. Het heeft een week geduurd tot mijn voeten niet langer zwart waren, regelamtig zakte ik tot mijn enkels in de modder. Het tweede deel van de tweede ochtend zou ik helpen in de keuken. Leuk dacht ik nog, dan kan ik eens zien hoe ze dat veganistische voedsel bereiden. Want ondanks dat we niet van plan zijn veganisten te worden, het eten was heerlijk! Helaas werd mijn ochtend in de keuken gevuld met het schillen en snijden van twee pompoenen, niet erg educatief, en het doen van de afschuwelijk grote afwas die door de hele keuken verspreid stond, dan toch liever tot m´n enkels in de modder. Gelukkig kreeg ik na een uurtje hulp van een van de andere vrijwilligers. Samen kwamen we tot de ontdekking dat de keuken afschuwelijk smerig was. We zijn met z´n tweeen twee uur aan het schrobben geweest met vieze doeken, koud water en een beetje zeep. Sponzen en chloor waren er niet. Het stikte van de vliegen door al het vuil en het onafgedekte eten dat al voor de lunch klaar stond. We hebben de boel afgedekt en apparaten schoon gemaakt die er uitzagen of ze bang waren voor water. De houten tafel waarop alles wordt gesneden en waar ze alles op laten liggen zat ook vol vliegen en een doekje was hier niet tegen opgewassen. Na een tip pver zout en citroen hebben we de tafel onder handen genomen. Het hout was na onze aanval een paar tintjes lichter geworden, maar hij was schoon en de vliegen bleven er eindelijk weg. Op de aanrechten bleven ze ondanks dat we ze zes keer hebben afgenomen wel komen. Na een uur keken we weer de keuken in en was de chaos opnieuw compleet, ik denk dat niemand onze resultaten heeft opgemerkt. Ik besloot wel dat ik als het even kon, ik niet meer de keuken in dook.

We hadden geluk, Jitze was al twee dagen bezig om een afdak te maken boven de wasbak waar we onze borden afwasten. Hij deed dit samen met een andere vrijwilliger die vandaag vertrok. Het dak ging voorlopig niet lukken omdat de juiste materialen constant ontbraken maar ze hadden wel een afdruiprek voor de borden gemaakt van bamboe. Ook voor de bekers en de bakjes moest nog wat verzonnen worden, een mooi project om samen om te werken. Weinig materiaal en niet al te best gereedschap, dus creatief denken. We hebben heel wat afgeknutseld en zelfs de bestekbak afgekregen, het is alleen de vraag hoe duurzaam het is..
Ashley, degene die alles rondom de vrijwilligers regelde (geen monnik, geen krishna) heeft in de afgelopen maanden bomen gepland, maar het is zo droog dat ze extra water nodig hebben. Dus op zaterdagochtend om zes uur gingen we gewapend met vijf tuinslangen en stukjes binnenband om ze aan elkaar te knopen, op weg naar het enorme achterland. Sommige bomen stonden erg ver van de rest, dus om tijd te besparen heeft Jitze met een emmer heen en weer gelopen om ze water te geven, een zware klus. Maar we waren blij dat we dit om zes uur ´s ochtends deden en niet in de brandende middagzon.

Na een ochtend water, zon en wind hadden we weekend, zondag werd er niet gewerkt. Samen met Ashley zijn we naar het stadje vertrokken om onze was op te halen. We hebben een drankje gedronken in een cafe met airconditioning, een verademing na die enorme hitte. `S nachts om drie uur kwamen we terug op het park, zonder was (we waren te laat) maar wel na heel veel interessante gesprekken. Dit heeft zich de rest van de week doorgezet, aangevuld met documentaires die je minstens aan het denken zetten. Na ruim een week moesten we vertrekken, we hadden een vlucht naar Belize op donderdag. We hebben nog geprobeerd deze te wijzigen want we wilden nog lang niet weg van het park. We vonden het lekker om buiten te werken, we voelden ons thuis en hadden inspirerende gesprekken. En nee, het Hare Krishna leven is zeker niet voor ons weggelegd..we zouden onze dagen niet eens doorkomen want ze doen de hele dag niet veel. Tenzij je mantra´s zingen als een dagtaak beschouwt.
Maar wel dit basic leven, daar voelden we ons goed bij.
Jammer genoeg was onze vlucht niet meer te veranderen en moesten we echt gaan nadat ons keer op keer verzekerd werd dat we altijd welkom waren om terug te komen. Op naar de grote stad, Buenos Aires, een groter contrast was waarschijnlijk niet denkbaar.

Maar eerlijk is eerlijk, we hebben een leuke laatste dag in Buenos Aires gehad. Het voelde toch een beetje als thuiskomen omdat we de stad al kenden. We hebben op een terras met een glaasje rose (de tweede van deze reis en natuurlijk veel te duur) gefilosofeerd over teruggaan naar het park voor een langere periode, of ergens dichterbij huis. Of zelf gewoon ´buiten´ gaan wonen met een groentetuin en een picknicktafel. Zo hebben we buiten toch een beetje meegenomen naar de stad.