Na een veel te korte nacht omdat we te lang onze dromen hebben uitgewerkt op het terras, moesten we de volgende ochtend om half vier in de taxi zitten. Op naar het vliegveld. Toen we daar een half uur later aankwamen troffen we een enorme rij voor de incheckbalie. We hadden de dag ervoor geprobeerd online in te checken maar dat ging niet. Nu wilden we dat proberen bij een computer op het vliegveld, maar ook dat ging niet. Er bleek niets anders op te zitten dan aan te sluiten in die enorme rij. Nadat we drie uur in de rij hadden gestaan en de vertrektijd van het vliegtuig al ruim was overschreden, werd ons duidelijk dat we helemaal niet in dat vliegtuig kwamen. Het bleek zelfs al gewoon vertrokken te zijn. Niemand die ons iets vertelde. Nadat een aantal van de andere pechvogels zich begon op te winden, vertelden ze ons dat het helaas niet ging lukken. Dat kwamen ze niet echt vertellen, ik probeerde het op te maken uit het rappe Spaans en de gezichtsuitdrukkingen van de mensen. Dat was dus mooi, drie uur voor niks gewacht, wat nu?
Uiteindelijk heb ik me tussen de mensen door een weg naar de dame gebaand en gevraagd wat de bedoeling was. Geen vlucht vandaag, dat was duidelijk, maar wat dan wel? Wij hadden namelijk drie op elkaar aansluitende vluchten, lekker ingewikkeld. Na heel veel wachten vertelde ze me dat we morgen konden gaan, met precies dezelfde vluchten. We moesten dan dus wel een nacht in Buenos Aires blijven, dat betaalden zij, evenals de taxi´s en het eten. Omdat we wel in de gaten hadden dat stennis schoppen ons niet veel verder zou brengen (de stennisschoppers moesten net zolang op informatie wachten als wij) hebben we het geaccepteerd en de lol van een extra dagje Buenos Aires er maar van ingezien. Jammer was wel dat ze ons op de vouchers voor het hotel en de taxi al met al vier uur heeft laten wachten. Na in totaal meer dan zeven uur op het vliegveld konden we vertrekken. Ze hadden taxi´s geregeld die ons en de andere achterblijvers naar het hotel zouden brengen. Toen we buiten kwamen en er al twee taxi´s klaar stonden, begon het gedoe opnieuw. De taxichauffeurs kwamen tot de ontdekking dat deze achterblijvers allemaal bagage hadden! Nou dat is toch vreemd, je gaat op reis en je hebt bagage bij je. Ja, dat paste natuurlijk niet allemaal in de auto. De dame van Taca had een fantastische oplossing, als jullie bagage nou op het vliegveld laten, dan is het hier alvast voor morgen en dan past het in de auto. Ik dacht het niet. Nee dame, we hebben spullen nodig en ik ga niet hier twee tassen staan door te spitten opzoek naar een onderbroek en een tandenborstel. De bagage gaat gewoon mee. Met m´n grote backpack op schoot vertrokken we naar de stad, wat een geweldige service toch..

Het hotel lag midden in het centrum en was luxe, ik ben even het aantal sterren vergeten. We besloten te genieten van het goede bed en ons extra dagje hier. Zo hadden we mooi de gelegenheid om naar ons oude koffietentje te gaan waar we in september iedere ochtend in de zon koffie dronken. Het was leuk om daar weer een kopje koffie te bestellen, dit keer onder parasol omdat het nu veel heter is dan in september. De ober keek ons even bevreemd aan met een moment van herkenning maar blijkbaar dacht hij dat hij zich vergist had.
De rest van de dag hebben we van Buenos Aires genoten, we hielden in september immers al van deze stad.
De volgende ochtend om drie uur zouden we door een taxi die Taca had geregeld, op worden gehaald en opnieuw naar het vliegveld worden gebracht. Er was geen taxi om drie uur.. Een slimme Argentijnse dame die met ons de taxi zou delen, had weinig vertrouwen in de goede afloop en liet de receptie naar het taxibedrijf bellen. Ze wisten van niets, erwas geen taxi geregeld. Uiteindelijk kwam er naar een half uur alsnog een taxi en konden we vertrekken. Een maal op het vliegveld kwam de dame van de dag ervoor direct op ons af. Ze had ons gister verteld dat ze de tickets al had geregeld. Dat blijkt niet zo te zijn want ze vertelt nu dat wij volgens haar helemaal niet op de lijst voor de vlucht van gister stonden. Het moet toch niet gekker worden. Ze vraagt om onze e tickets die ze gister zelf heeft ingenomen en ze blijkbaar ergens kwijt is geraakt. Inmiddels alweer kokend van woede geven we onze paspoorten aan haar mee zodat ze het een en ander uit kan zoeken. He gelukkig, we stonden wel op de lijst, ze had op de verkeerde naam gezocht, terwijl ik toch alles duidelijk voor haar had opgeschreven en ze onze tickets had...
Uiteindelijk kregen we tickets met stoelnummers zodat we op iedere vlucht gezellig apart zaten en konden we vertrekken
Tijdens de vlucht naar Lima valt mijn oog op de datum van de laatste vlucht. Van San Salvador naar Belize staat gepland op de veertiende, het is vandaag de dertiende... Vreemd. In Lima besluiten we dit direct na te vragen en de dame vertelt ons dat er vandaag geen vlucht is naar Belize en dat dat de reden is dat we pas morgen kunnen vertrekken. Dat hebben ze ons in Buenos Aires niet verteld. We zouden precies hetzelfde schema hebben maar ze hebben het zonder overleg of mededeling veranderd. We informeren bij het meisje of ze de tickets misschien kan omboeken want we verliezen steeds meer tijd en vliegen dan liever rechtstreeks naar Cancun. Ze zegt dat we dat beter in San Salvador kunnen vragen omdat zij niet kan zien of er ruimte is op een andere vlucht...vreemd.

Eenmaal in San Salvador gaan we direct weer opzoek naar de balie en leggen voor de zoveelste keer het verhaal uit. De jongen neemt ons weinig serieus en de irritatie begint toe te nemen. Jitze kookt van woede en lijkt in staat om de jongen aan z´n Tacastropdas over de balie te sleuren. Ik besluit dat ik beter het woord kan voeren maar ook dit heeft weinig uitwerking. Het enige dat hij voor ons kan doen is een hotel en taxi regelen in San Salvador, ik vertel hem dat dat niet het enige maar het minste is dat hij kan doen. En dat ik een andere compensatie verwacht. Maar omboeken doen ze niet, volgens hem kan het niet, maar dat lijkt me sterk. Een andere compensatie is een voucher t.w.v. $ 400 om nog eens met Taca te vliegen. Ja daar heb je wat aan als je in Nederland woont. Jitze vraagt boos hie hij er bij komt dat we ooit nog met Taca zouden willen vliegen. Na een uur onderhandelen blijkt de maatschappij onvermurwbaar en besluiten we onszelf niet langer te kwellen en naar het vijfsterren hotel te gaan. Nadat we luxe kamer en badkamer hebben geinspecteerd ploffen we neer o het terras van het hotel met veel te dure drankjes en blazen we stoom af. Nadat we onze frustratie eruit hebben gegooid besluiten we om ook hier dan maar om te lachen omdat al het andere weinig zin heeft. Morgen nog een uurtje vliegen en dan zeggen we Taca voorgoed gedag. We genieten van de luxe van het hotel en bedenken ons dat dit waarschijnlijk de enige keer zal zijn dat we in zo´n luxe oord verblijven. Het ontbijt de volgende ochtend is zo´n enorm buffet dat we onze ogen uitkijken.

Precies op tijd worden we naar het vliegveld gebracht en alles verloopt vandaag gelukkig soepel. Aan het eind van de middag komen we zonder gedoe aan in Belize City. Omdat we gelezen en van verschillende mensen hebben gehoord dat het er onveilig is, hebben we een hostel geboekt en laten we ons door een taxi brengen. Het hotel is een beetje vergane glorie, en nee onze kijk hierop is niet veranderd door de laatste twee nachten in dure hotels. Er is behalve een kiosk met hamburgers, biertjes en afschuwelijk sigaretten niets in de buurt. We belsuiten de avond door te brengen op het dakterras dat waarschijnlijk ooit leuk is geweest maar nu bestaat uit muren met afgebladderde verf en kapotgewaaide, omgevallen, metalen parasols die volop klepperen in de zeewind.
De volgende ochtend nemen we de eerste boot naar Caye Caulker, een eilandje op een uurtje varen van het vaste land. Het weer is vreselijk, harde wind, donkere, dreigende lucht en regen. Welkom in de Caribean. Als we van de boot komen is het gelukkig even droog en kunnen we opzoek naar een betaalbare slaapplek want we hebben al begrepen dat het hier niet goedkoop is. Een slaapplek is snel gevonden. Het eiland is klein dus na een rondje lopen hebben we het gezien en gaan we genieten van de zee vanuit een luie strandstoel. ´S middags slaat het noodweer weer in alle hevigheid toe, het plenst en het stormt.. We besluiten om nog een dag te blijven en te hopen op beter weer en vertrekken de dag daarna naar Mexico.