Boten en busritten, van Puno naar La Paz.

Eenmaal in het prachtige, ontzettend ouderwetse en Tsjechisch aandoend hotel aangekomen, zijn we direct op pad gegaan om een tour naar de rieteilanden voor de volgende dag te regelen. Ten eerste omdat we al hadden begrepen dat Puno een stad is waar je niet voor je lol langer verblijft dan noodzakelijk, en ten tweede omdat we twee speedies bij ons hadden die veel wilden zien in krap twee weken. Omdat Puno nog een stuk hoger ligt dan Cuzco, nam de hoogteziekte bij mam nog een beetje toe. In een laag tempo (slowly but steady, net als tijdens de trail) zijn we naar het centrum gelopen en werden we getrakteerd op een flinke regen- en onweersbui. Maar binnen een uur hadden we wel alles geregeld. De tour naar de eilanden voor de volgende dag, een kleine tour in de omgeving en onze bustickets voor de dag van vertrek. Aangezien het hotel niet bekend was met het fenomeen gezelligheid en nog wat drinken voordat je naar je kamer vertrekt, zijn we allemaal na het eten maar naar bed gegaan.

Na een vreselijk lawaaierige nacht en vroege ochtend (blijkbaar stallen ze midden in de nacht en ´s ochtends vroeg graag bussen vol schoolklassen in dit hotel) moesten we zelf ook vroeg op voor de tour. Met een bootje naar de rieteilanden. Het was de bedoeling om twee te gaan bekijken en daarna naar een ander eiland te varen voor de lunch. Het grootste deel van de dag brachten we door op de boot omdat het drie uur varen was naar het laatste eiland...
De rieteilanden zijn bijzonder om te zien en vooral hoe ze worden gemaakt. Maar allemaal hadden we een gevoel van een toeritische attractie. We zijn uitgenodigd in hun rieten huisje, waarin een tv stond en kleding hing, en waarvan ons inmiddels duidelijk was dat ze er niet echt woonden. Vervolgens werden we naar het marktje geleid zodat we ons geld uit konden gaan geven. Toen mam toch (voor de verandering) besloot om maar niets te kopen, werden we nageroepen met: Please Marianne, you´ve visited mij house!! Het gevoel werd nog extra versterkt door het inzetten van ´Vamos a la playa´ door de traditioneel geklede dames op het moment dat wij wegvoeren van hun eiland. Jammer.. Op het bootje dat we namen naar eiland twee (een rieten bootje) klom een meisje aan boord, dat ons gedurende de tien minuten varen verblijdde met liedjes in allerlei talen, in opdractht van de schipper. Het optreden werd afgesloten met een rondje met de pet en nadat ze haar zuurverdiende centjes had geincasseerd draaide ze zich gauw van ons weg om in een hoekje te gaan zitten tellen. Op het tweede eiland hadden we maar liefst tien minuten de tijd om rond te kijken voordat we richting het derde eiland zouden varen. Ofwel de eilanden zijn prachtig maar je schaamt je bijna voor je ´toerist zijn´ omdat ze hun show om die reden opvoeren.

Na drie uur varen (voor Jitze en Fem slapen en voor mam en mij lekker bovenop de boot wegwaaien) kwamen we bij eiland nummer drie. Ik had geen hoge verwachtigen en vond het een beetje onzinnig om drie uur te varen voor een eilandje. Maar ondanks dat drie uur best lang is, was het eiland de moeite waard. Een mediterraans aandoend eiland in Lake Titi Kaka. Het meer is zo groot dat het eerder aandeed als een grote blauwe zee. Voordat we gingen lunchen moesten we een (volgens de gids) klein stukje lopen. Dit hield een wandeling van meer dan een uur in, met stukken omhoog en soms een beetje vlak. Wel een prachtige wandeling! En een heerlijke lunch met soep, vis, omelet en koude cola. We zijn niet dol op cola, maar wel na de flesjes lauw tot warm water die we zelf bij ons hadden. Na de lunch begon de tocht omlaag, ja ja onze favoriete afdaling weer, want ook hier houden ze van trappen. Gelukkig niet zo steil als tijdens de trail zodat ik samen met Fem rustig naar beneden kon klauteren. Jitze ver voor ons uit en mam ergens ver achter ons, afgeleid door het eiland dat ze prachtig vond en natuurlijk door de dames die hun marktwaar proberen te slijten.

Ook op de terugweg hebben we bovenop de boot gezeten. Dit keer volop in de zon, zodat Fem zelfs de bovenkant van haar handen had verbrand, lang leve factor 30 in Zuid Amerika! Nu snappen we waarom ze hier in de gemiddelde farmacia tot boven de factor 100 verkopen!

Op dag twee hebben Fem en mam een rustig ochtendje gehad (waarop mam al mijn kapotte kleding heeft gerepareerd!! Helaas is dat zwarte broekje alweer stuk mam..) en zijn Jitze en ik met een taxi naar een plek buiten de stad (dat wil zeggen meer dan een uur rijden) gegaan. Jitze had thuis gelezen over een muur die als krachtplaats bekend staat. Na veel navragen en zoeken op internet hebben we het gevonden, want de naam die we in gedachten hadden bleek niet helemaal te kloppen. Erg genoeg ben ik de naam nu ook alweer kwijt. Onze taxichauffeur had blijkbaar ook geen idee maar uiteindelijk hebben we de plek gevonden. Een prachtige plek van rood steen (geen baksteen). In de rotswand zit een inkeping waarin je op je knieeen kunt gaan zitten, met je hoofd richting wand, zodat je de kracht zou kunnen voelen. Jitze heeft het uiteraard geprobeerd en vertelde later dat het er verdacht sterk naar urine rook... Is dat dan wat ze bedoelen dat je je daar een met de natuur kunt voelen...
Nadat we twee minuten met z´n tweeen op de plek waren geweest kwam onze chauffeur (heel lief en goed bedoeld) aanzetten met een oude man uit het dorp die ons het een en ander wilde uitleggen (en natuurlijk geld wilde innen). Zelf hadden we bijzonder weinig belang bij een gids die we niet konden verstaan, het was me niet duidelijk of hij binnensmonds Spaans sprak of een heel andere taal, maar goed we konden hem moeilijk afwimpelen. We wilden gewoon rondlopen en de plek bewonderen maar in plaats daarvan sleepte hij ons mee omhoog over steile, niet erg betrouwbaar uitziende, paadjes, en hield een onverstaanbaar verhaal. Omdat we weinig tijd hadden i.v.m. de tour die we voor die middag hadden gepland, konden we voorkomen dat hij ons voor nog wat extra soles verder het gebied mee in zou nemen. Na een verontschuldiging voor onze haast en het betalen van de entree vroeg hij om een fooi, die hij duidelijk veel te laag vond. We hebben hem gelaten voor wat hij was en zijn vertrokken richting taxi. En alhoewel er een half uur geleden in geen velden of wegen een mens te bekennen was, was het nieuws dat er twee toeristen waren gearriveerd blijkbaar als een lopend vuurtje door het dorp gegaan. Ineens waren er vrouwtjes opgedoken die ons allerlei zaken (die we beslist niet wilden hebben of niet mee konden nemen, zoals zware stenen) aanprezen. Ons ´nee, maar toch bedankt´ werd met weinig enthousiasme ontvangen.

´s Middags na de lunch hadden we een tour gepland naar Sillustani, waar we oude graven van voor en tijdens de Inca periode gingen bekijken. In een oude bus die eerst de halve stad doorkruiste om mensen op te pikken, dit verliep alles behalve soepel waardoor we ons afvroegen of we goed geboekt hadden, gingen we op weg. Onderweg moeten mooie dingen te zien zijn geweest waarvan mam het jammer vond dat we niet stopten, maar ik heb alleen maar geslapen. In een warme hobbelende bus is dat (voor mij) onvermijdbaar.
Eenmaal op de plaats van bestemming bleek dat we de gids en groep konden volgen opweg naar boven. De gids had het tempo er behoorlijk in zodat het voor mensen met nog steeds aanhoudende hoogteziekte lastig volgen is. Dat was ook gelijk het moment dat ik besloot voor mijn zeventigste geen groepsreis te boeken. Ik had het ook niet overwogen, maar de irritatie zorgde voor de overtuiging om het ook echt niet te doen. Blijkbaar was ik de laatste dagen teveel opgejaagd door gidsen. Kom groep, bij elkaar blijven, hier heb je een heel handig vip-kaartje met een opvallend geel lint zodat ik kan zien dat je bij mijn groep hoort...jullie zijn groep ´sol´ omdat het lint zo geel is als de zon... Vamos, de bus weer in, we gaan, jullie tien vrije minuten zijn voorbij... Deze gids irriteerde me puur omdat hij gids was en een groep bij zich had waar wij onderdeel van waren. Al met al was de plek mooi en was het best een prima tour en klim.

In Puno maken ze gebruik van (naast de gebruikelijke vele, vele taxi´s ) riksha´s zoals in India. Op het moment dat mam deze voertuigjes in het oog kreeg was het duidelijk, ze moest er in! De eerst dagen was het er niet van gekomen maar op de laatste dag, toen we terug kwamen van onze tour, stonden er twee op weg naar het hotel. Zonder onderhandelen zijn we ingestapt (dom want we hebben echt veel te veel betaald) en zijn de twee riksha´s in een wedstrijd naar beneden gescheurd. Sommige wensen zijn makkelijk te volbrengen voor een paar (teveel) sol!

Vandaag verlaten we Peru en gaan we naar Bolivia. Heel jammer want we hebben het heel leuk gehad in Peru! Maar wie weet wat Bolivia ons gaat brengen..
We hebben belachelijk goedkope busticktets en zijn dan ook benieuwd naar de bus die ons naar La Paz brengt. Of eigenlijk naar Copacobana, vlak over de grens, daar volgt een buswissel. We hebben vier plekken naast elkaar achterin de bus en zonder problemen brengt de bus ons richting de grens. Voordat we de grens oversteken stoppen we op een plek met toilet en een wisselkantoor. Jitze wisselt dollars tegen bolivianos en komt erachter dat de koers die ze hanteren schrikbarend is.. Nou ja, we hebben in elk geval wat Boliviaans geld. Het oversteken van de grens bestaat uit veel wachten (niet geheel onverwacht) en bij verschillende loketten je paspoort en vooral het ´uitreisbriefje´ laten zien. Bij het Boliviaanse gedeelte doen we hetzelfde, onze bagage is nooit gecontroleerd, wat we bijzonder vonden. Nadat we minstens een uur bezig zijn geweest om (lopend) de grens over te komen, niet omdat het ver lopen is maar omdat het wachten lang duurt, kunnen we de bus op Boliviaans grondgebied weer in en worden we naar Copacobana gebracht. Het lag in onze planning om daar een aantal dagen te blijven maar hebben dit i.v.m. de komst van mam en Fem geschrapt. Na drie kwartier om te lunchen kwam er een andere bus om ons het laatste stuk naar La Paz te vervoeren. De bus vanuit Puno viel gelukkig mee, de bus naar La Paz was een typisch ´lokale´ bus. Ofwel een uurtje of vier hobbelen, vooral als je vier plaatsen op de achterbank hebt. Na een tijdje gereden te hebben, werden we in het Spaans verzocht de bus te verlaten. Ik probeerde te horen wat de reden was van het uitstappen maar door een ouder Frans echtpaar dat de neiging had om alleen met elkaar te communiceren wanneer er iets belangrijks verteld werd, had ik geen idee. Eerst dachten we nog dat het een plaspauze was, maar al snel bleek dat we een ticket voor een bootovertocht moesten kopen. De bus reed pas aan de andere kan van het meer verder, dus we moesten er overheen. Wij in een motorbootje en de bus op een platte schuit. Aan het eind van de middag kwamen we aan in La Paz waar we afgezet werden voor een ´uitstekend hotel, waar ze vast nog wel kamers hadden´..ja vast..maar wij gaan opzoek naar wat anders. We hadden geluk, het eerste hotel had plek. Vooral voor Jitze een grote opluchting want sinds de huisgemaakte eiersalade in Cuzco (ongeveer zes dagen daarvoor) kon hij zijn darmen nog niet volledig vertrouwen.

Markten, souveniers en nog meer markten..

Na een nacht goed slapen op een zacht bed en 's ochtends een heerlijke douche, ja na vier dagen niet douchen is elke douche heerlijk, moesten we eerst nog onze backpacks ophalen bij Ninos 2 waar we voor onze trail verbleven. De backpacks zouden voor ons verkast worden, maar helaas. Daarna lekker ontbijten met ei, kaas en brood i.p.v. alle lekkere maar toch aparte dinge die we tijdens de trail kregen. En natuurlijk gezellig met z' n viertjes bij kletsen. Marianne had erg last van de hoogte maar gelukkig hadden we nog sorojchi pillen die wij voor de trail hadden gekocht maar niet hadden gebruikt, en die leken te helpen. De rest van de dag hebben we rustig aan gedaan, wij om bij te komen en Marianne omdat ze door de hoogte niet meer kon. Natuurlijk zijn we wel even de stad in geweest om de kraampjes te bekijken.

Terwijl de dames vast koffie gingen drinken ben ik nog even teruggegaan naar Bamba Experience om ze te vertellen wat ik er van vond. Tot mijn plezier zaten er een aantal toeristen te wachten en vroeg de jongeman achter de balie gelijk hoe de Inca Trail was geweest. Ik heb hem kort maar duidelijk verteld dat de Inca Trail geweldig was geweest maar dat hun leugens de pret wel bederfden. Het duurde niet lang voor hij wit wegtrok en alleen nog maar sorry kon zeggen. Aangezien ik niet het idee kreeg dat er nog enige compensatie zou komen ben ik maar weg gegaan, hem daar met de nieuwe toeristen achterlatend. Dat gaf wel een fijn gevoel!

Na de koffie die weer eens niet te zuipen was, zijn we de tour naar de Machu Picchu gaan regelen voor Marianne en Femke voor de maandag. Het duurde even en kost een hoop geld maar uiteindelijk waren we geslaagd. Terug bij het hotel hebben we een Taxi geregeld voor zondags naar Pisac HET marktplaatsje vlak bij Cusco.

Na het eten ging Marianne terug naar het hotel omdat de hoogte toch wel erg vermoeiend was. Maaike, Femke en ik gingen nog even de stad in om Laura (van de inca trail) haar verjaardag te vieren. Weer heel gezellig om zo met zijn allen (het nederlands groepje plus Oscar de gids) bij elkaar te zijn. Eerst wat drinken en later nog dansen in de disco. Tegen 1 uur zijn wij afgetaaid want de volgende ochtend was het markt dag!

Zondag dus op tijd op ontbijten en zelfs onze taxi was op tijd.
Hotel Ninos is opgericht door een Hollandse die opkwam voor de straatkinderen in Cusco. De taxichauffeur is een van de eerste kinderen die door Jolanda is opgevangen. Onderweg naar Pisac vertelde hij af en toe wat over de bezienswaardigheden rondom Cusco. Ook zijn we nog even gestopt bij een opvang voor lama's, alpaca's en vicunas. Maaike en ik hebben natuurlijk onderhand wel genoeg lama's gezien maar voor Marianne en Femke natuurlijk erg leuk. Even later hebben we nog even genoten van het uitzicht vlak voordat we Pisac in reden.

In Pisac wachte de chauffeur twee uurtjes op ons terwijl wij over de markt struinden. Maaike heeft een mooie hanger gekocht en Marianne bijna al haar souveniertjes voor thuis plus natuurlijk een kerststal. Op de markt was ook nog een klein stukje waar de lokalen hun inkopen doen en komen eten. Erg leuk om te zien. En toen was het helaas (vooral voor Marianne) al weer tijd om terug te gaan.

De volgende ochtend vertrokken Marianne en Femke al vroeg naar Machu Picchu, maar dat ging niet helemaal vlekkeloos. Iedereen versliep zich en toen was er geen taxi, die kwam natuurlijk wel, maar 30 minuten te laat. Later zouden we horen dat ze nog vaker moesten wachten en dat er eerst geen Engels gids was. Gelukkig hebben ze wel volop genoten. En dat gaf ons de kans en tijd om jullie het eerste deel van het verhaal van de Inca Trail te vertellen.

Op dinsdag hebben de dames Cusco verder verkend, maar ben ik grotendeels bij het hotel gebleven omdat mijn darmen aan het protesteren waren.

Woensdagochtend vertrokken we op tijd met de toeristen bus van Cusco naar Puno. We kregen mooie VIP-kaartjes om zodat de gids ons kon herkennen. Onderweg zouden we een aantal keer stoppen voor bezienswaardigheden. De eerst was een kerkje dat vol in de stijgers stond i.v.m. restauratiewerkzaamheden. De tweede was een oude Inca site. De derde stop was de lunche, die niet erg bijzonder was. De vierde stop was op het hoogste punt van de reis met het uitzicht op de bergen. En als vijfde een klein museumpje, waar we met moeite allemaal in pasten. Het was wel grappig om het een keer zo te doen maar op de Inca site na vond ik het niet echt een aanrader. Om 17 uur kwamen we aan in Puno en pakten we een taxi naar de Americano Inn, de naam zegt het bijna al..goedkoop.

Inca Trail dag 3 & 4 (Blaren, spierpijn en voldoening..)

Inmiddels hebben we de Inca Trail alweer een tijdje achter ons gelaten. De pijn en uitputting zijn we vergeten en de herinnering aan een heel bijzondere ervaring staan ons nog bij. Maar ondanks dat is het niet moeilijk om het voor het verslag even terug te halen. Excuses voor het lange wachten, maar de afgelopen twee weken hebben we samen met mam en Fem een deel van Peru en Bolivia doorgesjeesd. Van deze twee weken volgt natuurlijk ook nog een verslag met bijbehorende foto´s. Maar eerst het einde van onze trail.

Nadat we de beruchte tweede dag hadden overleefd, kwam de moed langzamerhand weer een beetje terug. Als we dit konden moesten we de rest ook kunnen doen. Wat alles wel wat lastiger maakte waren onze spieren. Na dag twee weigerden ze een beetje dienst, ze deden het nog wel, maar schreeuwden het uit van pijn en vermoeidheid. We hadden een gruwelijk koude nacht wat onze lichamen niet ten goede kwam. Toen we op dag drie onze tent uit kropen deed iedere gezette stap vreselijke pijn. Ik vroeg me af hoe we deze dag moesten doorkomen. Onze gids gaf ons en twee anderen een kleine voorsprong bij de start van dag drie zodat we een beetje in konden komen. De eerste meters omhoog werden gedomineerd door pijn, pijn, pijn. Maar gelukkig waren we na een tijdje wat warm gedraaid en werd de pijn minder. In een behoorlijk tempo hebben we de groep bij kunnen houden en hebben we een groot deel met z´n allen gelopen. Goed voor het groepsgevoel en een goede stimulans. Vandaag moest een mooie dag worden omdat we door the cloud forest zouden lopen. De paden werden op een gegeven moment iets minder steil waardoor het lopen iets makkelijker gaat. Om goed rond te kunnen kijken of een foto te maken moet je echter alsnog even stil gaan staan omdat de paden verre van geasfalteerd zijn. Even niet opletten betekent minstens struikelen. Maar mooi was het zeker! Zelfs de pauzes hebben we deze ochtend meegemaakt omdat we met de groep opliepen. ´S middags werd dit helaas weer anders.. Na de lunch begonnen we opnieuw aan een stuk afdalen..duidelijk niet ons sterkste punt. Aangezien ik tijdens de afdaling van dag twee al verschillende keren door m´n enkel was gegaan, gaf ´ie er ook deze dag regelmatig de brui aan. Na een keer of wat vond hij het waarschijnlijk voldoende zodat ik op de trappen onderuit ging. Na twee keer besloot Oscar (onze gids) om een stevig verband aan te leggen. Met een iets stevigere enkel hebben we de weg naar beneden vervolgd maar de verloren tijd konden we niet meer inhalen. Dus opnieuw een korte pauze voor ons. Wel was het met recht een mooie dag met ruines met schrikbarend stijle trapjes (met schrikbarend hoge tredes) en de omgeving van het cloud forest! Slechts tien minuten na de geplande tijd kwamen we in het kamp aan. Op deze laatste kampeerplek voor het einde van de trail, kwamen alle kampen bij elkaar. Overal waar je keek stonden koepeltentjes en grote eet- en kooktenten. Er was zelfs een douche, met koud water, dat wel. Er werden haren gewassen en er werd gerelaxed. Ik heb het haren wassen nog maar een dagje uitgesteld. Of je nou drie of vier dagen vreselijk smerig bent... En het koude water was niet erg aanlokkelijk. Al snel was het weer tijd voor thee met verse popcorn! Thuis eten we bijna nooit popcorn, maar hier was het heerlijk en iedereen is zo gretig dat de schalen in een mum van tijd leeg waren! Na de popcorn opperden de gidsen om nog een laatste Inca ruine te gaan bekijken. Nee het was niet omhoog of naar beneden maar vlak.. Hoe vlak het ook mocht zijn, mijn portie mochten ze aan fikkie geven. Ik was net zo blij dat ik uit m´n wandelschoenen was dat ik echt niet van plan was ze eerder aan te trekken dan de volgende ochtend. Jitze kon het nog opbrengen dus is meegegaan. Het was een prachtige ruine, maar prachtig waren mijn boek en het uurtje in mijn eentje ook.
De koks en porters werden nieuwsgierig toen ik in m´n eentje op een krukje naast de kooktent zat te lezen. Ze bietsten een sigaretje en begonnen vragen te stellen. Een leuk onderhoud terwijl ik wachte op de rest van de groep. Terwijl ik daar zat bleven er mensen binnenkomen die met luid gejuich onthaald werden omdat ze ook deze dag weer hadden gered. Een mooie aanmoediging.

Op het moment dat de rest van de groep terugkwam begon het te regenen en is het tot de volgende ochtend niet gestopt. Jammer genoeg was onze tent lek, precies boven mij vielen dikke druppels op mijn slaapzak. ´s nachts werd ik wakker van de kou die door de natte slaapzak werd veroorzaakt. Jitze had het bloedheet en is in de natte slaapzak gekropen en heeft zich afgedekt met een poncho.

De volgende ochtend om half vier klopten de porters op de tent om ons te wekken met een kopje cocathee. We hadden weinig tijd, om vier uur moesten we lopen. Op het moment dat we onze tent uitkwamen hield het spontaan op met regenen, wat een geluk. Natuurlijk begonnen we de dag wel met natte, smerige kleren maar we zouden in elk geval niet natter worden.
We sliepen vlak voor de poort die toegang biedt tot het laatste stuk lopen tot de Sungate. Precies om vier uur vertrokken we en kwamen tot ieders verbazing als eerste groep aan bij de poort. Daar moesten anderhalf uur wachten. Omdat wij als eersten waren konden we zitten, we zagen meer en meer groepen aankomen, totdat je er met alle mensen die de trail lopen staat.

Onze gids had verteld dat de laatste dag een rare dag is omdat sommige mensen het laatste pad tot de Sungate rennend afleggen. Ze heben blijkbaar zo´n drang om als eerste bij de gate te zijn dat ze iedereen voorbij stormen, met gevaar voor eigen en andermans leven..
Hij adviseerde ons om aan de bergkant te blijven om te voorkomen dat je wordt aangestoot door de renners en de afgrond in valt. Goeie tip van onze gids want renners waren er inderdaad. En erg subtiel ging het meestal niet. Zelfs op de meest smalle trapjes wilden ze er nog langs. Nadat we een aantal keer waren ingehaald (ondanks ons eigen hoge tempo) besloten we op smalle trapjes lak aan ze te hebben en ze maar even te laten wachten tot een breder stuk van het pad. Wel een vreemde gewaarwording dat laatste stuk van het pad. Je weet dat je er bijna bent en dat je het dus ´gewoon´ hebt gehaald! Een heerlijk gevoel! Het laatste stuk was nog even pittig, door het hoge tempo van de koplopers en misschien ook de druk van de ´speedies´ liep ik duidelijk boven mijn eigen tempo. Dat vond ik niet erg, maar ik kon ook niet weten dat er nog een heel stijle trap kwam. De monkey stairs.. zo stijl dat je je moet vastgrijpen aan de volgende tree en jezelf een beetje omhoog hijsen. Met hulp van Jitze en vooral niet naar beneden kijken kwam ik boven. Het tempo werd weer opgevoerd en zo legden we met de tong op onze schoenen de laatste meters af tot de Sungate. Vanaf daar kun je voor het eerst de Machu Picchu zien, althans..als er geen enorme wolk in de weg zit. We zagen dus niks. De wolken komen en gaan snel zodat we uiteindelijk zicht hadden op de Machu Picchu! Door de wolken had het wel iets heel spannends, je wacht voortdurend totdat er iets wordt prijsgegeven. Uiteindelijk heeft Jitze toch nog een aantal foto´s kunnen maken, ook zonder wolken.

Na een korte pauze begonnen we nu echt aan het laatste stuk. Het pad naar de Machu Picchu. Een pad naar beneden (niet zo heftig dit keer) dat we op ons gemak hebben kunnen doen. Eenmaal bij de Machu Picchu wordt je naar buiten geleid en moet je opnieuw door de controle om de Machu Picchu opnieuw op te mogen, omslachtig maar ach. Onze inmiddels geliefde stokken moesten we inleveren omdat die niet mee mogen om beschadigingen te voorkomen. Voor de ingang dromden steeds meer fris gewassen toeristen samen. Ik hoorde iemand tegen een gids zeggen dat we er wel erg moe uitzagen..goh..
We waren op, voelden ons vies zolas we ons nog nooit hadden gevoeld en hadden honger. Na een half uurtje konden we de Machi Picchu weer op om daar nog een tijd met de gids rond te kijken. Ik was zo moe dat het me niet snel genoeg kon gaan, hoe mooi en interessant het ook was! Steeds meer toeristen betraden de Machu Picchu, grote groepen en groepen met pubers. Ik vond het zo´n vreemde gewaarwording om ineens, na meer dan drie dagen in de natuur, me in dit massatoerisme te bevinden. Sterker nog, ik vond het afschuwelijk!
Na de rondleiding hebben we een plekje buiten gezocht en daar gewacht op onze Nederlandse medetrailers. We zouden de rest van de dag in Aguas Calientes doorbrengen omdat onze trein pas om zeven uur zou vertrekken. We hebben dit hangend en kletsend gedaan. Toen we eindelijk bij de trein aankwamen, bleek dat de trein twee uur vertraagd was. Iedereen was moe maar er zat niets anders op, dan onze plek op de grond maar weer in te nemen en te wachten. Na langs wachten, een trein en daarna een bus kwamen we uiteindelijk na enen in Cusco aan.
Daar stonden een, door ons aanbellen bij het hostel, uit hun slaap gerukte mam en Femke op ons te wachten.

Als ze zeggen dat dit een ´once in a lifetime experience´ is, dan klopt dat in ons geval. We zijn blij dat we het hebben meegemaakt, nog blijer dat we het gewoon hebben gedaan en volbracht, maar we doen het (hoe mooi het ook was) niet nog een keer. Maar mocht je benieuwd zijn naar hoever je over je, normaal gesproken gestelde, grenzen heen kunt gaan, dan raden we zeker aan om de trail te gaan lopen.

Inca Trail dag 1 & 2

Allereerst..we hebben nieuwe foto's geplaatst in de map met walvissen, volgens mij krijgen jullie daarvan geen melding. Maar als je je nog mocht vervelen op een druilerige maandag op kantoor of ergens anders...er is dus nog wat nieuws te zien.
En dan nu de eerste twee dagen van de Inca Trail door de ogen van Jitze.

Om 6 uur s'ochtends werden we op gehaald door onse gids, helaas zonder auto. We moesten eerst de straat uit lopen en de hoek om en op de volgende hoek werden we opgepikt door het busje dat ons naar de Inca Trail zou brengen. Het lijkt er op dat we een abonnement hebben op gescheiden zitten. We waren de laatsten die op gehaald werden en daardoor waren er nog maar twee plekjes over en niet naast elkaar natuurlijk!
En daar gingen, we op weg naar Ollantaytambo voor een ontbijt en daarna door naar het befaamde 82 km punt (het begin van de Inca Trail). In Ollantaytambo bleek dat een van de Zweedse meisjes last had van de hoogte, op aanraden van onze gidsen kocht ze nog wat coca bladeren en een fles met roze inhoud ( zou ook helpen!?!).

Bij km 82 werd de bus uitgeladen en konden we voor de laatste keer naar een 'gewoon' toilet. We kregen 2 flesjes water per persoon en wat fruit en snacks, ons Inca Trail survivalpakketje. Ook werden onze tassen gewogen en te zwaar bevonden, ik had ze zelf nog gewogen de avond ervoor en wist zeker dat dit niet het geval was. Daarbij kwam dat het het zoveelste was dat niet helemaal klopte.

Tijdens onze briefing voor de Inca Trail was ik er al achtergekomen dat er geen lodge meer was op de derde avond ( in de lodge zou je kunnen douchen, accu's opladen (van onszelf en telefoons) en een heerlijk koud pilsje kunnen krijgen), ook mochten we geen 5 kilo aan personlijke spullen meenemen maar 3 kilo, want de slaapzak en het matje moest je ook mee rekenen volgens Bamba Experience. In de informatiemail staat het toch echt anders. Ook was ons beloofd dat we de eerst twee dagen ieder 2 keer een liter water zouden krijgen, nu was al duidelijk dat dat 2 keer 625 ml was.

Ik was dus behoorlijk pissig toen er gezeurd werd over 0,2 kilo en heb misschien niet zo heel vriendelijk duidelijk gemaakt dat dat waarschijnlijk de duffelbag was waar onse spullen in moesten. Na wat gemopper ging onze gids akkoord.

Terwijl we stonden te wachten tot de porters alles ingepakt hadden, hadden we even de tijd om de groep beter te leren kennen, we waren met negen. Wij, nog een Nederlands stel, een Nederlandse meid alleen, twee Zweedse meiden en een Oostenrijks stel. Alle Nederlanders hadden het uitgebruide pakket de rest niet dus die moesten alles zelf dragen. Helaas voor Maaike geen dikke slome Amerikanen. Idereen zag er redelijk sportief uit alleen het Zweedse meisje zag er wat zwak uit.

Na een klein half uurtje wachten gingen we op pad, eerst langs het treinstationnetje voor een foto bij het bord van het begin punt. Daarna naar de controlepost. Daar moesten we weer een tijdje in de rij, paspoort en ticket laten controleren. En toen was het zo ver!! De brug over en lopen maar, gelijk flink om hoog. Iederereen had er zin in dus het tempo lag hoog, iets te hoog voor ons. We besloten al snel om ons eigen tempo aan te houden en niet als hijgende honden de rest te volgen, het zou de komende dagen nog zwaar genoeg worden. De eerste pauze was al erg snel, even drinken en eeen verhaaltje over de trompetbloem, volgens sommigen gifgtig, volgens anderen een drug. Onze gids vertelde dat vijftien jaar gelden, toen de Inca Trail nog niet van regels was voorzien, de trekkers zich regelmatig te goed deden aan dit goedje, waardoor er de volgende dag regelmatig naakte mensen op het pad lagen, was vast een grappig gezicht!

Bij het volgende stuk lopen kwamen we lang een begraafplaatsje, Maaike en ik grapte nog, dat zijn vast de mensen die de Inca Trail niet gered hebben. Het was heerlijk weer, een lekker zonnetje en zo vorderde de eerste dag lekker. We bekeken nog een Inca site en tegen tweeen kwamen we bij de lunchplek aan, op dat moment begon het net te regen. De spullen snel onder een plastic zeil en wij de tent in voor de lunch. Als voorgerecht rolltjes met mosterdsaus, daarna een heerlijke maissoep en als hoofdgerecht kipschijven met rijst en groete. Echt heerlijk! Hoe krijgen ze het voor elkaar op een gasje in een tent? Na deze zeer uitgebreide lunch, was de regen gelukkig voorbij en konden we nog even genieten van de kippen en de puppies die op het kampeerterrein rondliepen. En toen mochten we weer zelf gaan lopen. Het was wat bewolkter maar daardoor wel heerlijk wandelweer. We kwamen langs nog een Inka site, die er echt geweldig uitzag. Terwijl onze gids daar wat dingen over vertelde vlogen er twee papagaaien voorbij, geweldig om die vogels zo in het wild te zien. Het laatste stuk lopen viel zwaar, dan merk je echt dat je al de hele dag aan het lopen bent. Vooral als je dan op de camping ook nog een kwartier moet klimmen. De tentjes stonden al klaar, we mochten even relaxen en de tent slaapklaar maken. Na een half uurtje was er thee met popcorn, een beetje een gekke combinatie, maar als je zoveel gelopen hebt wel erg lekker!!! Nog even relaxen en toen weer eten. Weer drie gangen en ook weer erg lekker. Bij het afsluitende kopje thee gaf Pablo, onze gids, de info voor de volgende dag. Vooral je eigen tempo houden en zigzaggend naar boven. Het zou zwaar worden maar als we rustig aan deden zou het geen probleem zijn.

Toen mochten we eindelijk naar bed (het was al 19.30). Lekker in de gehuurde mummieslaapzak, de mijne rook naar wc verfrisser, maar niet te lang overnadenken en lekker slapen.

Dag 2

Om half vijf werden we gewekt met een lekker kopje coca/muntthee en een bakje warm water om je op te frissen. Aankleden en inpakken even naar het bijzonder smerige hurktoilet en toen ontbijten: thee, vers sap, beker powerpap, geroosterde broodjes en een dikke pannekoek met papaya. Hoe verwachten ze dat je nog beweegt na zo´n ontbijt. Bij vertrek bleken we geen water te krijgen!!!! Het wordt steeds leuker, dus ik klagen bij de gids, maar dit was wat hij door gekregen had en ik moest maar bij het reisbureau klagen. Ik heb me er maar bij neergelegd en zo gingen we op pad. Na tien minuten konden we bij een kraampje wat water kopen, 1 flesje koste 6 sol in Cusco betaal je voor het zelfde flesje 1 sol. Big business dus.

Al snel bleek de rest voor ons toch een maatje te groot, ook Matilde (het zweedse meisje) voelde zich beter en ging er als een speer van door. Wij liepen lekker op ons eigen tempo genoten van het mooie uitzicht! Na een half uurtje kwamen de gidsen achter ons lopen en voelden we ons toch een beetje opgejaagd. Als je daar zo loopt word je regelmatig ingehaald, aan de ene kant door medehikers, aan de andere kant door de porters. Petje af voor deze dragers, ieder met ongeveer 25 kilo op de rug rennend over de ongelijke paden met soms alleen slippertjes aan hun voeten en geen stevige hike schoenen. Ik zou niet graag in hun slippers staan voor die paar sol die ze er mee verdienen.

Na een klein uurtje kwamen we bij de eerste rustplaats van de dag. De rest zat of lag rustig op ons te wachten, we konden nog even naar het toilet en toen gingen we alweer, voor ons dus niet echt pauze. 2,5 uur ploeteren om op de tweede rust plek te komen, we waren kapot! Even zitten en een welverdiend sigaretje roken (ik dan, Maaike heeft het roken tijdens het lopen grotendeels afgezworen). De gids vroeg wie er morgen een biertje wilde, dan kon hij dat nu bestellen want dit was de laatste plek waar je nog iets kon kopen tot aan Machu Picchu. Wij hebben natuurlijk een biertje besteld en toen zelf nog wat water gekocht. Toen was het alweer tijd om te gaan. Terwijl sommigen langer dan een half uur pauze hadden gehad moesten wij dus al weer na tien minuten gaan lopen op weg naar Dead woman's pass, het hoogste punt van onze trail, 4100 meter. Nu werd het echt zwaar, niet alleen omdat het nog stijler werd maar ook omdat de vermoeidheid al in de benen zat. Met een hoop zuchten en steunen en mueslierepen sleepte wij ons er doorheen, op de voet gevolgd door Oscar, onze tweede gids. Doordat we achteraan liepen, liep hij steeds bij ons in de buurt om te kijken of we nog hulp nodig hadden. Erg vriendelijk maar soms ook wat storend omdat je er zo wel op gewezen wordt dat je de langzaamste bent van de groep. Met een paar kleine stops om op adem te komen kwam dan eindelijk de top in zicht, maar wat kunnen laatste meters zwaar zijn! Gelukkig werden we de laatste paar meters aangemoedigd door ons groepje en bereikten we op eigen 'kracht' en doorzettingsvermogen de top. Daar stond een vies koud windje ons op te wachten. Even snel een groepsfoto maken en weer verder, maar nu naar beneden. Dat wordt een makkie dachten we.....

Helaas naar beneden is niet ons ding, terwijl sommigen bijna rennend naar beneden gingen, ging het bij ons stapje voor stapje. Hoge tredes en hobbelige paden maakte het bijna zwaarder dan naar boven. Maaike zakte regelmatig door haar enkel en na zo een uur gedaald te hebben kregen we nog maar met moeite het ene been voor het andere. De concentratie werd steeds minder waardoor we steeds vaker struikelden of mis stapten. Toen Oscar vertelde dat we nog maar een 20 minuten hoefde te lopen waren we dan ook erg opgelucht. Om 14.15 kwamen we eindelijk aan bij de tent. Dus maar een kwartiertje later dan de aangegeven, gemiddelde tijd. Alles deed pijn en we bleken allebei een flinke blaar te hebben. Maar wat een genot om je schoenen en klamme sokken uit te trekken en even op slippers te lopen. Even later kregen we de uitgebreide lunch en de rest van de dag bestond uit relaxen en eten.

Na het eten kregen we weer info over de volgende dag, Het zou een lange dag worden en we moesten een hoger tempo aanhouden om voor het donker bij de volgende camping te zijn. Ook moesten we doorgeven hoeveel gekookt water we de volgende dag wilden hebben omdat er geen water te koop zou zijn.

Toen we buiten een sigaretje stonden te roken, vroeg de gids of ik ook een sigaret voor hem had want op zo'n hoogte (3800 meter) vonden ze dat wel lekker, dus hebben we een sigaret gerookt met onze twee gidsen. En toen lekker ons bed in want het zou een koude nacht worden.

Veel klimmen, vrienden komen & gaan en voorbereidingen

Na een zwaar vermoeiende rit van tien uur in de nachtbus, komen we om half zes ´s ochtends aan in Cusco. Een half uur eerder dan gepland, de bussen hebben hier regelmatig vervroeging i.p.v. vertraging. Tenminste, als je een wat duurder busticket koopt. Normaal gesproken zijn de ritjes nachtbus prima te doen en komen we niet helemaal gebroken aan. Helaas hadden we dit keer de pech om voor een ontzettende asociale oude man te zitten. Om het half uur ramde hij tegen onze stoel aan om te zeggen dat de stoel (die hij zelf heerlijk achterover had gekiept om te kunnen slapen) naar voren moest omdat hij anders te weinig ruimte had. De eerste keer leek het nog een eenmalige grap te zijn maar na twee keer waren we zo pissig dat Jitze op mijn plek is gaan zitten zodat hij de man de volgende keer kon vertellen dat dit geen manier van doen was. Ik heb hem nog in mijn beste en vriendelijkste Spaans uit proberen te leggen dat dit niet werkte maar ik werd compleet genegeerd. Toen hij voor de derde keer op de stoel beukte, kreeg hij in plaats van mijn gezicht een heel boos gezicht van Jitze. Die zich niets van het Spaans aantrok maar hem in het Engels heel duidelijk maakte dat hij op kon rotten... Hij heeft zich daarna redelijk ingehouden maar we hebben beiden nauwelijks geslapen. Ik omdat de situatie zo vervelend was en Jitze waarschijnlijk door enorme woede.
Al met al kwamen we dus doodmoe aan in Cusco. Voor de eerste keer hadden we een kamer geboekt waar we zo in konden, een perfecte timing! Zo konden we eerst een paar uur slaap inhalen voordat we ons naar het centrum zouden begeven.

Omdat we niet van te voren wisten hoeveel last we van de hoogte zouden krijgen, hadden we ervoor gezorgd dat we ruim de tijd hebben om te wennen. Voordat Marloes en Paul zouden terugkomen van hun Inca Trail hadden we nog bijna vier dagen.
Het mooie van zo´n reis is dat dingen soms anders lopen dan je denkt. We hadden helemaal geen last van de hoogte! Natuurlijk, het lopen gaat was zwaar, maar geen andere symptonen. Het hotel dat Marloes en Paul uit hadden gezocht, hebben wij ook geboekt en ligt tegen een berg met prachtig uitzicht. Maar voor uitzicht moet je omhoog.. Een flinke klim met als kers op de taart een trap op het einde. Een goede oefening voor onze Inca Trail. Heel rustig als oude mensjes lopen we omhoog. Als je maar even iets te snel gaat hol je jezelf voorbij en ben je buiten adem. Sommige trappen lijken dan ineens zo inmens lang! We proberen ook expres heel langzaam te lopen om een goed tempo voor de trail te vinden. De grootste vergissing (naast het boeken van de trail ;-)) is waarschijnlijk om te hard te beginnen en binnen no time uitgeput te zijn. Dus we oefenen en oefenen. Eerst met name in de stad omdat ons hotel toch zo hoog ligt maar later in deweek hebben we een wandeling naar een Inca side gemaakt. Nog lang niet zo ver als de dagen op de trail, dit was waarschijnlijk ongeveer anderhalve of twee kilometer in plaats van vijf uur, maar je moet iets doen. En om nou al een oefen trail te lopen voor de echte..je kunt ook te ver gaan.
We zijn in een traag tempo omhoog gelopen en kwamen zonder al teveel problemen boven. Dat voelde in elk geval goed, dit kunnen we in elk geval. Nu maar hopen dat de trail net zo voortvarend verloopt..
Omdat Marloes en Paul ons voorzien hebben van uitstekende adviezen (en natuurlijk fantastische verhalen) zijn we toch nog maar winkeltjes ingedoken met afritsbroeken en hoge factor zonnebrand. We hebben allebei een ontzettend charmante afritsbroek aangeschaft, waarbij Jitze er iets beter opstaat dan ik, zonnebrand factor 45 (!!), hoedjes en brillen tegen de zon en een lading chocola en cocabladeren. En niet te vergeten prachtige hoofdlampjes en vier rollen wc-papier! Aan onze uitrusting zal het niet liggen..
We hebben al van veel mensen verhalen gehoord over de trail, zonder uitzondering vertellen ze dat het loodzwaar maar zeer de moeite waard is. We zijn benieuwd..nog twee nachtjes slapen voor ons vertrek. Gisteren hadden we onze briefing, helaas bleken er wat dingen veranderd. De lodge met koude biertjes die we op de derde dag aan zouden doen en waar we zouden slapen, blijkt ineens niet meer te bestaan..jammer dat niemand ons dat heeft vertelt. Ook blijkt het gewicht dat je aan de dragers mee kunt geven bijna gehalveerd..boek je daar zo´n dure tour voor.. Nou ja, we moeten het er maar mee doen en gewoon met goede moed starten dinsdag om totaal afgepeigerd terug te keren na vier dagen hiken. Gelukkig zijn we reuze sportief en hiken we in Nederland ook naar hartelust, dus zal ook dit voor ons een peuleschilletje worden... Wat was er ook maar weer mis met een dagje Machu Pichu met de trein en bus???

Afgelopen dinsdag om een uur of half tien kwamen twee dodelijk vermoeide maar ook ontzettend enthousiaste hikers het terras van het hotel oplopen. Zo bijzonder om met Marloes en Paul hier in Peru te zijn! Leuk om alle verhalen te horen over de trail, maar ook fantastisch om gewoon buikpijn van het lachen te krijgen om een stomme grap tijdens de koffie op een terras. Het is heel leuk om even andere input te krijgen na bijna tweeenhalve maand met z´n tweeen. We hebben ook maar besloten dat het beste moment voor het eten van Cuy (nee geen koei maar cavia) op dat moment met z´n viertjes was. Voor de zekerheid hebben we er twee besteld en daarnaast (gewoon) twee keer alpaca vlees omdat we geen idee hadden wat we konden verwachten. Marloes en ik hadden heel verstandig de kont van de cavia afgesneden en de kop aan Jitze en Paul overgelaten. Ze hebben lang zitten kluiven..
Een cavia krijg je niet als fileetje, nee je krijgt ´m gewoon zoals hij is, maar dan wat minder donzig..
Geen echte aanrader zo´n cavia, er zit natuurlijk bijzonder weinig vlees aan en het is erg duur. Het smaakt een beetje naar kip, maar dan met een taai vel. Leuk om geprobeerd te hebben, maar het zal vermoedelijk bij deze ene keer blijven.
Op de laatste gezamenlijke dag verhuisden Jitze en ik naar een ander hotel. We hadden gelezen over Ninos hotel, opgezet door een Nederlandse vrouw die zich heeft toegelegd op projecten voor straatkinderen. We hadden het hotel een paar dagen eerder bekeken en besloten dat we hier met Mam en Femke zouden gaan slapen. Het hotel ligt niet zo hoog, dat leek ons in overleg met het thuisfront beter, conditietechnisch gezien..
We hadden bedacht om een taxi te pakken, maar uiteindelijk besloten we stoer te doen en de tweeenhalve kilometer met alle bepakking te gaan lopen. Hoe moeilijk zou het zijn.
Jitze dacht dat als we de enorme trap naar boven zouden nemen, we daarna een veel makkelijkere route zouden hebben. Anders moesten we eerst helemaal naar beneden en vervolgens weer omhoog. Uiteindelijk stemde ik in. Voetje voor voetje beklommen we de trap. Wonder boven wonder kwamen we alleen lichtelijk buiten adem boven. Jammer genoeg bleek de route net iets anders te lopen dan Jitze had gehoopt. We hebben de zwaarst mogelijke route gekozen, die met name omhoog liep, weer naar beneden en weer omhoog. Met hoofden als druipende tomaten kwamen we bij het hotel aan. Opnieuw een goeie oefening voor de trail zullen we maar zeggen. Maar de iets minder alternatieve route was veel makkelijker geweest!

Na twee hele leuke dagen met z´n vieren waarin we toch nog af en toe ons eigen pad hebben gekozen (Marloes wilde natuurlijk wél haar boleto turistico opmaken, een biljet dat je koopt voor verschillende Inca sides en musea) hebben Marloes en Paul na een laatste gezamenlijk biertje op ons favoriete balkonnetje, de bus gepakt naar Arequipa. We hebben ze ´ons´ hotel in Arequipa aangeraden. De volgende dag kregen we al via Marloes de groetjes van de receptioniste daar en hadden ze al van de dames gehoord hoe goed Jitze kon dansen!

De afgelopen dagen hebben doorgebracht met wandelen, shoppen (alleen maar praktische zaken) en het bijwonen van twee parades. Waarvan het precies was is ons niet duidelijk geworden, maar feestelijk was het wel!

De zenuwen voor de trail beginnen, zoals misschien logisch is, wel te komen. Hoe zal het zijn en hoe zal het gaan? Redden we het wel (vast wel)? Wordt het niet alleen maar afzien? Niet alleen het lopen maar ook het kamperen. We houden heel erg van kamperen, maar dit is niet zoals een gemiddelde camping in Frankrijk of Italie begrepen we. Eerlijk is eerlijk, het uitzicht zal adembenemend zijn en de plek waar je bent uitzonderlijk. Maar we hoorden dat er ook uitzonderlijk veel poep je slippers in kan lopen wanneer je ´s avonds in het donker naar het toilet (een gat in de grond) gaat. Vandaar de hoofdlampjes. En op onze bergschoenen naar de wc. Ach, misschien is het net als een bevalling..spannend en onbekend van te voren, veel pijn en viezigheid tijdens maar achteraf...als je er eenmaal bent.. Maar ja daar weet ik natuurlijk niets van...
Mochten we de vier dagen levend doorkomen, dan zullen jullie zeker van ons horen hoe het was!

Koken, condors en snelle danspasjes

Ten eerste een toevoeging op het vorige verhaal:
Ik werd door een opmerkzame volger gewezen op het feit dat het nou niet helemaal duidelijk was waarom we een deel van de reis hebben gewijzigd (bedankt Len).

Het westelijke deel dat we wilden gaan doen ligt op zeeniveau. Dat zou betekenen dat we eerst weer moesten dalen, om vervolgens een heel stuk te moeten stijgen, naar Cuzco. Omdat wij op 2300 meter al ziek werken en Cuzco hoger ligt, waren we bang dat we opnieuw zouden moeten wennen. Dat is op zich geen ramp, maar we zouden misschien te weinig tijd hebben om te wennen voor de start van onze Inca Trail. Dus hadden we het risico gelopen dat we de trail niet konden lopen. Het was een prachtig excuus geweest om deze slopende trip over te slaan, maar dat was onze eer te na. Nu is het vast duidelijker.

Toen we met behulp van liters cocathee weer wat begonnen op te knappen, vonden we dat het hoog tijd was om weer eens wat te gaan doen. Zonnen en een boek lezen is heerlijk maar het voelt op den duur wat onbevredigend. Daarom zijn we donderdag opzoek gegaan naar iets meer cultuur en activiteit! Dit resulteerde in een kookcursus voor de volgende dag, een tweedaagse tour naar de Colca Canon in het weekend, acht uur Spaanse les voor mij en een salsacursus. Zo waren onze komende dagen weer goed gevuld. En tussen de bedrijven door hebben we het Pre-Columbiaanse museum en het klooster meegepakt.

Op vrijdagmiddag was de kookworkshop die begon met een bezoek aan de lokale markt. Meer verschillende soorten aardappels dan je je voor kunt stellen, Peru heeft 3000 soorten...
Ook aan groente was geen gebrek, en het fruit..ik denk dat we een kwart nog nooit hadden gezien. Omdat voor onze mede-koks ook gold, konden we proeven wat we wilden. Erg leuk en vaak verrassend lekker! Zo proef je fruit in Nederland niet!
Na een half uur slenteren over de markt, was het tijd voor het echte werk. We propten ons weer in het busje en vertrokken richting de buitenkeuken in de tuin van het hotel.
Daarstonden de ingredienten al voor ons uitgestald, alleen het schort en de koksmuts ontbraken nog. Nadat we waren omgetoverd tot heuze koks en de opperkok ons drie gevraagd had of we onze handen echt hadden gewassen, konden we beginnen.
Op het menu: Ceviche (rauwe vis in limoen, zout en kruiden), een taartje van aaradppelpuree, tonijn en avocado (is lekkerder dan het misschien klinkt) en Lomo Saltado (vlees met ui en tomaat). Voor Jitze waren vooral de eerste twee gerechten een beproeving, niet om te bereiden maar om op te eten. Maar zelfs de rauwe vis, die ´gekookt´ wordt doordat je het een tijdje laat staan in limoen en zout, heeft ´ie geproefd! Het blijft echter wel bij een keer.
Na veel snijden, roeren en proeven was de Lomo Saltado aan de beurt. Op heel hoog vuur stond een wok (zonder anti-aanbaklaag) waar volgens de hulpkok een béétje olie in moest. Nadat ze de halve fles olie in de pan had geleegd, waarschuwde de kok mij dat ik m´n fototoestel bij de hand moest houden. Toen ze een lepel knoflookpasta in de pan kieperde sloeg de flam in de pan. Dat bleek normaal te zijn, maar vervolgens moest je wel snel handelen voordat alle olie zou verbranden. De kookcursus heeft ons geleerd dat een beetje olie en een beetje zout, hoeveelheden zijn waarvan de gemiddelde dietist of huisarts stijl van achterover slaat.
De kok bleek ook zeer bedreven in het mixen van een echte Pisco Sour, dus het toetje was was snel gemaakt. Zelfs het verse fruit dat hij had meegenomen van de markt was niet veilig voor de Pisco! Maar een goeie combinatie was het wel! En de lekkerste Pisco Sour die we tot nu toe hebben geproefd! Het avond eten hebben we die avond maar overgeslagen...

De volgende ochtend werden we om acht uur verwacht bij de receptie voor het begin van de tour naar de Colca Canon. Toen we om tien over acht in het busje stapten stond onze (hele lieve) receptioniste ons enthousiast uit te zwaaien, hasta manana!
Met een man of vijftien begonnen we aan de vijf uur durende rit naar Chivay, waar we zouden overnachten. Het was voor ons een mooie test want we zouden onder andere stoppen op het hoogste punt van de tour, op ongeveer 4900 meter. De tour ging door een nationaal park met llama´s, alpaca´s en vicuna´s. Aangekomen op het hoogste punt had ik inmiddels hoofdpijn gekregen en voelde me wat licht in m´n hoofd. Jitze stapte enthousiast de bus uit om foto´s te maken en ik liep er enigzins verdwaasd achteraan. Ik kan me de stop welq herinneren maar ik heb er weinig echt van meegekregen. Eenmaal terug bij de bus ontdekte Jitze nadat hij even gebukt had dat de hoogte ook hem te pakken had gekregen.
Rond lunchtijd kwamen we aan in Chivay, waar we heel logisch, eerst lunchten. Vervolgens bracht de bus ons naar ons hotel. Daar hadden we vrije tijd (jeuh) tot vier uur, dan werden we weer opgehaald om naar een bronnenbad te gaan. Je mocht slechts een half uur in het bad blijven, dat leek me erg kort. Maar na een kwartier hebben we ons op het randje gehezen, veel te heet!
Andere mensen dobberden rustig rond en namen af en toe een slokje van een koud biertje. Dat hebben we maar overgeslagen, hoogte, hitte, bier....

Van een stel in ons hotel in Arequipa, die deze tour vlak voor ons hadden gedaan. hoorden we dat het eten ´s avonds geweldig moest zijn. Compleet met muzikanten en traditionele dansers. Het klonk ons in de oren als een georganiseerde busreis voor bejaarden die vermaakt moeten worden, zelfs tijdens het eten, maar ze waren zo enthousiast dat we onze sceptische houding over boord zetten. Dat was dom... Toen we werden opgehaald voor het eten, bleken wij de enige naievelingen die erin ware getrapt. De rest van onze groep was zo slim geweest het aanbod af te slaan en zelf opzoek te gaan naar wat te eten. Misschien hadden onze oude hotelgenoten geen smaak of hadden ze een duurdere tour geboekt... Het restaurant was een met plastic zijl overdekte pizzaria, het zat vol met schoolkinderen, de bediening rende als een kip zonder kop rond, de wijn was waarschijnlijk echt Peruaans, want het was niet te drinken en het eten..ach..het kon erger. Gelukkig hadden we dan nog de muziek en de dans waarop we even wilden wachten, we hadden ons eten namelijk allang op. Maar aangezien het er niet naar uit zag dat we snel een ober konden strikken om ons de rekening te brengen, bleven we nog even zitten wachten en kletsen met twee van onze tourgenoten uit Lima, die inmiddels aangeschoven waren voor een warme wijn (het leek me een soort glugwein) en de muziek. Toen de muziek eindelijk begon bleek dat we ook wel wat eerder hadden kunnen vertrekken... Ze hebben welgeteld een nummer gespeeld en gedanst, een soort stappen of huppelen waarmee zelfs de meest a-ritmische persoon nog uit de voeten kan. Nadat ze klaar waren met de dans mocht je op de foto met de dansers en muzikanten. Wie wil dat nou nog tegenwoordig, dachten we... Maar ik heb nog nooit zoveel mensen, zo snel met fototoestellen op dansers af zien rennen! Ze gedroegen zich alsof Michael Jackson zelf het dansje had uitgevoerd en ze nu naast hem mochten poseren! Helaas was het hierdoor zo druk bij de dansers dat wij de foto hebben moeten overslaan, jammer, jammer.
We hebben toch maar snel de rekening gevraagd en onze reisleidster ons de weg naar ons hotel laten uitleggen. Wachten op het vertrek van de bus (die er waarschijnlijk alleen voor ons was en voor de chauffeur en reisleidster die zich misschien wel prima vermaakten) hebben we snel ingeruild voor teruglopen naar ons hotel. We weten het zeker, dit doen we nooit weer!

De volgende ochtend worden we om zes uur ´s ochtends weer opgepikt met het busje en de andere reizigers zijn erg nieuwsgierig naar onze belevenissen bij het etentje. We kunnen ze geruststellen, ze hadden niets gemist.

De volgende ochtend stonden we om 6 uur klaar om opgepikt te worden voor de rit door de Colca Valley naar de Colca Canon. De Colca Canon met z´n condors is bijzonder maar de Colca Valley is echt prachtig! Zo ver je kunt kijken zijn terrassen waarop mais en aardappelen verbouwd worden, klinkt misschien suf maar dat was het zeker niet! We hopen dat we dat door de foto´s een beetje duidelijk kunnen maken. Na een aantal keer stoppen voor de broodnodige foto´s, bereikten we Colca Canon. Helaas was het niet hét seizoen om condors te spotten maar als we onze vingers gekruisd hielden, hadden we misschien geluk... En dat hadden we! We moesten er wel een tijdje op wachten. Toen we op een muurtje zaten te wachten kwam er een groepje kinderen naar ons toe, waarvan een jongetje in keurig Engels vroeg of hij ons mocht interviewen. Dat mocht en zo werden wegefimd en geinterviewd. Na het interview van een vraag of drie bedankte hij ons uitermate vriendelijk. Toen kwamen de fototoestellen tevoorschijnen wilden alle kinderen giechelend met ons op de foto. Nadat weeen tijdje onze beste tandpastaglimlach hadden getoond vertrokken de kinderen opgewonden.
En daar kwam dan toch de eerste condor! Jitze is zich weer te buiten gegaan aan het maken van foto´s maar het resultaat mag er dan ook wezen. Hij heeft zichzelf nog wel even vervloekt omdat hij de grotere lens toch wat te duur vond...
Toen voor de tweede keer een condor zich liet zien kwam hij veel dichterbij. En uiteindelijk vlogen ze met z´n drieen tussen de bergen door. Volgens mij hadden we een goeie dag, samen met honderden andere mensen. De condors zijn populair en waren die dag erg fotogeniek!

Na anderhalf uur begon de terugreis met opnieuw een tussenstop in Chivay voor de lunch. Omdat we bij hetzelfde bufetrestaurant aten als de dag ervoor, besloten ook wij er voor te kiezen om de lunch daar over te slaan. Samen met Nederlands stel en twee Duitse gepensioneerde broers zijn we een sandwich gaan eten. Toen we richting het centrale plein liepen kwamen we een enrome begrafenisstoet tegen, compleet met dragers die de kist met vlag boven hun hoofden droegen en met fanfare..bijzonder! Na onze sandwich liepen ze nog steeds in een lange stoet over het plein en waren er veel meer mensen bij gekomen. Ze stopten voor een gebouw waar uit de luidsprekers een soort afscheidstoespraak wed gehouden.

Onderweg moest er natuurlijk, net als op de heenweg, gestopt worden bij een aantal toeristische plekken waar je verzoop in de souveniers. Ook kon je natuurlijk op de foto met een lama, of met een havik op je hoofd..
Een van de medereizigsters had een cactusvrucht gekocht bij een van de mooi geklede dames. Ze heeft de vrucht de bus rond laten gaan om te proeven...ik heb nog nooit zoiets zuurs gehad! Zelfs die groene en rode zure matjes zijn er zoet bij! Na wat slapen en plaspauzeswerdenwe weer afgezet bij ons hotel en onthaald door de receptioniste. Die ons en iedereendie het maar horen wilde steeds vertelde dat we haar lievelingsgasten waren. Misschien kwam dat doordat we zo lang bleven en een dure kamer hadden.

Toen de maandag aanbrak begonnen mijn lessen Spaans. Jitze had er na Buenos Aires echt genoeg van, dus begon ik aan mijn privéles. Ik heb zoveel informatie gekregen dat het me nog duizeld als ik er aan denk, maar ze heeft me enorm veel geleerd. Nu nog actief gaan beheersen. Iedere dag oefenen natuurlijk, dat deed ik ook keurig gedurende de lesweek..maar nu is het weer wat afgezakt...ik vind de moed vast wel weer.

Omdat Jitze jaren gelden heel dapper heeft geroepen dat hij wel salsalessen wilde nemen, leek me dit de uitgelezen kans om ermee te beginnen. Samen met twee mensen uit Canada begonnen we aan de les. Ik was blij dat ik nog niet alles wat ik van Juan Carlos geleerd had vergeten was en dus ging het me makkelijk af. Jitze heeft alles in de strijd gegooid maar de docente had zo´n moordend tempo dat het niet te volgen was. Het was duidelijk dat het voor haar gesneden koek was en ze verwachtte dat het niet zo moeilijk kon zijn voor een ander om te leren. Volgens mij hebben we in twee lessen gedaan wat ik ooit in zeven lessen leerde en het tempo van de muziek was meer iets voor gevorderden. Maar Jitze heeft zich kranig geweerd en zelfs af en toe de draak met haar gestoken door overdreven heupwiegend te dansen. We hebben samen gedanst en achteraf heeft hij van de medecursisten en de giechelende medewerksters van het hotel (die steeds om het hoekje gluurden) vele complimenten mogen ontvangen!

We hebben ons ook nog even verdiept in klooster dat jaren afgelsoten is geweest van de buitenwereld en sinds de jaren vijftig open is gesteld voor publiek. Erg mooi, met vooral veel oude kamers waar de nonnen verbleven.
Bij Arequipa is in de jaren negentig, in een vulkaan het lichaam van een Inca meisje gevonden. Ze heeft jaren ingevroren gezeten nadat ze door haar stam aan de goden was geofferd. Doordat ze ingevroren was, is haar lichaam heel goed bewaard gebleven en had ze nog huid en organen toen ze haar vonden. Door de activiteit van de naastgelegen vulkaan is het ijs gesmolten en kwam ze tevoorschijn. Ze is volledig onderzocht en is nu te bekijken, opnieuw ingevroren, in het museum. Een interessant verhaal maar ik kwam met een naar gevoel weer naar buiten.

Onze twee weken in Arequipa zitten er alweer op. Wehebben een nachtbus geboekt naar Cuzco, Daar blijven we (met waarschijnlijk een uitstapje naar Puno met Marloes en Paul) ook ongeveer twee weken. Zo hebben we opnieuw de tijd om te wennen aan de hoogte, mocht dat nodig zijn. We hebben de Inca Trail voor de boeg met als afsluiting een ontvangst door mam en Femke die dan twee weken met ons mee zullen reizen en die dag net in Cuzco zijn aangekomen.

Langzaam aan en cocathee...

Lieve lezers!
We hebben het in het begin van onze reis natuurlijk al een keer gemeld hier, maar ik doe het nog nog maar een keer.. We vinden het super om elke keer al jullie reacties te lezen! Dat is het leukste aan het bijhouden van een site :-)

We hebben Chili inmiddels ruim twee weken geleden achter ons gelaten, tijd voor Peru!
Misschien is het jullie opgevallen dat ons reisschema aardig is aangepast. De hele westkant van Peru hebben we geschrapt. Heel erg jammer, maar we hebben keuzes moeten maken.
Niet omdat we te weinig tijd hebben, want zoals iedereen wel weet, als we iets hebben is het tijd!
Uit onderstaande zal wel duidelijk worden hoe onze eerste week in Peru is verlopen en waarom we onze planning hebben omgegooid.

Aan het eind van een lange zaterdag reizen kwamen we aan in Arequipa, welkom in een andere wereld! Volgens mij heeft Jitze daarover al wat genoemd in het vorige verslag. Ineens sta je écht in Peru! Vrouwen in rokken dragen hun lange haren in twee vlechten en hun kind in een doek op hun rug. Alles lijkt minder strak georganiseerd dan in Argentinie en Chili en de busticket verkopers schreeuwen je de oren van het hoofd. Lima, Lima, Limaaaaa! Cuzco, Cuzco, Cuzcooooo!! Nee bedankt, na zeven uur in een bloedhete bus, geen Lima en Cuzo voor ons. Maar wel een taxi naar een hotel, waar we hopen dat ze een kamer voor ons hebben. Want zoals gewoonlijk zijn we op de gok gegaan en hebben we niets geboekt. Hoe meer reizigers we spreken, hoe vaker blijkt dat we een van de weinigen zijn die dat doen. Maar tot nog toe heeft ons dat geen echte problemen opgeleverd. En ook hier hebben we geluk. De receptioniste laat ons twee kamers zien, een iets goedkopere en een wat duurdere en laat aan ons de keus. Als ik een korte blik werp op Jitzes gezichtwordt me duidelijk dat de keus niet moeilijk zal zijn. De iets duurdere kamer heeft een groot tweepersoons bed en doet iets luxer aan. Jitze kijkt een beetje verliefdnaar het grote bed met spierwitte lakens...wenemen ´m.
Nadat we van de laatste zonnestralen in de grote binnetuin hebben genoten, wordt het heel snel donker en fris. We pakken onze vesten en gaan inhet centrum opzoek naar wat te eten en drinken.
Tijdens zo´nbusreis probeer je zo weinig mogelijk te drinken omdat naar het toilet in een hobbelige bus niet ideaal is. Sterker nog, deze bus had geen toilet...
Het eerste stukje lopen vanaf ons hotel gaat omhoog. Jitze zet flink de pas erin zoals hij gewend is te doen. Na een paar meter zegt hij hijgend dat we het maar iets rustiger aan moeten doen. In een tempo waarin een gemiddelde negentig-jarige met rolator ons lachend in zou halen, lopen we naar het centrum. Wat is er aan de hand...oh ja hoogte!!
Lichtelijk uitgedroogd bestellen we een cola (bah) en wat te eten. We hebben een plekje gevonden op het plein op een van de vele balkons. We zitten volop in de wind dus zijn erg blij met de ponchos die de ober ons aanbied. Over het eten hoeven we het verder niet te hebben, dat was geen succes,maar we hebben een mooi uitzicht op het verlichte plein.

Omdat we erg moe waren, het koud was en Jitze toch echt last had van de hoogte zijn we op tijd ons frisse bed ingekropen. Jitze heeft de hele nacht bewust van het mooie bed kunnen genieten, hij heeft geen oog dicht gedaan. Op hoogte kun je soms slechtslapen.
Op de tweede dag hebben we besloten om maar even rust te nemen totdat Jitze zich beter voelt, In de tuin is datgeen straf, het is zonnig, warm en we hebben een laptop en boeken, niets meer aan doen. Omdat we naar het centrum moesten om te eten, maakten we twee keer per dag de wandeling naar het plein.
Terwijk ik dacht dat ik er makkelijk van af kwam met de hoogte had Jitze het zwaar. Helaas begon het op dag twee en nog meer op dag drie bij mij ook toe te slaan. Hoofdpijn, misselijk, buitenadem zonder inspanning (tenzij je een boek lezen erg inspannend vindt), een hart dat op hol slaat, heel moe en weinig eetlust. Een klassiek geval, behalve dan dat het bij mij pas na een tijdje begint in plaats van direct. Ach, ik ben nooit de snelste geweest.
Het stomme was, we zaten nog niet eens erg hoog, ik geloof dat we slechts op 2300 meter zaten. Dat beloofde weinig goeds voor Cuzco en Puno en vooral voor de Inca trail!
We hebben zitten wikken en wegen over wat wijsheid was en hebben eerst maar eens bij de receptie gevraagd wat we het beste konden doen. Het antwoord: Cocathee drinken.
Tja, prima plan maar is dat voldoende?
We hebben een zakje cocablaadjes ingeslagen en Jitze heeft voor de zekerheid toch een arts om advies gevraagd. De arts kwam samen met een assistente en onderwierp ons aan een volledig onderzoek met een soort echo apparaat. Hij heeft geconcludeerd dat we beiden gezond waren. Een goed hard, goeie longen, goeie lever en nog een aantal andere organen. Ook concludeerde hij dat ik niet zwanger was, dat was dan ook weer mooi meegenomen. Op een rode vlek in m´n maag na konden we er prima mee door. De rode vlek zou een ontsteking zijn. Misschien vandaar het eeuwige darmprobleem, haha!
Jitze had een duidelijk sporthart en moest nodig weer gaan sporten. Maar voorlopig voelde de wandeling naar het centrum al als een uur in de sportschool, dus dat leek ons eerst voldoende.
De dokter schreef wat receptjes uit voor een aantal pillen maar zijn meest dringende advies was: Cocathee! De pillen tegen hoodpijn en tegen hoogteziekte (die je alleen mocht nemen in noodgevallen) hebben we nooit opgehaald. We hebben een grote pot cocathee gezet.
Wonder boven wonder ging het vanaf dat moment beter met ons. Het looptempo ging langzaam maar zeker omhoog van een negentig-jarige naar een zeventig-jarige en aan het eind van de week liepen we bijna weer in ons normale tempo. De kok waarvan we op vrijdag kookles zouden hebben, vertelde ons dat de werking van cocabladeren nooit is bewezen. Dat maakte ons niet veel uit, ook zonder bewijs kan het helpen, al is het maar als placebo. Wij waren ermee geholpen.
Hij gaf ons het advies om te denken aan rode bloedlichaampjes, als je veel aan ze denkt worden er meer aangemaakt...misschien is dit wel wetenschappelijk is bewezen...

Onze dagen in de tuin werden opgeleukt door Paco, de tuinschildpad. Iedere ochtend werd hij gevoerd door een van de andere gasten. Paco kwam niks te kort, en verorberde de banaantjes met veel smaak. Ik heb nooit geweten dat een schildpad nog zo´n grote bek heeft. Het was ook best een grote schildpad. Toen ik op een middag aan het skypen was met pap en mam, schuifelde er iets onder mijn stoel door en duwde met z´n kop tegen m´n benen. Hij was opzoek naar aandacht, hij bleek ergens op een ´bouwplaats´ rondgescharreld te hebben want hij zat van top tot teen onder een dikke laag witte verf. Jitze heeft de hulptroepen ingeschakeld en de schoonmaaksters hebben een uur op zijn buik staan schrobben met zo´n groen schuursponsje. Weer fris en fruitig werd zijn buik als beloning (of waarschijnlijk noodzaak) ingesmeerd met vaseline.Na dit ongelukje hebben we hem minder vaak gezien...

Life is sweet, when the Pisco is sour!

Jeuh! Jitze is in zijn digitale pengeklommen!

Na een nacht in een bloedhete en benauwde bus, kwamen we
rond negen uur ´s ochtends aan in Arica, een stadje vlakbij de grens met Peru.

Met de taxi naar een hostel....volgens de LP (Lonley Planet) een leuk hostel met zwembad, sauna en massage, dat leek ons wel wat. Maar daar aangekomen viel het wel tegen, een beetje in verval geraakt zullen we maar zeggen. We hebben de kamer bekeken maar besloten toen om toch maar even verder te kijken. Dus met alle bepakking op het centrum ingelopen en toen richting optie 2, maar waarom moet je toch altijd weer om hoog lopen:(. Na zo´n 20 minuten zwoegen kwamen we aan bij hostel Jardin del sol.Dat was een hele verademing, schoon, netjes, duidelijk beter onderhouden en tegelijkertijd zag het er ook nog gezellig uit.
Nadat we ingecheckt hadden kregen we zelfs nog ontbijt, een lekker broodje kaas en een kopje thee, daarna volgde een heerlijke douche.

Terwijl Maaike twee uurtjes ging liggen lezen op het dakterras, ben ik twee uurtjes gaan slapen, want in de bus had ik wel geslapen maar om nou te zeggen dat ik uitgerust was...

Tegen twaalven zijn we de stad ingelopen door de winkelstraat en gelijk door naar de kust dachten we. Maar eerst kwam de haven tegen en zoals ons wel vakker gebeurt was het strand weer eens verder lopen dan we dachten. Maar na een goed half uur was dan eindelijk het strand in zicht. Een mooie baai met bij behorende palmbomen!

Aangezien we nu toch echt wel dorst en honger hadden, stapten we het eerste de beste restaurantje binnen zonder naar de kaart te kijken. Het uitzicht was geweldig maar ik word altijd een beetje nerveus als je door drie obers wordt bedient met vlinderdasjes. Op de kaart stonden alleen maar luxe gerechten terwijl wij trek hadden in een simpele lunch. Na een lekker vers sapje zijn we toch maar opzoek gegaan naar een iets simpeler tentje.
Even later zaten we in een retaurantje op het strand met een frisje en een paar mini empanadas. Lekker simpel lekker goedkoop.

Na de lunch zijn we over het strand teruggelopen. Ondanks dat er een paar mensen aan het zwemmen waren vonden wij de zee nog erg koud aanvoelen dus bleef het bij een beetje pootje baden waarna de lange weg terug begon.

´S avonds hebben we in de winkelstraat bij een restaurantje/snackschuur wat gegeten. Het was erg lekker en voor de verandring niet duur. Na het eten bestelde Maaike een kopje thee. Dat bleek anders dan gewend. Hier krijg je een leeg kopje, dan komen ze langs met twee kannetjes, de een gevuld met hele sterke thee daaruit schenken ze tot jij aangeeft dat het genoeg is en dan vullen ze de rest van je kopje met heet water uit de tweede kan. Een beetje als de koffie van Marianne en Herman maar dan met water.

Terug bij het hostel nog even een sigaretje roken voor het slapen gaan, toen we opgeschrikt werden door een vreemd schrapend geluid. Even dachten we aan een rat of zo maar toen we beter keken bleek er een schildpad te zitten!! Dat maak je ook niet elke dag mee, een hostel met huisschildpad.

Toen we in bed laagen kregen we onze tweede schrik. Een brommend geluid en alles begon even kort te schudden! Dit was de tweede aardschok die we voelde. In La Serena hadden we er ook al een mee gemaakt maar die was ietsje heftiger, hij begon hetzelfde maar eindigde in een heftige schok.

De volgende dag hebben we lekker winkels gekeken zonder iets te kopen, zoals een goede Hollander betaamt. Toen de zon doorbrak wilde ik nog even een mooie foto van de kerk maken. De kerk gemaakt, in Frankrijk door meneertje Eiffel, zou helemaal van metaal zijn op de deur na. Volgens ons klopt dat niet helemaal, in ieder geval zijn de raamkozijnen ook van hout. Op de terugweg ondekten we een leuk patiootje met wat terrasjes, tja daar moesten we natuurlijk even van genieten. Na een vers sapje was de vraag, wat nemen we nu voor drankje? De ober, een jonge vent uit Santiago die ook van reizen houdt, vond dat we een Pisco Sour moesten proberen. Om twee redenen, 1 het was happy hour, punt 2, deze was veel lekkerder want hij was gemaakt met echte Peruaanse Pisco. Wij hebben het na even twijfelen toch maar gedaan en dat hebben we geweten! Ik weet niet hoeveel alcahol er in dat glas past maar het zat er vol mee! De ober kwam ons dan ook trots vertellen dat hij het zelf gemixt had. Daarna zijn we maar weer netjes op bier en wijn overgestapt om de schade te beperken. Maaike vroeg of ze ook rose hadden, het andwoord was nee maar hij had wel iets organisch. Hij haalde de fles op om het ons te laten zien en komt terug met een fles rose. Schijnbaar is rose hier nog zo nieuw dat ze de naam nog niet kennen. De fles werd ook nog uitgebreid bestudeerd door collega´s en schoonmakers. Maar Maaike was bij met haar eerste rose van de vakantie. Terwijl we daar redelijk aangeschoten begonnen te worden (door die ellendige Pisco Sour) besloten we om nog maar een dagje te blijven en een massage te boeken voor de volgende dag. Maaike ging voor Hot stone en ik voor een therapeutische nek- en schoudermassage.

De volgende ochtend licht katerig aan het ontbijt, fijn zo n Pisco Sour. Na het ontbijt nog even navraag gedaan in het hostel over de grensovergang, de informatie was een precieze kopie van de LP. Wat wel een leuk nieuwtjes was, was dat in Peru de tijd twee uur terug gaat. Dus als wij om 8 uur uit Chili weg zouden gaan en een uur later in Peru zouden aankomen dan was het daar 7 uur. Altijd leuk om te weten.
Daarna eerst nog even lezen op het terras. Daar raakten we in gesprek met een Engelsman die voor vrijwilligerswerk naar Pisco in Peru ging om mee te helpen aan de wederopbouw na de aardbeving van 2007. Het was leuk om ervaringen uit te wisselen en hij raadde ons aan om in Peru met Cruz del Sur te reizen. Door al dat geklets kwamen we maar net op tijd bij de massage, gelukig was de masseuse nog later. We hebben alle bij genoten van de massage en de rest van de dag lekker gerelaxt

´S ochtends om 7 uur opgestaan, ingepakken en douchen, nog even ontbijten en uitchecken, plus een taxi regelen en opweg naar het busstation. Eenmaal daar aangekomen was het even zoeken naar de collectivos (soort taxi´s die je deelt en een specifieke bestemming hebben) maar die bleken op het internationale busstation te staan. Het leek net een grote ongeorganiseerde parkeerplaats. We werden naar een auto geloodst waar we in mochten stappen, we hadden geluk er zaten al drie andere passagiers in waardoor we direct konden vertrekken naar de andere kant van het station. Daar aangekomen stapt de chauffeur vrolijk uit met onze paspoorten en pas 15 minuten later zien we hem weer. Leuk al die papierrompslomp. Na 20 minuten rijden mochten we weer uitstappen om bij de Chileense grens in de rij te gaan staan. Gelukkig waren we vroeg en hoefden we niet lang te wachten, wel moesten we wederom op de chauffeur wachten. Weer een klein stukje rijden en toen de Peruaanse grens, nu moesten ook onze tassen uit de auto en konden we opnieuw in de rij gaan staan. Even wachten, stempeltje en door de scanner. Weer op de chauffeur wachten en daar gaan we weer. Na een kleine 30 minuten rijden waren we dan eindelijk in Tacna, de Peruaanse grensplaats.
We zijn gelijk maar op zoek gegaan naar de bus naar Araquipa, dat is natuurlijk een nationaal bus en wij stonden op het internationaal station gelukig liggen ze tegen over elkaar. Terwijl we daar liepen werd het gelijk duidelijk dat je echt in een ander land bent. De mensen zien er ander uit en zo Europees als Argentinie en Chili vaak aandeden, zo ver weg voel je je nu. Als we de bushal in lopen staan er overal mensen te schreeuwen met de bestemmingen van bussen. Maar wij wilden met Cruz del Sur, na even zoeken vonden we het kantoortje en vroegen hoe laat de bus naar Araquipa zou gaan 13.30 was het antwoord (het was 9.15 op dat moment). Dat vonden we te lang wachten, dus toch maar met een andere maatschappij. Hadden we niet moeten doen, hij vertrok te laat had geen a/c en stopte om de haverklap. Dus bezweet, moe en vies kwamen we aan in Araquipa.