Hete dagen en koude woestijnnachten

Na een zware nacht in een bus, die helaas minder luxe was dan we tot nu toe gewend waren, stapten we op een stoffige weg uit. San Pedro de Atacama is zo ongeveer wat je verwacht van een woestijndorp. Stoffige onverharde wegen, omringd door rode zand en stenen bergen, brandende zon en lage huisjes die van zand gemaakt lijken. De hoofdstraat bestaat uit souvernierswinkeltjes, restaurantjes en kantoortjes waar je een tour kunt boeken. De bevolking bestaat met name uit een tijdelijke, toeristen. Hadden we op onze reis nog weinig Europeanen gezien, hier word je er door onder de voet gelopen. We hoorden zelfs regelmatig Nederlands.
We hadden bedacht om maar kort te blijven omdat het zo enorm toeristisch is en we eigenlijk alleen voor de geisers kwamen. Bij de verschillende boekingsbureautjes bleek echter dat er veel meer leuke tours te doen waren. Maar meer tours betekent ook meer geld uitgeven, dus na een middag voors en tegens afwegen hebben we het toch maar bij de geisers gehouden. Naar de geisers betekent, om drie uur ´s nachts opstaan, vier uur vertrek met een busje, twee uur rijden en met zonsopgang aankomst bij de geisers. Pittig ochtendje dus! De dame bij het bureautje raade ons aan om warme kleding aan te trekken omdat het hard kan vriezen in de woestijn. Ze zei wel tien tot vijftien graden onder nul, maar het is niet helemaal goed doorgedrongen misschien. Voor de zekerheid trokken we onze warmste kleding aan (niet helemaal tegen zulke temperaturen opgewassen misschien, maar je moet wat) en stopten we onze handschoenen en mutsen die we gelukkig nog hadden van El Calafate in onze tas. Natuurlijk stonden we keurig op tijd op het busje te wachten dat ons naar de geisers zou brengen. Het was behoorlijk koud maar gelukkig was de bus er een half uur later al. Al flink afgekoeld stapten we in een klein busje waar nog een aantal andere slaperige, rillende toeristen zaten. Met ons erbij was de groep compleet en konden we opweg. Een rit van twee uur kan lang duren als het koud is. Af en toe dommelde ik wat weg omdat ik zo uit mijn slaap was gerukt, maar het werd steeds kouder. Blijkbaar had de gids niet zoveel met verwarming. Toen we bij de ingang van het national park kwamen, waar we konden betalen en plassen, waren we door en door koud. Terwijl Jitze het entreegeld ging betalen, keek ik op de thermometer die aan het huisje hing, elf graden onder nul! Geen wonder! Als het overdag zo warm is kun je je niet voorstellen dat je in zulke vrieskou terechtkomt, ook al wordt het je duidelijk verteld. Wanneer was het bij ons voor het laatst zo koud geweest, we konden het ons niet zo snel herinneren. De geisers waren bijzonder maar konden de kou niet verdrijven. We hadden verwacht dat ze meer en hoger water zouden spuiten, maar ondanks dat, toch bijzonder om te zien. Toen Jitze uitgebreid foto´s stond te maken, ben ik dichtbij een grote geiser gaan staan zodat de stoom me een beetje zou opwarmen. Na een half uur werden we aan het ontbijt verwacht. Een ontbijt bestaande uit warme chocolademelk, opgewarmd in een geiser en gekookte eitjes, jullie raden het al, gekookt in de geiser! Waarschijnlijk het meest bijzondere ontbijt dat we ooit zullen hebben!

In een ander deel van het national park is een geiser met een ´zwembad´. Jitze was zo stoer om in de afschuwelijke kou uit de kleren te gaan en in het warme water te stappen. Het was jammer dat het water niet zo warm was dat je het vervolgens niet meer koud hebt als je eruit stapt. Klappertandend en rillend over zijn hele lichaam kwam hij weer aan de kant. Daar lag een handdoek die nog een beetje nat was van de douche van die ochtend en koude kleren op hem te wachten, niet erg aanlokkelijk. Nadat Jitze weer in de kleren was, zijn we verder gereden, naar een woestijndorpje van tien huizen. Waarschijnlijk leven de mensen daar met name van de inkomsten die ze krijgen uit het toerisme. We stopten namelijk voor het eten van een empanada en een Vacuna (soort lama) spies van de barbecue. Ook stond er een vrouwtje warme mutsen te verkopen. Behalve het eten gingen ook de mutsen als warme broodjes over de toonbank. Het is toch bijzonder dat dat zó goed verkoopt, we hadden de kou inmiddels achter ons gelaten en waren weer opweg naar de warmte van San Pedro, geen muts nodig dus. Blijkbaar beweegt de herinnering tot kopen.
Onderweg hebben we veel levende Vacuna´s gezien, ze leven in het wild en lijken zich weinig aan te trekken van voorbijscheurende en stoppende busjes. Dat gold ook voor de enorme cactussen die we onderweg tegenkwamen.
Al met al en ondanks de kou, een hele leuke tour! Diezelfde avond zouden we alweer een nachtbus pakken om naar Arica te gaan, een stadje aan de grens met Peru. Hier wilden we een paar dagen blijven voordat we naar Peru vertrekken. We hadden nog uren wachten voor de boeg want onze gids zette ons keurig om half een ´s middags af en de bus ging om half negen. Doodmoe hebben we de uren overbrugt met lezen, eten en rondslenteren. Soms ben je dan blij om een bus in te mogen stappen.

Volle hostels en koude avonden

In Santiago hebben we overwogen om het hostel voor La Serena alvast te boeken. Maar omdat dit meestal met een creditcard moet, hebben we ervoor gekozen om op de gok te gaan zoals we steeds doen. We hadden meerdere leuke opties gevonden dus dat moest wel goedkomen. Eenmaal in La Serana aangekomen bleek dat net iets anders te gaan. Het was een lang weekend voor de Chilenen. Wat de reden was weten we nog steeds niet. We hebben het wel gevraagd maar niemand kon ons een duidelijk antwoord geven. Het meest duidelijke was van een jongen bij een hostel die zei dat hij zich niet interesseerde voor redenen of religueze feesten maar wel hield van de vrije tijd die het hem opleverde.

Al met al kwam het er voor ons op neer dat bijna alle hostel volgeboekt waren voor het hele weekend. Kwam dat even slecht uit. Na wat zoeken vonden we een kamer in een hostel waarover we niet enorm enthousiast waren, maar een kamer is een kamer en het was schoon. Omdat bijna al onze kleding dat niet was, gingen we na of ons hostel lavenderia (laundry service) had. Dit hadden ze niet maar er moesten meerdere wasserettes in de buurt zijn dus met drie zakken met vieze was gingen we op pad. Alhoewel alles hier lang en veel open is, bleek dat in dit weekend zeker niet het geval. Na een half uur kwamen we er achter dat echt alle lavenderias dicht waren en pas dinsdag weer open zouden gaan.. Daar sta je dan met je goeie gedrag en je stinkende kleren. We namen de kleren maar mee terug naar het hostel en gingen opzoek naar een tentje om wat te eten. Dit succes was al even groot, alhoewel we uiteindelijk wel iets vonden op de markt. Bijna alles was dicht en ons eettentje was koud en ongezellig. We dachten dus maar vroeg te gaan slapen, nadat we van de serveerster een Pisco Sour (lokaal drankje) en een veel te groene menthol likeur hadden gekregen, zie de foto voor wat Jitze van de likeur vond. Het vroege slapen is mislukt omdat we onderweg een karaokebar tegenkwamen die open was. Met Michael Jackson en later keiharde rap op groot scherm dronken we een lokaal biertje. We waren de enige gasten. Natuurlijk waren we ook veel te vroeg, het was pas tien uur, iedereen ging net aan tafel voor het avondeten. Tegen een uur of elf begonnen de eerste mensen binnen te druppelen en een uur later was het vol en werd er al op ons tafeltje geaast. Vol overgave zongen mensen mee met de karaoke, gewoon zittend aan tafel. Aangezien het allemaal Spaanstalige liedjes waren konden we helaas niet meedoen, alhoewel het wel door de showmaster is gevraagd. Na drie liedjes hebben we onze tafel afgestaan aan een paar jongeren die echt veel meer met karaoke hadden dan wij.

Ook op dag twee bleef alles potdicht, nog meer dan de dag ervoor. We besloten naar het strand te wandelen. Het was ruim een half uur lopen maar er was een strandtent én hij was open! Diezelfde middag zijn we opzoek gegaan naar een ander hostel omdat de dag erop het lange weekend afgelopen zou zijn. We vonden een kamer en konden de dag daarna verkassen. We zagen het relaxen helemaal zitten, de zon scheen, in de binnentuin van het hostel kon je wat eten en drinken bestellen en ze hadden ligstoelen! Stoel in de zon, boek erbij, niets meer aan doen. Zo zag de eerste dag in het hostel er ook uit. De dagen daarna liet de zon zich minder vaak zien waardoor het koud was. Sterker nog, het heeft zelfs behoorlijk geregend, het was hier de eerste keer in vijftien jaar dat het regende in oktober. Gelukkig dat we hiervan getuige mochten zijn.. Inmiddels hadden we onze was achtergelaten bij de senoras van het hostel om te wassen. Ze drogen de was in de zon, maar omdat die er niet was droogde de was niet. Dat betekende dat we de enige vesten die we bij ons hadden (en héél hard een sopje konden gebruiken) voorlopig niet terugkregen.. We hebben het koud gehad, aan verwarming doen ze niet, dat is normaal gesproken ook niet nodig.

Toen de winkels weer opengingen na het weekend, zijn we opzoek gegaan naar een nieuwe tas voor Jitze. Sinds het begin van onze reis begint hij steeds meer mankementen te vertonen, de tas dus. Inmiddels is een van de hengsels bijna afgescheurd. Een goeie tas vonden we niet maar doordat we door de warenhuizen struinden zagen we wel steeds die kleine, ontzettend handige laptopjes staan. Zo hebben we een volle dag besteed aan wikken, wegen en uiteindelijk een laptop kopen. De dag ervoor lukte het opnieuw niet om de site goed bij te werken dus we waren ook wel zat van de algemene pc´s. Het had nog wat voeten in aarde om zo´n ding te kopen, ik ben slecht in grote aankopen, zeker in het buitenland. Jitze is gelukkig wat nuchterder en nu hebben we hem dan toch, een appeltjes groene Toshiba. Het enige nadeel is nog dat we de taal niet veranderd krijgen in Nederlands of Engels. Ook een manier om Spaans te leren. Het mooie is dat ik makkelijker kan mailen, de site bijwerken en vooral foto´s plaatsen lukt nu beter! En we hebben een extra backup voor onze foto´s. Je kunt je ook met rare praktische zaken bezighouden als je aan de andere kant van de wereld zit.

We zijn heel lui geweest de afgelopen dagen in La Serena en hebben aanbevolen tours aan ons voorbij laten gaan. Even bijkomen zodat we daarna meer kunnen genieten van alles dat nog komen gaat. De laatste dagen was het weer goed dus hebben we nog lekker in de zon gezeten en boeken gelezen, een vakantietje in een reis! Nu kunnen we uitgerust weer een nachtbus pakken naar San Pedro de Atacama. Van de zee naar de enorm droge woestijn, waar overigens tot verbazig van iedereen, het afgelopen jaar sneeuw is gevallen.

Rapa Nui (Paaseiland)

Paaseiland...Een van Jitzes dromen..
Het had niet veel gescheeld of we hadden dit prachtige eiland aan onze (inmiddels een paar keer vervelde maar bruine) neuzen voorbij laaten gaan. Niet omdat een van ons niet wilde maar omdat het ticket zo verschrikkelijk duur zou zijn. Toen we afgelopen winter bij het reisbureau zaten reageerde de medewerkster verbaasd op het torenhoge bedrag dat wij noemden voor een ticket. Ze ging opzoek en de prijs bleek de helft lager te liggen dan dat wij hadden gedacht! Toen was de keuze snel gemaakt en een ticket geboekt. Zo zaten we dus op Rapa Nui. Omdat alle hostels er wel schrikbarende prijzen op na hielden hebben we in Nederland een plek op een camping geboekt. Dit was te betalen en een keer kamperen tussendoor leek ons leuk. Omdat we geen tent en slaapzakken mee konden slepen, hebben we die erbij gehuurd.
Op het vliegveld werden we opgewacht door mensen van de camping en kregen we een bloemenslinger omgehangen! Waren we dan toch op Hawai beland?
De camping ligt direct aan de zee. Dit houdt alleen niet in dat je naar het strand kan wandelen om ´s ochtend wakker te worden met een frisse duik. De kust betsaat uit grillige zwarte rotsen waar de golven ruw tegenaan gesmeten worden. Geen plek om wakker te worden met een slaperig hoofd dus. Maar wel ontzettend mooi om te zien. Je kunt uren zitten kijken naar de golven, de een nog hoger en wilder dan de ander. De zee is helder blauw en de schuimende golven wit als slagroom. ´S avonds in ons knusse koepeltentje vielen we in slaap met het geluid van de woeste zee op de achtergrond.

Het nadeel aan kamperen vind ik altijd dat je ´s nachts je tent uit moet kruipen, opzoek naar slippers en een broek om naar het donkere toiletgebouw te gaan om te plassen. Als je nooit wakker wordt om te gaan plassen zul je dit ongemak misschien niet kennen maar ik ken het dus wel, iedere nacht in elk geval een keer. Hier op Rapa Nui is het echter helemaal geen straf! Het is ´s nachts niet koud en zodra je je tent openritst wordt je getrakteerd op een practige sterrenhemel! De lucht is gitzwart en de gigantische hoeveelheid sterren fonkelen zoals je nog nooit hebt gezien. De maan is zo fel dat je je ogen moet samenknijpen. Na het plassen treuzelden we om de tent weer in te gaan omdat het zonde was om de prachtige lucht achter ons te laten.

Paaseiland heeft een klein centrum met restaurantjes en een paar terrasjes langs de kust. Vanaf de terrassen genoten we volop van de zee, facinerend om zoveel actie te zien in het water, heel anders dan de kust bij Delfzijl om maar eens een willekeurig stukje kust te noemen.
Gelukkig hadden we wat het slapen betreft gekozen voor de goedkoopste optie want het eten en drinken is duur! Voor een glas wijn betaal je al gauw 5 euro, voor een biertje niet veel minder. Zels de flessen water waren dubbel zo duur als in Chili. Toen we van de schrik bekomen waren hebben we ons erbij neergelegd en hebben maar gewoon genoten van alles wat het eiland te bieden heeft.
We hebben even gewijfeld over het doen van een georganiseerde tour om de beelden te gaan bekijken. Je kon namelijk ook een fiets, scooter, quad of auto huren en zelf op pad gaan. We hebben twee mountainbikes gehuurd en besloten sportief te doen. Dat hebben geweten... De eerste dag hebben we geprobeerd (let wel, geprobeerd!!) een vulkaan op te fietsen om de krater te kunnen zien. Dit was volgens de fietsverhuur de kortste maar meest pittige route. je kon het beste hiermee beginnen en ´s middags de andere route fietsen die minder zwaar was en langs verschillende beelden ligt.
Vol goede moed begonnen we aan de tocht. Maar wat natuurlijk vrij voor de hand liggend is wanneer je een vulkaan opfietst, is dat je constant omhoog gaat. Het eerste stuk was zwaar maar met de vele versnellingen die de fiets rijk was kwamen we langzaam maar zeker vooruit. Toen het parcour echter stijler werd leken we eerder achteruit dan vooruit te fietsen. We hadden ons verschrikkelijk vergist in het stijgen! Alle uurtjes in de spinningzaal leken voor niets te zijn geweest. Lopend met de fiets aan de hand besloten we het lopen en fietsen af te wisselen zodat het beter vol te houden was. Maar ook het lopen was loodzwaar. Er kwam geen einde aan de weg ,die toch maar een paar kilometer lang was, maar stijl omhoog loop je geen vijf kilometer per uur. Op het moment dat ik dacht dat we nooit boven zouden komen en overwoog om er voor het eerst de brui aan te geven, besloot ik dat dit wel wat kinderachtig was. Al was het alleen maar doordat Jitze ondanks zijn eigen uitputting nog niet aan opgeven leek te denken. Uitgeput en druipend van het zweet bereikten we de krater. Ook hier zagen we weer dat we veel van onszelf hadden gevraagd, er stonden geen fietsen, alleen maar auto´s. Later vertelde een van onze campingburen (een jongen uit Maleisie) dat hij ook een poging gewaagd had om de vulkaan te befietsen maar na een paar meter zijn duim op had gestoken en een lift naar boven had gekregen.
Wie naar boven fietst mag gelukkig ook weer naar beneden, en na een tijdje van het uitzicht te hebben genoten, pakten we onze fietsen weer om aan de makkelijke tocht naar beneden te beginnen. Stijl omhoog betekent natuurlijk ook stijl naar beneden.. Daar ontdekte ik weer eens wat een mietje ik ben.. Jitze suisde naar beneden terwijl ik vooral dacht; wat gaat dit hard!!! Het was een weg met gaten en hobbels (geen asfalt) en ik dacht vooral aan geschaafde knietjes.. Dus uiteindelijk kwamen we met verkrampte handen van het remmen beneden. Maar al met al hadden we het toch maar mooi weer gered!
Beneden aangekomen vonden we een uitzichtpunt over zee. Vinden is eigenlijk een groot woord aangezien er net een horde toeristen uit een bus was gestapt die daar met de gids stond.. Maar hoe dan ook, het was het mooiste dat ik tot dan toe gezien had! We stonden hoog op de rotsen, beneden was een inham die eindigde in een grot. De golven denderden met een enorm geweld de inham in. We hebben geprobeerd mooie foto´s te maken maar het zal niet overbrengen hoe bijzonder dit was. De zee was zo krachtig dat je je heel kwetsbaar voelt. Te dicht bij het randje van de cliffs staan was dus ook geen optie.

Na een picknick met zelfgesmeerde broodjes vervolgden we onze tocht. Eigenlijk waren we behoorlijk uitgeput en hadden we zere billen van het zadel, raar want we hebben veel naast de fiets gelopen, maar goed. Met weinig frisse moed stapten we op onze fietsen. Omdat ik het fietsen niet zo snel wilde staken dit keer, besloot ik mijn blik op oneindig te houdenen rustig trappen. Jitze ging voorop en ik volgde. De weg ging uiteraard weer omhoog maar dit keer niet zo heftig. Ik zal niet beweren dat het makkelijk ging, maar ik was al blij dat ik Jitze kon bijhouden zonder direct uitgeput te raken. Jitze was al met de minste zin begonnen, bij een kruipunt aangekomen stopten we om de kaart te bekijken, zijn gezicht straalde van tegenzin. Dit was duidelijk, deze tocht gingen wij vanmiddag niet afronden. We hebben de fietsen gekeerd en zijn teruggefiets richting centrum. Daar hebben we nog een laatste poging gedaan om een ander stukje van de route te pakken. Dat resulteerde in de eerste beelden (Maui)! Het lijkt misschien een cliche maar ze zijn echt mooi en het voelt vreemd maar goed om zo dicht bij ze in de buurt te zijn! We hebben een tijdje bij ze gezeten en wat foto´s gemaakt.
Daarna hebben we onze fietstocht voor die dag gestaakt. Op een simpel ´plasticstoelen terrasje´ hebben we een empanada gegeten, gelukkig veel goedkoper dan de eerdere terrasjes, waar plastic stoelen al niet goed voor zijn!
Daarna hebben we een gezelliger plekje opgezocht om in de namiddagse zon de dag af te sluiten met een welverdiend wijntje en biertje. Met smerige kleren en rode blote benen van al het stof, zaten we op de witte kussens van de lounchebank. We hoopten maar dat de hoezen in de wasmachine zouden kunnen.

Op dag twee durfden we niet meer op het zadel van de fiets te gaan zitten, de zadelpijn had zijn hoogtepunt bereikt. Ook onze benen zagen het niet zitten om nog zo´n martelgang te ondergaan. Daarom besloten we de rest van het eiland per quad te verkennen. We hadden nog nooit op zo´n ding gezeten maar Jitze durfde het wel aan. Het was even wennen met schakelen en gas geven en ik moest me aan Jitze vastklemmen om niet achterover van de quad te vallen maar na een paar kilometer was Jitze gelukkig de baas over de quad i.p.v. andersom. Het grote voordeel, we kwamen veel sneller en makkelijker het eiland over. Na een half uur stofhappen kwamen we bij een grote heuvel waar veel Maui´s staan. In combinatie met de zee op de achtergrond waren die van gister wat mij betreft mooier, maar deze mochten er ook zeker wezen! Wat jammer is voor de foto´s, is dat het op dat moment net bewolkt was en een beetje begon te regenen. Toen we weer op de quad stapten om naar de volgende beelden te gaan, brak de zon weer door. Zo hebben ze keurig op een rij voor ons geposeerd met de zon op hun hoofden.
Daar kwamen we ook onze Maleisische buurjongen weer tegen. Opnieuw had hij een poging gewaagd om met de fiets over het eiland te gaan. Maar ook deze keer stak hij samen met zijn Japanse vriend zijn duim op en had een lift te pakken. Een Chileens gezin gooide hun fietsen achterin de bak van de gehuurde pickup en de jongens waren weer onderweg.
Ik dacht altijd dat er maar een paar Maui´s op het eiland waren maar het zijn er veel. Zo staat er ook een rijtje bij wat het mooiste strand van Rapa Nui genoemd wordt. Als we er aankomen blijkt dat er niets teveel over dit strand wordt gezegd, dit is verreweg het mooiste strand dat we ooit gezien hebben! Omdat we het teveel gedoe vonden om ons om te kleden hebben we niet gezwommen maar alleen al van het zien van het strand word je blij!
Na een dag trillen op een quad ben je ongeveer net zo moe als na een halve dag fietsen, dus nadat we met spijt het prachtige strand verlieten besloten we de quad wat eerder in te leveren. De wegen waren soms zo slecht dat we bijna van de quad afhobbelden. Op de terugweg naar het dorp werd ´ie behoorlijk heet, volgens de verhuurders was dit normaal.. Jitze heeft de quad nog naar een rustig weggetje gereden zodat ik ook nog even kon proberen hoe zo´n monster rijdt. Grappig, maar ik was wel blij dat Jitze de rest gereden had. Het sturen gaat loodzwaar en ik had te weinig kracht in m´n armen om goede bochten te maken. Maar misschien was mijn tempo daarvoor ook te laag. Als je vijftig rijdt met zo´n ding voelt het al als tachtig dus ik heb het maar rustig aan gedaan. Jitze had de dag daarop vreselijke spierpijn en stelde voor om een volgende keer gewoon een scooter te nemen.

Jammer genoeg zat onze tijd op Rapa Nui er alweer bijna op. Je bepaalt de duur van je verblijf natuurlijk op het moment dat je je ticket boekt. Achteraf hadden we nog wel even willen blijven, al was ons budget dan wel wat te hard geslonken.
Onze laatste avond brachten we door op het terras met de witte kussens, ik zag geen vlekken van onze kleren van de vorige dag dus we besloten dat het wel moest kunnen. Toen we gingen zitten kwam de goedlachse kokkin en serveerster met bolle appelwangen enthousiast naar ons toe. Ze heeft ons de hele avond bediend en voor ons gekookt. We waren de enige gasten dus we hopen dat we haar niet van een vrije avond hebben beroofd. Helaas hebben we geen foto van haar, als je die zou zien kun je alleen maar denken aan het woord ´gezelligheid´.

De volgende dag hebben we vroeg ingepakt, we dachten dat we om negen uur moesten uitchecken, dat had onze Maleisische buurman ons verteld. We vonden het vreemd omdat we pas om half een richting vliegveld werden gebracht maar hebben het zelf niet meer nagevraagd. Toen we alles net op tijd klaar hadden, bleek bij de uitcheckbalie een briefje te hangen waarop stond dat check out om elf uur was. Gehaast voor niets. Maar goed we waren klaar en zijn op een terras gaan ontbijten met eieren, vruchtensap en veel groene thee.
Iedereen die die dag vertrok werd met de pick up naar het vliegveld gebracht. Bij het afscheid kregen we twee zoenen en een miniatuur Maui aan een koordje om onze nek.
Het vliegveld is verreweg het meest relaxte vliegveld dat we hebben gezien. Als je door de douane bent geweest kom je gewoon weer buiten op de kleine start- en landingsbaan waar je op een bankje of op het gras kan zitten wachten totdat je kunt instappen. Er zijn winkeltjes met veel te dure souveniers en er staan volop asbakken. Hier wordt aan de roker gedacht ;-)
Gelukkig konden we dit keer wel weer naast elkaar zitten in het vliegtuig.
Op naar Santiago waar we een nachtje slapen en vervolgens de bus naar de kust pakken, naar La Serena. Een paar dagen relaxen en zonnen.

De zon is boven water!

Omdat we stug beleven volhouden dat we erg graag naar de zon wilden, hebben we na een paar dagen San Martin, Argentinie ingeruild voor Chili.
We hebben drie weken Argentinie achter de rug en zullen er aan het einde van de reis nog drie weken doorbrengen. Dan zitten we in het noorden waar het gegarandeerd warm is. Het is een vreemde gewaarwording dat je hier (in Argentinie en Chili) naar het noorden moet voor warm weer. Iedere keer vergis ik me daar weer in.
Maar voordat we echt mooi weer tegemoet gingen, zijn we naar Pucon gegaan.
In de planning die Jitze thuis maakte staat bij Pucon; vulkaan, meer en genieten van het warme weer. Dit werd; vulkaan, meer en heel even zon. Op het moment dat ´ie even scheen hebben we ook direct onze smerige fleecevesten uitgetrokken (die we al weken bijna non stop dragen zonder dat ze gewassen zijn). Koffie op een terrasje in de zon, dat was genieten! We wisten toen nog niet dat het slechts twintig minuten zou duren en dat we de dag erop alleen maar regen zouden hebben, haha!
Ondanks dat is Pucon een leuk stadje met een geweldig uitzicht op een rokende vulkaan.
De eerste avond hebben we bij een parilla gegeten (vlees van de barbecue) en zijn we in een gesprek verwikkeld geraakt met een stel waarvan hij oorspronkelijk uit Ierland kwam maar nu op de Falkland eilanden woont en zij uit de buurt van Pucon kwam. Na een avond eten, Chileense wijn drinken en interessante gespreken betaalden zij prompt de rekening! Toen wij daartegen heftig protesteerden, vertelden hij ons dat hij ooit in Ushuaia een stel tegenkwam dat met de moter reisde. Ze kwamen vanuit Canada begonnen. Na een leuke avond bleek dat dit stel op de een of andere manier de volledige rekening had betaald. Omdat hij zich hierover nog steeds bezwaard voelde, gaf hij het nu aan ons. Zo is het een leuk gebruik geworden en kunnen wij het doorgeven als zich zo´n spontane avond voordoet.

Op de laatste dag in Pucon, we zijn er kort geweest omdat we regen ook in Nederland wel konden krijgen, zijn we naar een soort eco hostel gegaan voor een geweldige massage! Als je het even hebt gehad met kou, reizen en slechte bedden (want dat hadden we in Pucon!!) dan is dat een mooie traktatie voor jezelf.
Diezelfde avond zijn we met opnieuw een luxe bus naar Valparaiso vertrokken.
Het busstation lag vrij ver van de wijk waar wij een hostel zochten dus we hebben ons door een taxi laten brengen. Helaas werd na acht keer aanbellen bij het hostel niet opengedaan. Gelukkig hadden we de Lonely Planet en zagen we dat er nog genoeg andere opties in de buurt waren. Dit deel van Valparaiso ligt tegen een berg, waardoor de straatjes zo stijl (in ons geval) omhoog liepen dat het met bepakking en na een nacht slapen in een bus, behoorlijk zwaar was. Nadat we ongeveer zes hostels hadden geprobeerd, hadden we nog steeds geen douche en slaapplek. Er werd simpelweg niet opengedaan. We waren ons bewust van onze verfomfaaide verschijning na een nacht in een bus, maar zo erg konden we er toch niet uitzien dat we geweigerd werden in hostels? Na ongeveer een uur zwoegen vonden we uiteindelijk een kamer (en een douche!!).

Na ons een beetje te hebben gefatsoeneerd, konden we eindelijk onze slippers en een t-shirtje aan! En dit keer zonder dat er mensen in skipakken naar onze blote voeten staarden. Sterker nog..tijdens het welverdiende kopje koffie dat we zijn gaan drinken (in de zon, zonder zonnebrand) is mijn linker arm direct verbrand. Het is niet te geloven hoe krachtig de zon hier is! Om een beetje te genieten van de zon zijn we wat langer gebleven dan we hadden gepland. Na een dag hadden we de stad met haar gekleurde huisjes wel een beetje gezien dus de dag erop hebben we de metro naar het strand gepakt. De middag hebben we gevuld met lezen in het park bij de zee. Zo kon Jitze genieten van de schaduw en ik van de zon.
Valparaiso staat bekend als artistiek en daarom zijn we op de laatste dag opzoek gegaan naar het huis van de Chileense schrijver Pablo Neruda. Blijkbaar hield hij van uitzicht, wat een klim! De stad is net zoals in Lissabon voorzien van kabelbaanachtige treintjes zodat je niet het hele stuk omhoog hoeft te lopen. We hadden dan ook besloten om het eerste stuk met een treintje te doen en de rest te lopen. Helaas bleek juist dit treintje buiten dienst of gewoon dicht, in ieder geval werd het lopen. Tig trappen op en vervolgens nog ´gewoon´ het laatste stuk omhoog. Met een aantal (door mij) ingelaste rustpauzes van een paar minuten hebben we het gered. Toen we boven waren en op het tweetafelige terrasje een glas water dronken vervloekte ik mezelf over de moeite die het had gekost op boven te komen. Er liepen namelijk heel veel mensen rond met duidelijk een mindere conditie en een veel grotere omvang, hoe hadden zij dat klaargespeeld?? Lachend wees Jitze me op de toeristenbussen die voor de ingang van het museum stonden. Blijkbaar moet ik niet te slecht over mezelf denken, we waren de enige enthousiastelingen die de weg naar boven lopend hadden afgelegd..

Vanaf Valparaiso ben je zo in Santiago. Dat was dan ook wat we de volgende dag in de loop van de ochtend deden. Het zou slechts een ritje van ruim een uur zijn en eenmaal op het station bleek dat we direct de bus in konden stappen. In Santiago pakten we een metro en zochten het hostel dat we hadden uitgezocht. Die vonden we dit keer direct, dat scheelde. We vonden Santiago niet te vergelijken met Buenos Aires, maar wel een relaxte stad met gezellige terrasjes. Jitze vond een eettentje waar je fantastisch vlees kon eten. Het was inderdaad heerlijk maar het wordt inmiddels hoog tijd voor minder vlees, althans wat mij betreft! Jitze denkt hier wat anders over..
Terwijl we in Santiago genoten van het rondslenteren in de stad, de Chileense zon en kletsen op de terrassen, verheugden we ons vooral erg op Paaseiland (Rapa Nui)!
Om acht uur ´s ochtends zouden we vliegen dus we pakten rond half zeven samen met twee meiden uit Zwitserland een taxi richting het vliegveld. De meiden zaten in hetzelfde vliegtuig dus een gedeelde taxi was een stuk voordeliger! Het hostel had een taxi met extra bagageruimte besteld voor alle tassen. Het paste eigenlijk net niet maar gelukkig had de inventieve taxichaufeuze een spin meegenomen waardoor de achterklep prima bleef zitten.
Eenmaal op het vliegveld bleek dat onze vlucht pas een uur later zou gaan. Dat is een of andere rare verandering in tijdzone (denk ik) die op electronische aparaten tevoorschijn komt maar niet wordt gehanteerd. Op onze tickets stond dus acht uur maar in werkelijkheid was het negen uur. Hadden we een uur langer kunnen blijven liggen...helaas.
Ondanks onze vroege aankomst op het vliegveld, bleken we laat met inchecken, waarschijnlijk kon dat online, want we hadden twee stoelen apart van elkaar. Sterker nog, ik zat op de voorste rij en Jitze zat helemaal achterin op de laatste stoel. Dat was een gezellige vlucht. Maar ook LAN Airlines is erg modern zodat we onze tijd konden doden met het kijken van films. Ik heb me laten verleiden tot het kijken van The Hangover 1 & 2... Erger kon het niet worden :-) Maar nu kan ik in elk geval met Femke meepraten als ze het heeft over die film.

Slippers en skipakken

Na al dat ijs en onze wollen mutsen, waren we toe aan bikini's en slippers. Ofwel, warmte en vooral zon, veel zon! Natuurlijk klagen we niet met de komende maanden zonder Hollandse winter voor de boeg, maar toch. Bij jullie zit de afgelopen zomer vast ook nog vers in het geheugen. En ik vermoed dat jullie daardoor ook naar een beetje zomer en warmte snakten. Wij dus ook. Daarom zijn we na twee dagen El Calafate met frisse moed in de bus gestapt voor een reis van dit keer 28 uur, op naar Bariloche. Een meer en een mooie omgeving naar het schijnt. Zelfs skiën moet er geweldig zijn! Een Zwitsers aandoende plek met de beste chocola. Uit de Lonely planet zochten we een goed klinkend, aan de prijzige kant, hostel aan het meer uit, het grote nietsdoen kon voor ons beginnen. Toen we de bus uitstapten bleek het vijf kilometer naar het centrum ipv de verwachtte 500 meter, dan maar een taxi. Het was koud, maar daar kon je nog niks van zeggen, het was avond en donker en na de lange busreis waren we ook gewoon moe. Na wat zoeken vonden we het hostel dat fantastisch zou moeten zijn. Het was duurder dan gedacht en de kamer was matig, maar ach, een bed en douche wat heeft een verreisd mens nog meer nodig? Eten.. Na de vis en de schnitzel hebben we ons bed opgezocht zodat we de volgende dag weer fris onze omgeving bij daglicht konden gaan ontdekken. De volgende ochtend hingen de grijze wolken laag boven het meer en was het uitzicht erop redelijk troosteloos, de bergen die achter het meer liggen werden door de mist, grotendeels aan het oog onttrokken. Maar optimistisch als we waren door het door ons geplande warmere weer, trokken we onze linnen broeken en slippers aan. Gelukkig hadden we nog wel de tegenwoordigheid van geest om een vest mee te nemen. Eenmaal buiten, met laten we zeggen, koele voeten, bevonden we ons in een drukke stad, gevuld met Zwitserse winkeltjes met chocola. Wat ook opviel dat wij op onze slippers langs in skipakken gehulde mensen liepen. Allemaal op weg naar een uitdagende piste. Maar onze missie was zoveel uitdagender, wij zochten de zon.
Omdat we ons hostel vonden tegenvallen, zijn we zonder de last van onze zware backpack, opzoek gegaan naar een beter betaalbaar en leuker hostel. We vonden een die ons voor een fractie van de prijs die we nu betaalden, meer bood. We reserveerden niet maar spraken af dat we de volgende dag terug zouden komen. Dat was mooi geregeld. Toen we 's avonds echter achter een heerlijke pizza zaten, pizza bakken kunnen die Argentijnen wel, vroegen we ons af wat we dan eigenlijk van plan waren. We hadden een betere kamer geregeld, maar waar zaten we, een druk en koud stadje, waar het stikte van de skiende schoolklassen. ' S avonds struikelde je over de hangjongeren. En eerlijk is eerlijk je zou er prachtige hikes kunnen doen en het moet een van de mooiste skigebieden van Argentinië zijn, en laten we vooral de Sint Bernard honden op het plein niet vergeten. Voor een kleine vergoeding kun je op de foto met een heuze Sint Bernard, compleet met drankvaatje om zijn nek! Maar toch, het was niet wat we voor ogen hadden. Dus stapten we de volgende ochtend opnieuw een bus in om naar een kleiner plaatsje, een paar uur verderop te gaan. Onderweg zagen we de resultaten van de vulkaan in Chili, die kort geleden actief was. Grote hopen as lagen als opgeschoven sneeuw in een wintersportgebied langs de weg. De takken van de bomen bogen door onder het gewicht van de as. Dorpen waren veranderd in grijze spookdorpen. Stilletjes hoopten we dat wij niet zo'n dorp zouden aantreffen. En gelukkig, eenmaal in San Martin, bleek dit een vriendelijk, grotendeels asloos stadje aan een Mooi meer tussen de bergen. Ook hier was het niet constant warm, maar als de zon de ruimte kreeg was het lekker. We hebben twee keer in een t-shirtje kunnen zitten. Dat was een goed begin!

Whiskey on the rocks

Na de geweldige dagen in Puerto Madryn, stond er weer een lange busreis op het programma. Dit keer ging de reis van 24 uur naar El Calafate, nog zuidelijker in Patagonie. In de bus had Jitze al een hostel uitgezocht. Het klonk erg ongezellig dus besloten we te bekijken wat er werd aangeboden op het station. Daar werd ook dit hostel aangeboden voor een hele lage prijs. Er waren ook andere, knus aandoende aanbiedingen gedaan maar op de een of andere manier koos ik voor de ongezellige optie. Logisch ook natuurlijk want ik geef nou eenmaal niets om een leuke aankleding en fijne sfeer, dat weet iedereen. Stom genoeg kwamen we dus in een kil hostel, maar wél goedkoop! Ik lijk wel een kind van m'n vader.
Er stonden enorm grote gletsjers op ons programma en ijs betekent kou. Daarom was onze tweede missie het aanschaffen van een muts. Ik heb nog een laatste eigenwijze poging gedaan om zo'n leuke muts met van die flappen met vlechtjes te passen, om opnieuw de conclusie te trekken dat die me toch echt niet staat. Jitze kocht 'm wel. Toen de mutsen binnen waren was de volgende stap, het boeken van de tour naar de gletsjer. Jitze had gelezen dat je behalve de gletsjer bekijken, hem ook kon bewandelen. Na een kort beraad besloten we de wandeling te gaan maken. Terwijl Jitzes hart een sprongetje maakte bij de gedachte alleen al, hield ik het mijne vast. Lopen over schuivend ijs..
De volgende dag begonnen we met het bekijken van de gletsjer, zo groot en zoveel blauw! De man bij het reisbureautje vertelde dat het meest ideale weer bestond uit wolken en een beetje zon. Zo kon je veel kleurnuances zien. Onze dag bestond uit veel grijze wolken met regen, je kunt niet altijd geluk hebben.
Na twee uur kijken stapten we op de boot die ons naar de gletsjer zou brengen. Tussen de andere durfals zag ik twee belegen en ietwat gezette dames. Ik was stiekem dankbaar, als zij het kunnen..
Op het moment dat we onze spikes onder gebonden kregen waren de dames in geen velden of wegen meer te bekennen. Een beetje onwennig zetten we onze eerste stapjes op de enorme ijsblokken. De gidsen lopen met het grootste gemak over de ijzige grond en ook Jitze lijkt er gevoel voor te hebben. Hij presteert het zelfs om onderweg druk met het fototoestel in de weer te zijn. Als we eenmaal voelen dat de spikes ons houvast geven en het ijs ons draagt, gaat het lopen steeds beter. De stukken stijl omhoog en naar beneden zijn spannend en zullen de volgende dag voor spierpijn zorgen. Maar hé, je loopt niet iedere dag op een gletsjer. Als beloning voor het zwoegen staat na anderhalf uur de whiskey koud, geen wonder in deze omgeving. De gids hakt ijs van de gletsjer en vult de glazen. We houden niet eens echt van whiskey maar met gletsjerijs.. We besluiten het keurig bij een klein glaasje te houden, we zijn namelijk nog niet van het ijs af.

Zee olifanten, katers en spruiten

Na de geweldige ervaring met de walvissen, hadden we onszelf een rustdag beloofd. Dat was een mooie gelegenheid om wat foto's te plaatsen en een walvissenverhaal met jullie te delen. Zoals al duidelijk werd in het vorige verhaal, gaat dat niet geheel zonder slag of stoot. Ik Heb dan ook de volledige dag gebruikt om jullie op de hoogte te brengen, hoezo rustdag, haha! De avond hebben we gevuld met eten en vooral drinken.. We hebben ons na het eten aangesloten bij de rest van de backpackers om gezellig nog een biertje te doen. Dit leek een prima plan maar bleek uiteindelijk net iets anders uit te pakken. Iemand opperde om naar een bar on de buurt te gaan. Aangezien ik het wel gehad had en de uitslag van een avondje cocktailbar wel kon voorspellen besloot ik om naar bed te gaan. Maar aangezien ik twintig minuten later toch achter een cocktail zat, is er ergens iets mis gegaan. Maar waar het pas echt mis ging was bij het leuke Duitse stel dat zo vriendelijk was om voor iedereen jagermeister te bestellen. De volgende dag was de kater niet te missen. We hadden voor die middag een tour geboekt naar een strand met zee olifanten.. Met een zwaar hoofd en wiebelige benen gingen we toch maar op weg. Na anderhalf uur rijden kwamen bij rotsen waar we naar beneden moesten klimmen om op het strand te komen. Nog behoorlijk instabiel hebben we ons naar beneden gewerkt. De enorme logge beesten hadden het ritme dat wij op dat moment zo goed konden gebruiken. Groot en lui lagen ze op het kiezelstrand. Om ze zo min mogelijk te storen 'slopen' we op handen en knieën achter onze gids aan. Zachtjes doen op een kiezelstrand is lastig maar de beesten leken niet erg onder de indruk van sluipende, nieuwsgierige toeristen. Af en toe tilden ze een kop op of draaiden hun enorme lijven om. Bijzonder om zo dichtbij ze te zijn terwijl je op je buik op de stenen ligt en probeert zo stil mogelijk te zijn.
Na deze zware en opnieuw bijzondere dag, is Jitze spruitjes gaan roerbakken. Een stevige maaltijd voor onze katerige magen.

Waardeloze computers en verdwenen Worddocumenten

Lieve trouwe volgers,
We hebben jullie verwaarloosd de laatste tijd, we weten het.
Waarschijnlijk hadden jullie hooggespannen verwachtingen nadat twee keer vlot achter elkaar een verhaal (met foto's!!) op de site verscheen. Maar niets bleek minder waar, jullie zijn puur Afhankelijk van de mogelijkheden met computers hier en van mijn grillen. Soms staat er een pc en heb ik geen zin, soms barst ik van de inspiratie en is er geen pc te bekennen..
Maar ik wil me ook beroepen op op het feit dat we wat digitale tegenslagen hebben gehad. En ik moet hierbij ook direct degenen die ons hebben aangeraden een kleine laptop meer te nemen achteraf gelijk geven. Wij vonden dat maar overbodige luxe. Luxe is het misschien wel, maar ook verdomde handig! Vemoedelijk ook goed voor het verlagen van het (lees:mijn) frustratieniveau.
Overal (ja écht overal!!) is hier WiFi, dus aan internet geen gebrek. En we hebben natuurlijk die uber hippe telefoon van Jitze meegenomen, waarmee we de site in ieder geval tekstueel zouden kunnen bijhouden. Maar wat een crime was dat!
Toen we op een grijze, regenachtige ochtend in Pucon (Chili) besloten onszelf te trakteren op een massage in een ecologisch hostel en Jitze van de behandeling genoot, dacht ik in alle rust de site bij te gaan werken. Volledig ontspannen door de massage die ik al had gehad, begon ik vol goede moed aan een beschrijving van de dagen die achter ons lagen. Na drie kwartier ploeteren had ik maar liefst vijftien fantastische zinnen voor jullie klaar.. Bij iedere toets die ik aanraakte zat ik er net naast! Met rimpels in m'n voorhoofd van de inspanning en rode wangen van frustratie besloot ik het dan maar bij een kort bericht te laten zodat jullie thuisblijvers in elk geval wisten waar we uithingen en dat we jullie niet waren vergeten. Op jet moment dat ik dit had besloten en met m'n vinger richting de verzendknop ging, verbrak de telefoopn een fractie van een seconde de verbinding! Mijn frustratieniveau bereikte z'n ultieme hoogtepunt. Even heb ik overwogen om mezelf nog verder te kwellen en gewoon opnieuw te beginnen. Maar om mijn humeur voor die dag niet verder op de proef te stellen, stop ik de telefoon onder in mijn tas en pak de Happines om de tijd die ik nog moet wachten, lezend door te brengen.
Eenmaal weer een computer tot mijn beschikking en genoeg inspiratie, besloot ik er gister maar weer eens voor te gaan zitten. Het was prachtig weer en Jitze zat met een drankje in de tuin terwijl ik binnen op houten stoel rugpijn zat te kweken. Maar hé, ik wilde nou eenmaal een blog. Na ruim vier pagina's tikken moest ik even naar buiten, maar gelukkig, ik was weer bijna bij met het verhaal! Toen ik verder wilde was de computer bezet maar ik was zo slim geweest om het in een Word document op te slaan, wie doet me wat, ik maak het morgen wel af en plaats het dan op de site. Helaas pakte dit net iets anders uit dan gehoopt. Toen ik vandaag in de loop van de dag mijn verhaal compleet wilde maken bleek het met de noorderzon vertrokken! Ik heb de hele computer binnenstebuiten gekeerd (voor zover mijn computerkennis dit toeliet) maar het document dat bloed, zweet en tranen bevatte was echt verdwenen...
Jullie begrijpen, mijn humeur bereikte even zijn dieptepunten mijn inspiratie was ver te zoeken vanmiddag.
Dus vandaag alleen een relaas over praktische ´ongemakken´ van mijn kant. De culturele hoogtepunten laten nog even op zich wachten. Ik ga mijn uiterste best doen om jullie daar binnen een paar dagen mee te verblijden. Zoals jullie ook vast snappen zijn aan dit verhaal ook geen foto´s toegevoegd, mijn gezicht met donderwolken er boven zal niemand goed doen.

Aangezien ik dit stuk toch grotendeels op Jitzes telefoon heb geschreven, bied ik alvast mijn excuses aan voor de schrijffouten ;-)

Hasta luego!

Jitze & Maaike